Gdy słońce zachodzi,
nie musisz już mrużyć oczu,
jeśli na nie patrzysz.
Pomarańczowa, ledwie widoczna poświata
odbija się echem w twoim sercu.
Powracają wspomnienia,
głaszcząc twoją twarz swoim oddechem.
W milczeniu słuchasz głosów,
odnajdujesz zapomniane zapachy przeszłości.
Mgliste obrazy przysłaniają ci oczy,
serce przykrywa drobna warstwa miłości.
A kiedy powracasz do rzeczywistości,
księżyc oświeca ci drogę.
Niebo usypane gwiazdami radośnie zachęca cię do kolejnych kroków, ku teraźniejszości.
Tylko ona może uleczyć twoją zranioną duszę.
Jakby była eliksirem, spychającym smutek w drobne zakamarki twojego uśmiechu.
Kiedy słońce po raz kolejny zaśmieci nad twoim sercem, nie pozwól mu uciec.
Goń je aż złapiesz, by nie puścić.

Gubię się we własnym spojrzeniu.
Istnieje jako niedoskonałość.
Zderzenie dwóch różnych światów.
Mieszanina nierozsądnych myśli.
I najsilniejszych pragnień.
Oddycham bez cierpliwości.
Nienasycona światłem.
Jednym słowem kaczka dziwaczka we własnej osobie.
Codziennie inna, codziennie nowa.
A jednak ta sama.
Niepewna własnej osoby.
Zmotywowana strachem.
Spojrzeniem niebiesko- zielonym obdarzona.

Nie zawsze możesz mieć wszystko czego zapragniesz, ale to nie znaczy, że jesteś przez to gorszy od innych.