Pełen blasku,
siedzący na piasku
o brzasku,
szukający natchnienia
zanurza się w marzeniach
od niechcenia,
Widzący lecące mewy
niosące śpiewy
pośród ulewy,
znajduje krzemień
i już płomień
rzuca cień
na brązowy pień,
a on nie zwleka,
zaraz ucieka
spojrzeniem niejedno ciało urzeka.
Po drugiej stronie czeka opieka
winy się całej od razu wyrzeka.

Masz białe skrzydła, niosące cię do jasności,
Białą szatę odznaczającą się w ciemności,
Nie lękasz się zła ani ludzkiej trwogi,
pomagasz, gdy człowiek rzuca drugiemu kłody pod nogi.
Aniele, ty jesteś, kiedy cię potrzebuję.
Dlaczego tak wielu z was tego drugiego faworyzuje?
Tego ciemnego, pełnego nienawiści,
cieszącego się, kiedy jego zły plan się ziści.
W otchłaniach mroku się chowa poszukując pojedynku
o zagubioną duszę, szukającą odpoczynku.
Ziemscy głupcy wykonują jego polecenia,
a potem oczekują boskiego pocieszenia.
Zamiast szukać nie w porę ratunku,
Nie odwzajemniajcie krwawego pocałunku.

Żałuję, że nadmiaru szczęścia nie da się odłożyć do szufladki na później.

Ale czy naprawdę istnieje "nadmiar szczęścia" ?

Bo marzeniem jest mieć marzenie i marzyć o jego spełnieniu,
ale koszmarem jest koszmarna rzeczywistość na czele z koszmarami ze snu.