Wybierzmy się na spacer długi
wzdłuż brzegu pobliskiej rzeki,
której wody zmierzające w nieznane
wydają się zachowywać spokojnie
jedynie chwilami, w miejscach
gdzie pisklęta mogą ją udobruchać
swoim dziewiczym śpiewem
i szczenięcym tańcem obłąkanego,
który o brzasku burzy wody podmuchem,
którego siła ogranicza się do początku,
by później zalec jak starzec.

Obserwując z kamiennej krawędzi
jak to płatki kwiatów tańczą
piękne na wodzie zebranej w zbiorniku,
wspomnijcie czasem o ścieżce,
na której moglibyście spacerować
równie swobodnie tanecznym krokiem,
śledzeni przez rozmarzonych gapiów,
wpatrzonych w was, jak w fontannę,
obłożoną wokół miejskim betonem.

widok otworzy moje oczy
i sprawi że zobaczę
głos oczyści uszy
i sprawi że usłyszę
dotyk ożywi nerwy
i sprawi że poczuję

uśmiech odwzajemni uśmiech
z którego ulepione skrzydła
uniosą mnie na niebo
i tam będę jak pisklę
które dzisiaj uczy się fruwać

chciałbym zerwać całun milczenia
obedrzeć spojrzenie z ciemności
usłyszeć raz jeszcze twój głos
ujrzeć raz jeszcze twoje ciało

Jestem imperatorem i wielkim stwórcą,
panuję nad każdym elementem układanki
jakie stanowią razem całość świata,
który tylko czeka na moje rozkazy.

Zbliżam się do insygnia władzy,
do kryształowej kuli, w której
dwa otwory wsuwam palce
i dzieje się wszystko czego zechcę,
spełnia się każde moje pragnienie,
zapewniam światu spokój i dzikie
doznania o chaotycznym brzmieniu.

Zbudź się, zbudź zmysły!
Znalazłem tu kolejną butelkę,
Gdy pełznący jak wielki wąż
Badałem pomieszczenia budynku,
Gdzie w powietrzu, nad podłogą
Unosi się słodki zapach rozkoszy
Penetrujący nozdrza i płuca każdego
Kto odważy się zaczerpnąć powietrza.

Wiesz jakim ciepłym uczuciem
Darzę kolejne dawki trucizn,
Tak ochoczo wprowadzanych do
Organizmu, przez usta spragnione
Wilgoci, płynów, słodyczy,
Więc sprawdźmy i tę butelkę.

Śmierć uwalnia nas, anioły
o skrzydłach pięknych, gładkich
jak szpony posępnego kruka,
który był nam przewodnikiem
w podróży rzeką poza czasem,
opłaconej bitym srebrem,
spędzonej na brudnej łodzi,
a jednak przetrwaliśmy horror
i stanąwszy w świetle pochodni
mogliśmy rozpostrzeć skrzydła,
rzucające cień na wszystko
przed nami i za nami.

Kwiaty kwitnące i słońce
Wznoszące się wyżej i wyżej,
Wiosna wita serdecznie
Tchnąc nowe życie w powłoki
Martwe, puste,
Dając głos murom, ścianom,
Roślinom, drzewom.

Człowiek biegnie lekki jak piórko,
Śpiewając i robiąc taneczne kroki,
Przez nozdrza do płuc cynamon
Wdycha niczego nie świadom,
Słodki zapach jej obecności
O działaniu narkotycznym,
Szczęście unoszące się na wietrze.

Gorzki smak każdego posiłku
Szaleńcza zazdrość i cierpienia
Łóżko puste w dnia ciemności
Kurtyna przesłania rzeczywistość
Kurze wszędzie i głosy łkania
Zwierzęce krzyki rozpaczy
Dochodzące z mroku kąta
Pokój celą - nie azylem

Stół przygotowany do konkursów
organizowanych, od czasu do czasu
przedzielony wielką taflą lustra.

Noworoczne wyzwanie rzucone
mężczyźnie siedzącemu naprzeciw,
tam, z drugiej strony stołu dębowego.

Delikatny zarys uśmiechu cechujący
pewność siebie, zadziorność,
charakter jeszcze młodego wieku.

I szybki ruch ciała, wyważone
sięgnięcie po puchar z trucizną,
z puszczonym oczkiem prowokującym.

Patrzy to jeden, to drugi
w oczy drugiego i pierwszego, drwiąc
kto pierwszy splunie krwią.

Teraz obóz duchów rozbity
na leśnej polance, głęboko
ukrytej pod natury tkaniną,
gdzie w ciszy umierają ludzie
na trzeźwość, której się podjęli,
jako wyzwania rzuconego samym
sobie, prawdziwym.

Cień mężczyzny przy ognisku rzuca
szeptem powtarzane pytanie,
ileż to razy te drzewa
zrzucały liście i pozwalały
zakwitnąć nowym, odkąd
patrzyłem na nie trzeźwym
spojrzeniem zdrowego człowieka?

Tak marzy mi się sen,
Gdy dzień osiągnie cel,
O złotych kwiatów ogrodzie,
Gdzie gwiazd iskrzących krocie
Tło stanowią z mrokiem nocy,
Co złączone w jedno tworzy
Obraz! Malowidło!

Chcę skupić w miejscu wzrok,
Gdzie księżyc kwiatu pąk,
Rozkwita, w swym uroku
Czarując wszystko wokół
Rzuca skromnie światło blade
Na nasze nieobecne twarze,
Kochanków! Kochanków!

Przysięgam, że obiecywano mi katusze,
Smaganie biczem i przypalanie ciała,
Podduszanie i załamanie psychiczne,
Dlatego tak tanio sprzedałem swoją duszę,
Za kilka minut spędzonych w locie,
Centymetry nad betonowym podłożem.

A oto przekręt na miarę króla piekieł,
Trzeźwe, radosne spojrzenie,
Pytania i mnóstwo pytań, życzliwość,
Normalność dla nałogowego dziwaka,
Tak trudno zmienić deszczowe miasto
Na słoneczne plaże po drugiej stronie.

Stary Żółw Mędrzec radził uważać,
bo autostrada kończy się niespodziewanie
i nie wrócił nikt dać świadectwa
co znajduje się na jej końcu.

Leniwy Skowronek radził frunąć,
łapać każdy oddech wiatru w skrzydła
i ogrzewać je rozłożone na słońcu,
delektując się jak ostatnim promieniem lata.

A Wąż tylko sunie do przodu,
pełza czasem, czasem idzie niby człowiek,
zatacza się od własnego jadu,
syczy zaklinając piękno przy sobie.

Zerkam przez szkło powiększające
na młodzieńca z dawnych dni,
bez trosk i zmarszczek na twarzy,
spokojnie idącego przed siebie,
w nowych, wygodnych butach
i ubraniach świeżych, czystych,
z plecakiem nienaruszonym,
pustym jeszcze, bez doświadczeń,
zdrowym jeszcze na duszy,
gdzieś na początku swojej wędrówki.

Zerkam przez szkło rozbite
na postępy dawniej młodzieńca,
obszar mapy tak mało naruszony,
gdy oczy mówią, że sił brak,
plecak ledwie utrzymuje zawartość,
ogrom doświadczeń i zbędnej wiedzy,
zniszczona twarz majacząca przy ogniu,
dziś mężczyzna śniący o morskim wietrze
i odrobiną spokoju u celu wędrówki.