Spotykamy się rzadko.
Czasem przypadkiem gdzieś na ulicy.
Mała myśl z błękitną kokardką
milczące spotkania próbuje policzyć…

Spotykamy się czasem,
biegnący prędko gdzieś obok życia.
Zagubieni w człowieczej masie.
Mała myśl się śmieje z ukrycia…

Spotykamy się chętnie. [...]

Dzisiaj wieczór wybrał dla nocy czarną suknię.
Skrzypce złożył w jej dłoniach czekając melodii,
co nutą potrafi w sercach rzeźbić jak dłutem,
rodząc dźwięki, których kochankowie są głodni.

Spójrz, to my, roztańczeni w jej gwiezdnych objęciach,
spleceni w jedno lekkością walców wiedeńskich.
Usta na ustach nieśmiało drgają z przejęcia,
ciała w rytm nocy tańczą w uniesieniach pierwszych.

Tangiem zafascynowani w fałdach pościeli,
kroków namiętności uczymy się od nowa.
Gdzieś tutaj pieśń miłości urywa się nagle...
Zostaliśmy sami jak klucze wiolinowe…

Skrzypaczko smutna, już czarnym zdartym swym gardłem
imion naszych nie wyśpiewasz ni nie wypowiesz...

Na pocieszenie odbierasz telefon.
Rzucasz przez ramię zdawkowe dobranoc.
Wczoraj widziałam cię z jakąś kobietą.
Zapach znajomy… To chyba cynamon…

Tak od niechcenia dotykasz w przelocie.
Dajesz marzenie, a później je kradniesz.
Miłość minęła, nieważne co potem.
Chwile litości są lepsze, niż żadne…

Bez przekonania całujesz mnie w czoło.
Upadam ciężko w bagno zapomnienia.
Chyba jesteśmy zbyt starzy na młodość.
Szczęście zawisło, nie ma pocieszenia….

Upada moja dusza miękko
płatkiem śniegu na brudną szosę.
Dziś całą swoją wielkość
wyceniam na jakieś 2 grosze

Upada moje ciało durnie
płatkiem śniegu na smród śmietnika.
Niebo dziś bardziej pochmurne.
Mrok smolną dłonią noce przenika.

Upada moje serce głupie [...]

Serce się kruszy, jak lód pod stopami,
co wątłym kocem okrył kałużę...
Chyba nie było nic między nami.
A jeśli było? Cóż. Ja nie mogę dłużej...

W strzępach wspomnień Ciebie szukałam,
w każdej chwili razem spędzonej.
Myślałam że znam, a wcale nie znałam.
Należysz do mnie? A wciąż wracasz do niej...

Kto by pomyślał, że serce zabije
ta, co zbawieniem być mu powinna.
Nadzieja sznurem oplotła szyję...
Nie mam żalu. To ja jestem winna...
[06.12.2012]

Gdzie jest ta cholerna siła,
która miała mi pozwolić żyć?
W bagnie życia ją zgubiłam.
Patrzę wprost i widzę: NIC.

Gdzie są ci cholerni ludzie,
co obiecywali zawsze być?
Są. Zaszczuci życia trudem.
Patrzę w tłum i widzę: NIC.

Gdzie jest to cholerne szczęście,
co nadziei trzymało nić?
Patrzę wprost i coraz częściej
widzę tylko wielkie NIC.

Gdzie jest to cholerne życie?
Pytam i chce mi się wyć!
Imię losu to: Dręczyciel.
Patrzę w lustro. Widzę: NIC…

[16.08.2012]

Co mam Ci powiedzieć odchodząc,
by wydrzeć siebie z Twojej głowy?
Czy taką moc może mieć słowo?
Czy kilka zdań zagłuszy skowyt?

Niczym cierń zapadłam w Twą duszę,
wzrok Ci ubrałam w barwy żalu.
Serce padło w piach - już bez wzruszeń.
Umysł? Zawisł bezwładnie na palu...

W dniach przyszłych siałeś złote ziarna,
z których plonów nigdy nie było...
Co mam teraz powiedzieć (marna!),
gdy ukrzyżowałam Twą miłość...?

Kochany mój! Z sił opadam, jak orzeł
któremu życie połamało skrzydła,
który piskląt swych odnaleźć nie może.
Upadam w sidłach…

Miotam się, jak ptak schwytany w niewolę.
Za szkłem martwym słońce w niebo się wzbija.
Na cóż mi klatka złota i mdłe stroje?
To mnie zabija!

Nie mam już siły… Upadam w bezruchu.
Oczy martwe wciąż tęsknią do słońca.
Już nie będzie (ta myśl kłębi się w duchu)
innego końca…

Płakałam wczoraj jak dziecko.
Nikt nie umiał mi pomóc.
Pustymi oczyma łapaliście moje łzy
do kryształowych kieliszków...

Czyjaś dłoń zsunęła się po policzku.
Gest litości? Raczej bezradność.
Czyjś serce zajrzało mi oczy,
łamiąc na moment martwicę wzroku.

Płakałam wczoraj jak dziecko
i nikt nie umiał utulić goryczy.
Za każdym razem, gdy zasypiam,
budzę się łzami i krzykiem...

A jeśli kiedyś się odnajdziemy,
gdzieś w ludzkim, bezdusznym tłumie,
wśród drzew parkowych letniej zieleni,
na kładce, co zdobi maleńki strumień,

a może w deszczu w trudnej podróży,
w niebnych błękitach, w chmurnej bieli,
nie będzie trzeba już szukać dłużej,
utoniemy razem w spojrzeń kąpieli.

Ja wiem, że w końcu się odnajdziemy.
Na końcu świata, w drugim wcieleniu,
w zapachu zbudzonej wiosennej ziemi,
w każdym rannym słońca promieniu.

I świat się wtedy nami zachłyśnie.
Upadnie w słodkim niedowierzeniu.
Miłość zapachem maciejki rozkwitnie,
płonąc w jasnym nadziei płomieniu...

Gdybyś cicho wymówił jedno słowo,
choćby najmniejsze i nazwał je wierszem,
gdybyś chociaż którąś jego połową
spróbował przeciąć między nami powietrze,

cenniejszym byłoby mi niż eposy,
dźwięczniejszym niż najpiękniejsza muzyka,
bliższym niż sonetów ogromne stosy
piętrzące się po nie naszych sufitach...

Gdybyś mógł stworzyć takie słowo... [...]