Dyskretnie po podłodze
Zbliża się do łóżka
I wijąc się w spazmach
Wpełza do swego loża,
Gdzie w objęciach Morfeusza
Leży zimne ciało,
Nieruchome, moje.

Przez sen czuję
Cielsko i jęzor obok
I słyszę podszepty,
Syk uchodzący z pyska,
Przedstawia mi się jako
Wąż, do usług księcia,
Gotowy, oczekujący
Na pierwsze z moich rozkazów.

Nie czuję wiatru na plecach,
Który pchał by mnie do przodu,
Albo chociaż sygnalizował
"Czas ruszyć się z miejsca."
Tylko piach suchy w dłoni,
Ciężkie powietrze w płucach,
Zostało mi jeszcze jedno życzenie,
Więc powiesz mi wielki duchu z lampy,
Jaka jest różnica między
Egzystować, a umierać?

Nocą chłodną oparłem się jej urokowi,
Odrzucając tym samym jej zaloty,
Pokusę płynącą z ust jej,
Niczym melodie harf anielskich.

Dzisiaj skrywa się za maską pochmurną,
Knuje swe kolejne intrygi,
Niedługo znów będzie mnie wabić,
Wzywać w swe ciepłe ramiona,
Obiecując ukojenie,
Sycząc tak blisko ucha
- wiesz, że tego potrzebujesz.

---
k.m.

Zamknięty na małej powierzchni
Desperacka walka o oddech
Spokojny wśród krzyku
Tłumu który napiera nieustannie
Dociska coraz mocniej do ściany
Znów staję się jedynie duszą
Istnieniem pozbawionym ciała
Tracę grunt pod stopami

Więc teraz jestem duchem
Urwany kabel na linii
Mam swoją duszę
Tracę kontakt z rzeczywistością

Rozrysowałem wędrówkę na ścianie
Spacer samotny przez las żywy
Podzieliłem się doświadczeniem
Przeżyciem

Słońce dzielące się ciepłem
Słońce którego chciałem spróbować
Dotknąć językiem
Nie świeci już dla mnie

Ptaki wesoło śpiewające [...]

Nie mam skrzydeł by odlecieć
Odcięto mi je publicznie
I blizny wypalono na wieczność
Ku pamięci
Bym widział każdego poranka
Cóż żem sam sobie uczynił

Rozpacz nie opętała mojej duszy
Raczej czysta
Nieokiełznana
Nienawiść do siebie samego siebie
Gorąca jak stal wyciągnięta z pieca

W świetle księżyca znów wyję
Przepraszam
Przepraszam
Przepraszam

- - - - -
Krystian M.

Obłęd rzuca urokliwe spojrzenie
Oczami szaleńca na wysokim gzymsie,
Podskakującego jak dziecko, dziko,
Gdy za krawędzią dachu słychać
Jedynie puste odgłosy miasta,
Kilkanaście metrów poniżej
Rozłożonych do nieba rąk.

Przybiegli w białych kiltach,
Z mundurkiem beżowym,
Strzykawką w dłoni,
Otoczony kręgiem
- przepraszam,
Proszę nie przeszkadzać,
Całuję właśnie niebo.

Zanim wbiegł do środka
Już słyszałem jego wołanie
- widziałem ją!
widziałem ją, widziałem!

Swobodnie zawieszona nad chodnikiem,
Nieobecna dla tej rzeczywistości,
Płomienie oświetliły jej obecność,
Jak owoc, którego pragnę,
Umieszczony na krzewie
W świecie,
Z którego zostałem wygnany.

Czym była miłość
Wygrzebane z otchłani wspomnienie
Wyolbrzymione piękno
Niewinność zmieniła swoje pierwotne znaczenie
Skruszona u podstaw wiara
Samotność stawia swoje żądania

Cisza, która może skruszyć mury,
Milczenie, które może wyłamać drzwi,
Skorupa pęknięta, więc zajrzyj do środka,
Oczy mam szeroko otwarte,
Więc jednak wciąż żyję.

Szaleńcy udali się wgłąb jaskiń,
Mówią, że w ciemności poznajemy siebie,
Daj mi swą dłoń, a może zrozumiesz,
Nie ma w tym mroku żadnego znaczenia.

Żadnej przenośni dla analiz,
Żadnych słów do roztrząsania,
Tylko wściekły krzyk wiatru
- "a teraz odejdź!"

Powstaje słońce z martwych,
W miejscu odniesionej klęski,
Tam gdzie cień położył kres
Wszystkim naszym ulotnym marzeniom.

Powietrze lżejsze, uwolnione
Od kadzideł żegnających śniących,
Czuję rześkość we własnych płucach,
Nowy świt wzywa krzycząc.

Ułożyłem ze snów skrzydła
Sklejone dawką wyobraźni
I wiary w samego siebie.

Tak odziany jedynie w skrzydła
Odleciałem z celi na wyspie,
Z zamiarem udania się na szczyty,
Gdzie ponoć urzędują Anioły.

Zbliżyłem się zbyt blisko słońca,
Sparzyłem język,
Runąłem w bezkresne wody
I zabrało mnie morze...

Któregoś dnia wybudzony,
W kałuży odbicie tej samej twarzy,
Oto ja,
Znów zamknięty w swej celi.

Jeden z tych demonów przestrzelił
Mi skrzydła anielskie
I przysięgę złożyć kazał na
Wszystko co najświętsze dla mnie
Że nigdy nie wrócę
Do ziemi obiecanej
Że już stopy nie postawię
Na ziemi świętej
Więc pozostałem tutaj
Jak pies bezpański cały w błocie
Bo nie mam już skrzydeł
Który uniosły by mnie wyżej

Widzę to w Twoich oczach
Pustkę którą wybrałeś
Cierpienie do którego je zmuszałeś
Szarość którymi je karmiłeś

Widzę Twoje oczy
Maska którą założyłeś
Jak drzwi które zamknąłeś
Dwie szklane płytki
Odsłaniają to co próbowałeś
Tak nieudolnie ukryć

Widzę to w Twoich oczach
Widzę Twoje puste odbicie
Widzę Twoje martwe oczy
Wyblakłe nagie ciało
Widzę to na własne oczy