Na starej arenie, gdzie zapach krwi
zachęca do kolejnych zbrodni,
napędzany oklaskami i dopingiem
tłumu powstałego z krzeseł,
usypiać chorobę uśmiercając siebie,
fragment po fragmencie odrywane
kolejne części istoty wyrzeźbionej,
więcej i więcej krzyku dla wyrażenia
„wciąż tu jestem! zbłąkany!”

Wiatr nie rusza ziarnek piasku,
nie orzeźwia samobójców,
podmuch nie wybudzi mordercy,
nie wywieje stąd ciężkiego odoru,
więc może kup tani bilet,
usiądź, pokażę ci szaleństwo,
tu na arenie wiecznej walki,
bitew i wielkich wojen wewnętrz
istot rzeźbionych dla kaprysu.

Wzniosłem się nad ziemię, poza ciało,
Na skrzydłach pięknych, motylich,
Obserwowałem cię w skupieniu,
W świetle dnia, w mroku nocy,
Teraz znam wszystkie twoje
Najgłębiej skrywane sekrety,
Wszystkie lęki, marzenia, grzechy.

Głębokie żale, skrucha, pokuta,
Czy czujesz się winnym zbrodni
Dokonanych w imię czegoś więcej?
Żałosne usprawiedliwienie, kłamstwo.

Sam diabeł prowadził przesłuchanie,
A w jego oczach odbijała się moja
Ulotna chęć nawrócenia się na dobro,
Popędy i pragnienia w kajdany zakute,
Oczy okłamane na krótką chwilę
I znów jestem podobny do wampira,
Nozdrza wypełnia słodka woń trucizny,
Szaleństwo, biada mi,
Dziś znów zatańczę nagi w lesie,
Między drzewami starymi jak istnienie.

Nie ma żalu, nie ma skruchy,
Pokuta? Szaleńcom jest przeznaczone
Tylko życie długie, wieczne
Cierpienie, męki, ognie.

Jak skoczek do wody,
Wyżej niż szepcze rozum,
Stoję twardo na wieży,
Krótki rozbieg i skok w dół,
Przebijam się przez pierwsze bramy.

Cóż za fantastyczne uczucie,
Płonę w ramionach ognia życia,
Uniesiony przez pragnienia i rozkosz,
Jestem synem dawnych bogów,
Dzieckiem z cząstką ich jestestwa,
Frunę dalej jak głupiec,
Słońce nienawidzi konkurencji.

Dorośli w marszu, krzyczące dzieci,
Samochody sunące uliczkami szarości,
Rożnej maści śmieci na chodnikach
I niebo przesłonięte oparem smrodu,
Starzec na balkonie pochłonięty rozmową
Z samym sobą, próbuje odnaleźć wspomnienie
Jakiego koloru było niegdyś to niebo.

W odbiciach szyb mrówczych gniazd,
Widzę zielone obszary nieskażone,
Lasy i łąki, pola, schronienie zwierząt,
Królestwo prymitywnego człowieka,
Który czarami wciąż próbuje zawrócić
Bieg historii do czasu, w którym
Niebo roniło czyste łzy nad istnieniem.

Czuję piasek pod ciałem,
Czuję słone, morskie powietrze,
Leżę na plaży pod nagim niebiem.

Słyszę głośne i czułe wzywanie,
Syreny wabią pięknym śpiewem,
Nagie kobiety tańczące na płyciźnie.

Zbawienie dla pragnień oczu,
Zbawienie dla pragnień ciała,
Poddaj się pokusom dla swojego zbawienia.

W jakim celu cię stworzono, skarbie,
Tylko po to, by się mną bawić,
Doprowadzać do szaleństwa,
By określać normy piękna.

W jakim celu cię umieszczono
W mojej rzeczywistości, kobieto,
Tylko po to byś jak słońce była
I nieodwracalnie sparzyła mój język.

Siedzę w miejscu, choć fruwam
Jak młody ptak, który po raz pierwszy
Wzbił się w przestrzeń i cieszy się
Tym pierwszym, dziewiczym lotem,
Ale nie powietrze mnie unosi,
Nie niebo mym placem zabaw,
A raczej dźwięki orkiestry tak blisko
I bujny świat wyobraźni wewnątrz,
Którego budowę jej przypisuję.

Nastał świt, więc powstaję,
Podchodzę do okna otwartego
Na świat, obserwuję.

Teraz włożę swoją koronę
Cierniową na wolną głowę
I wyjdę nagi, doświadczać.

Ha! - teraz mogę fruwać!
Spójrz na moje skrzydła
Anielskie, w pełnej bieli,
Spójrz jak unoszę się wysoko,
Ale nie mrugaj pięknymi
Oczyma swoimi, kryształami,
Inaczej zniknę wezwany
Na odpoczynek wieczny.

W objęciach dnia, uczyńmy go dłuższym
O tydzień, może jeszcze dłużej,
Gdy w źródłach wrzących tonąć będziemy,
Tam, gdzie zaczyna się nieskończoność,
My, nieśmiertelni głupcy zażywający kąpieli
W słodkiej otchłani zwierzęcych pragnień,
Zbawieni na wieczność przez poświęcenie
Winem wszystkich przeżytych lat,
Oczyszczono z grzechu anioły.

Straćmy poczucie czasu jak żeglarze,
Pustosząc kolejne butelki rumu,
Unosząc się na wrzących wodach,
Na słońcu pełnym, zmieniając dzień
Na tydzień, może jeszcze dłużej,
Niestabilny wzrok pokaże więcej
Niż przewodnik na turystycznym szlaku,
Rozpostarte skrzydła uniosą nas wyżej.

Powstaję o suchym pysku z trumny,
Gdy późną nocą księżyc w centrum
Uwagi próbuje pozostać, dumny
Światłem prowadzi do momentu,
Do aktu w przedstawieniu szalonym,
W którym ja, człowiek, powłóczę nogami,
Brnąc ze wzrokiem spuszczonym
Do stolika wyłożonego truciznami.

Spróbujmy zobaczyć na własne oczy,
Jak nocne niebo tworzy pomost
Dla gwiazd kochanków stęsknionych
Za blaskiem i ciepłem swoim.

rozumiem, demonie,
cela w piekle już na mnie czeka,
nieprzerwana pętla
żalu i nienawiści do samego siebie,
wyrzutów sumienia,
wieczne potępienie wyrokiem sądu,
któremu sam przewodniczę.

Krucha cielesna powłokowa
I duch zbyt lekki,
Ciało w proch się zamieni,
Dusza równowagi nie utrzyma,
Raczej wiatr ją poniesie bezwładnie.

Oto co nam pozostało,
Gatunkowi wyniesionemu na piedestał,
Język spalony od szczęścia,
Żebra stłuczone od śmiechu
I jestestwo w rozsypce
I marzenia w prochu
I uczucia, które szczere nie były.

Pozwól opaść iluzji całunom,
wyjrzyj ponad beton ścian,
dotyk słońca zrani ciało,
deszczu łzy zostawią brud,
gdy spadają z niebios kwiaty:
odrzuć kłamstwo - przerwanie!