Nie wiem,
Czy żyć?
Czy kochać?
Czy śnić?

Jak żyć,
To jak?
Bo życie jest czym?

Jak kochać,
To jak?
Bo miłość jest czym?

Jak śnić,
To jak?
Bo sen jest czym?

Życie.
Co to jest?
Definicje jakąś ma?

Miłość.
Czym ona jest?
Czy szczera choć jest?

Sen.
Jak trwa on?
Czy prawdą też jest?

Już nie wiem,
Co robić,
Żyć, kochać czy śnić?

Nie rozumiem,
Tego świata.
Bo tu nie zmienia się nic.

Noc,
A ona szła.
Szła,
A w jej uszach rozbrzmiewała muzyka.
Muzyka,
Stanowiąca część jej życia.
Życia,
Które przyniosło jej wiele nieszczęść.
Nieszczęść,
Choć jednak potrafiła być znów szczęśliwa.
Szczęśliwa,
Mimo że nie zawsze było to szczere.
Szczere,
A może udawane.
Udawane,
By móc żyć w spokoju.
Spokoju,
A jednak ten czas nigdy nie nadszedł.

Kochałeś,
Odszedłeś,
Umarłeś.

Pamiętam,
Tęsknię,
Żyję.

Nie znałam Cię,
Nie widziałam Cię,
Nie słyszałam Cię.

Myślałam,
Śniłam,
Marzyłam.

Byłeś jak ja,
Byłeś inny,
Byłeś.

Byłeś daleko,
Myślami blisko,
Byliśmy razem.

Twe ciało umarło,
Twa dusza żyje,
Jesteśmy razem.

Nie widzę Cię,
Widzisz mnie,
Dzieli nas życie.

Ja jestem tu,
Ty jesteś tam,
Kiedyś Cię zobaczę.

Nie spodziewałam się, że mój kres jest tak blisko, śmierć nie wyglądała wcale strasznie, wręcz przeciwnie. Młody, wysoki mężczyzna, szatyn o szarych oczach, wręcz całym sobą przyciągał mnie do siebie. I chciał tego, bym do niego przyszła. Nie myślałam o tym, że zwykły uśmiech do nieznajomego zakończy mój żywot. Miałam siedemnaście lat, gdy pożegnałam się z życiem.

Tego dnia poszłam z mamą na zakupy. Gdy wracałyśmy zauważyłam owego chłopaka. Był może rok lub dwa starszy ode mnie. On także mnie zobaczył. Widziałam go pierwszy raz w życiu, lecz wystarczyło jedno jego spojrzenie, bym odczytała wiadomość, jaką ma mi do przekazania. "Przyjdź dziś wieczorem. Sama. Tutaj." Tak brzmiał komunikat, który odebrałam. Oszołomiona, że ktoś taki jak on chce się ze mną spotkać, zrobiłam jak prosił. Spędziłam z nim cudowne chwile, nie będąc świadoma, ze spędzam czas, z uosobieniem śmierci. Gdy chciałam już wracać domu, jego usta dotknęły moich, i w jednej chwili mój świat przestał istnieć. Ogarnął mnie mrok, i więcej już na świecie nie stanęłam. Pokusa posiadania cudownego chłopaka, była wtedy dla mnie silniejsza od rozsądku. Zniszczyła mnie. Teraz błąkam się między światem żywych i zmarłych. Do tego już zawsze będę musiała patrzeć, jak mama pogrążona w depresji snuje się do ziemi, po stracie swojej jedynej córki.