AMA

wiatr muska liście
trwanie w pieszczocie słońca
rozkosz istnienia

Gdy odeszłam od Ciebie, była zima, kochany
Bezsilnością zmęczona, żyłam ja - ptak zbłąkany
Połamałam swe skrzydła, w rozpaczy zanurzyłam
Już nie chciałam Cię widzieć, tak wielką raną byłam
W udręce i cierpieniu związałeś moje serce
A nie pobiegłeś za mną, nie rzekłeś słowa więcej
Mijają zimy, lata, wiosny i te jesienie
A ja wciąż Cię pamiętam, choć niczego nie zmienię
Kochałam, utraciłam, naukę tę dziś widzę ,
Że pokutą jest miłość, co mi żyłami płynie

okrągłe lata
niech zawsze w Tobie gości
miłość i radość

Szymborska miała rację
z tą wyobraźnią serca - współczuciem
mijają lata świetlne
i co, że bratnie dusze
i miłość, co serca rozdziera
a cokolwiek uczynię,
to będzie, jak pisała
i choć nie zostało nam do końca dane,
w przestrzeni serca mam z Tobą mieszkanie