Patrzyła ona na mur szeroki,gdzie ludzkie dusze pozostać nie chciały...
Twarz jego już śmierci ostatniej wołała...
Choć z miłości serce drżało...
Mordercy wojenni już broń ładowali...
I pisk!
I krzyk!
Krew spływa po murze...
Ona wie że bez niego nie będzie żyć dłużej....
Umiera...
W ciemności nocy spotkają się ich ciała...
Ziemią zasypane.Razem na wieczność.

Zmierzam ku temu czym jest marność ludzkiego losu by dotknąć twej dłoni...
Zagłębiam się w otchłani niczego i wszystkiego by móc znów popatrzeć w twe kasztanowe oczy...
I to wszystko staje się bezsensem bo to tylko wydarta z półmroku aluzja rozpaczy...
Nikczemny entuzjazm czyniący spustoszenie w każdej człowieczej egzystencji...