Linieją dni, które już od dawna
pozostają nagie,
nie wzbudzają jednak
pożądliwych dreszczy,
same także nie drżą.

Wpada w nie światło
i nigdy więcej nie wypływa
na powierzchnię,
lecz gdy próbuję je zgłębić
obłapia mnie ciemność.

Usta malują się same,
włosy płowieją; dobrze, że
chociaż im nie jest wszystko
jedno.

Złoty środek to coś, co przepołowiło mnie
na dwa oddzielne światy,
na dwa bieguny złudnej chwały,
zwalczające się wzajemnie każdą kwestią
mojej teatralnej moralności.

Oblicze za obliczem ściągałam
jak aktor-amator na pochyłej scenie,
złożonej z dwóch krzeseł i stołu.

Po latach pluję szczerością, a oddycham niebem
– wreszcie, bezsennie, do oporu.

*Z podziękowaniem.

Cóż mi pozostało – tylko kpić,
całować odciski palców
na wszystkim, co było moje;
aż nagle, rozpaczliwą porą
straciło przynależność.

Wszystko, dzisiaj nic;
tęskne szkice na odwrocie dłoni,
ból w ramieniu, które dźwigało
brzemię szczęścia,
śpiącego w drodze ku
rozstaniu.

Rozwidlenie naszych ścieżek
przyszpila mnie do dna,
lecz po co to mówię,
przecież wiesz.

Masz mnie,
choć lekka jak piórko
zdaję się nie istnieć,
a jedynie
milczeć beztroską,
trzepotać powiekami,
bo podcięte skrzydła zrzuciłam
jak kokon.

Gdybym była tajemnicy córką,
pewnie lepiej zrozumiałabym
nieprzypadkowe zbiegi losu
i w ich stronę pokłon
twój.