Szatanie, kawalarzu, próbujesz mnie skusić
Słodką wonią wina zmienionego w truciznę,
Nektarem z beczek irlandzkich...

Składam zażalenie do związku upadłych,
Poduszka na twych ustach odziera
Podszepty z całej ich piekielnej magii,
Bezskuteczne są twe próby,
Jakby wrzątek w kotle zastąpił ktoś
Letnią ledwie wodą,
A ostre jak szpile widły podmienił ktoś
Na łaskoczące waciki do uszu.

Na urwisku osiadł anioł
By pławić się w słońca złocie
Twarz wykrzywiać w radosny grymas
Ślepia w przestrzeń
Świat niech płonie

Ciemność jad swój w żyły wpuszcza
Niosą się kościelne dzwony
Tylko kruk czernisty kracze
Czuję ogień!
Piekła smród!

Wtargnąłem do jamy węża
Skąd nie ma drogi powrotnej,
Pozwól mi nie szukać ratunku,
A raczej rozsyp zwiędłe kwiaty
Pod niebem, gdzie się poznaliśmy.

Pozostałości, które tu widzę,
Ktoś chciał poskładać samego siebie,
A może tylko zabić ból w jakiś sposób,
Znikając pod warstwą brudu,
Scalając się ze smrodem na modłę melin,
Przepadając na wieczność,
Odpływając w milczeniu.

Odbicie w lustrze odtwarza sny,
jak filmy nagrywane kamerą,
pijący truciznę nie odwrócę wzroku,
wyciągnę dłoń próbując sięgnąć twojej twarzy,
wbiegnę desperacko w szkło z nadzieją,
że pozwoli mi to zajrzeć do króliczej nory,
może to tajemnicze przejście do ciebie.

Spojrzeć niepewnie na spokojną wodę,
rzucić się w jej chłodne objęcia,
cieszyć się bezczelnie fałszywą namiętnością,
zatonąć ślepo w kaleczących wspomnieniach.

Lasy latem słonecznym zielone jak trzeba,
jesień spadających na głowę liści złotych,
gdzie się podziały obrazy z tego okresu,
próbuję sobie przypomnieć coś więcej,
załatać asfalt łączący koniec wiosny z zimą.

Nie odtworzono realistycznie narodzin,
ani zakwitu duszy jak kwiatu w ogrodzie,
anonimowe dzieła nie wskazują wzorców,
jak gdyby żadne z nich nie miało miejsca
we fragmentach, których nie potrafię złożyć.

Martwe połacie śniegiem okrytych pól,
męczy mnie poznawczy znój,
okradziony z tożsamości w bój
nie ruszę już, brakuje mi tchu.

Program doby trwa od północy do północy,
prosty ciąg nic nie znaczących show,
które zobaczysz na każdym
z kodowanych i niekodowanych kanałów,
obsada dowolna.

Przez cztery godziny -
"Senne koszmary",
następnie dwudziestominutowy odcinek sitcomu -
"Jak otworzyć oczy?"
czas na program śniadaniowy - [...]

Bogowie znów drwią sobie
Z szaleńców tańczących na linie,
Balansujących między szarym porankiem,
A mrokiem nocy w zaćmieniu,
Światło dnia omija cienie lochów.

Spójrz tam!
Wzrok spuszczony,
Zmęczony wyraz twarzy,
Zamyślony,
Człowiek, który nie istnieje,
Międzywymiarowa igraszka.

Niebo stanowi tło,
Gwiazdy rozstawione jak świece,
Idealna sceneria by na chwilę
Oddać się szaleństwu
I dzikim pragnieniom.

Rzuć ubrania w ogień,
Niech płoną,
Jeden krok w lewo,
Dwa podskoki do prawej,
Gdy dłonie wzniesione.

Czujesz już nadchodzącą rozkosz
Płynącą przez drogi oddechowe do umysłu?
Zapach i posmak,
Książę wydał dekret.

W odległych zakątkach fikcyjnego świata,
gdzieś tam zgubiłem Księżyc,
którego światło dawało życie.

Dziś ślepy przedzieram się przez koszmary,
staram się nadążyć za odgłosem kroków,
czuję jej obecność.

Poczucie bliskości nie daje spokoju,
zmusza do wytężenia zmysłów,
zachęca do dalszych poszukiwań.

Miałem ją prawie na wyciągnięcie ręki,
gotów położyć dłoń na ramieniu, zaczepić,
w sekundę mroźny wiatr rozwiał złudzenie.

Destrukcyjne tendencje
przez środek do końca,
gdzie pod drzewem leży kamień,
podczas pełni w świetle księżyca odczytasz
wyryty pazurami symbol
końca gry.

Alkohol nie maluje świata na radość,
nie wygrywa na skrzypcach szczęścia,
nie cofnie czasu na zegarku.

Zabija radość,
tłumi szczęście,
kradnie czas.

Wspomnienia znów cofnęły zmiany,
cofnij kolorowanie skrótem klawiszowym,
pozostaw białe tła, czarne obrysy,
zostaw szyderczą notatkę,
zrobiony na szaro!

Jej uśmiech na twarzy
mógł przypominać słońce,
równie mocno rozgrzewał ducha,
jak i ono ogrzewa ciało,
a przecież to była tylko
kasjerka sprzedająca ci alkohol.

Lepiej byłoby pchnąć resztą sił
I otworzyć bramę stawiającą opór,
Bez względu na wybudzone sępy nad głową
I kruki siedzące w gałęziach,
Źle wróży majestat otoczenia,
Nie przejmuj się, zignoruj.

Mrok spróbuje mnie wchłonąć,
Raz jeszcze przybić do ziemi,
Raz jeszcze pożreć żywcem,
Wiem doskonale, [...]