Czym była miłość
Wygrzebane z otchłani wspomnienie
Wyolbrzymione piękno
Niewinność zmieniła swoje pierwotne znaczenie
Skruszona u podstaw wiara
Samotność stawia swoje żądania

Cisza, która może skruszyć mury,
Milczenie, które może wyłamać drzwi,
Skorupa pęknięta, więc zajrzyj do środka,
Oczy mam szeroko otwarte,
Więc jednak wciąż żyję.

Szaleńcy udali się wgłąb jaskiń,
Mówią, że w ciemności poznajemy siebie,
Daj mi swą dłoń, a może zrozumiesz,
Nie ma w tym mroku żadnego znaczenia.

Żadnej przenośni dla analiz,
Żadnych słów do roztrząsania,
Tylko wściekły krzyk wiatru
- "a teraz odejdź!"

Powstaje słońce z martwych,
W miejscu odniesionej klęski,
Tam gdzie cień położył kres
Wszystkim naszym ulotnym marzeniom.

Powietrze lżejsze, uwolnione
Od kadzideł żegnających śniących,
Czuję rześkość we własnych płucach,
Nowy świt wzywa krzycząc.

Ułożyłem ze snów skrzydła
Sklejone dawką wyobraźni
I wiary w samego siebie.

Tak odziany jedynie w skrzydła
Odleciałem z celi na wyspie,
Z zamiarem udania się na szczyty,
Gdzie ponoć urzędują Anioły.

Zbliżyłem się zbyt blisko słońca,
Sparzyłem język,
Runąłem w bezkresne wody
I zabrało mnie morze...

Któregoś dnia wybudzony,
W kałuży odbicie tej samej twarzy,
Oto ja,
Znów zamknięty w swej celi.

Jeden z tych demonów przestrzelił
Mi skrzydła anielskie
I przysięgę złożyć kazał na
Wszystko co najświętsze dla mnie
Że nigdy nie wrócę
Do ziemi obiecanej
Że już stopy nie postawię
Na ziemi świętej
Więc pozostałem tutaj
Jak pies bezpański cały w błocie
Bo nie mam już skrzydeł
Który uniosły by mnie wyżej

Widzę to w Twoich oczach
Pustkę którą wybrałeś
Cierpienie do którego je zmuszałeś
Szarość którymi je karmiłeś

Widzę Twoje oczy
Maska którą założyłeś
Jak drzwi które zamknąłeś
Dwie szklane płytki
Odsłaniają to co próbowałeś
Tak nieudolnie ukryć

Widzę to w Twoich oczach
Widzę Twoje puste odbicie
Widzę Twoje martwe oczy
Wyblakłe nagie ciało
Widzę to na własne oczy

Przez jałową ziemię,
Z kamieniami w butach,
Gdy słońce zakryte dymem,
Gdy mój cień zanika,
Z twarzą w kurzu i krwi,
Z krzyżem iskrzącym się w oczach,
Przed siebie pełzał będę,
Dotrę do tego ogrodu,
Który mi przepowiedziano.

Niezależnie od czynów,
Demony mówią
- daj się złapać,
Tu na dachu pod nagim niebem
Toczy się zacięty pojedynek,
Dualizm osobowości.

Zamknięty w ciasnej celi,
Czy nie pragniesz pewności,
Że jutro jest jedynie mitem,
Klatka stanowi azyl,
Jest oazą dla spragnionego człowieka,
Jakbym wędrował przez bezkresną pustynię.

Wolność, o której mówicie,
Zbawienie, do którego się kierujecie,
Radość malowana na twarzy,
Świat na wyciągnięcie ręki,
O ile wcześniej nie runiesz z dachu,
Sparzony promieniami słońca,
Do którego tak bardzo chciałeś się zbliżyć.

Sygnał z głębin,
pragnienie wyjścia
poza ciało chłodne,
nieruchome w świetle księżyca,
tam w miejscu gdzie siedzący samotnie,
ruszę na podbój
pogrążonych w mroku nocy okolic.

Nikt kto żywy nie położy kresu
deszczowi, który ze sobą niosę
i krzykom burzy, które z ust moich [...]

Zniszczyć bramy,
zburzyć mury,
wedrzeć się do środka,
przebić się przez tłum
i dotrzeć do pałacu ze złota

a tam odnaleźć króla
siedzącego na swym tronie,
bogato zdobionym,
z kryształowych czaszek istot

obalić imperatora,
odciąć sznurki, za które pociągał,
zrzucić z niebios do zoo,
którym tak długo zarządzał,
na pożarcie bestii,
które sam stworzył

Jeszcze tylko dobę
spróbuj pozostać niewzruszony
chłostany przez wiatr
jak ostatni z głazów nad
błękitną otchłanią wód

przemyślenia nie zmienią już
zaakceptowanego przez producentów scenariusza
to co rozbite i skruszone
nie wróci w całość
o dwadzieścia i cztery godziny
przedłużony czas pożegnań

Otchłań, otchłań, otchłań wzywa,
marmurowe płyty piękne,
szara trawa pod stopami,
cienką mgiełką świat spowity.

Cmentarz, cmentarz, miejsce chłodne,
tu osiądę, tu odpocznę,
skrawek ziemi tylko dla mnie,
tutaj ostatni grosz przepiję.

Zmęczona para na terapii małżeńskiej,
dwie strony jednego konfliktu,
pełne nienawiści rzucane spojrzenia,
odcinane ostatnie więzi.

Stłamszona dusza pragnąca ucieczki,
swobody ruchu
i lotu wyżej niż zdolne są anioły,
tańca przy ognisku dłużej
i żwawiej niż ktokolwiek spotkany,
wycieczek po miastach okrytych nocą,
w poszukiwaniu spektakli z legend,
pozbycia się ograniczeń.

Starzejące się ciało,
zmarszczone jak pomarańcza w pełnym słońcu,
życzące sobie jedynie spokoju,
dnia spędzonego w wygodnym łóżku,
oglądając znajome już obrazy,
zapętlonego życia,
jak w codziennej rutynie.

Szatanie, urwisie,
Dowcipnisiu realizujący komedię,
Ty, który ukazujesz we śnie
Ognie piekielne i maszyny do tortur,
Twarze wykrzywione w cierpieniu.

Bezradny nicponiu,
Bicz twój nie wyrządzi krzywd poganom,
Nie dosięgnie ich twoja wola,
Nas, już potępionych.

"Ile jeszcze jesteś w stanie zażyć tej trucizny?"

Tyle ile będzie potrzeba,
by zabić coś co istnieje we mnie,
by zalać potopem, jak pogański bóg,
krainę przez siebie stworzoną.