Jeszcze tylko dobę
spróbuj pozostać niewzruszony
chłostany przez wiatr
jak ostatni z głazów nad
błękitną otchłanią wód

przemyślenia nie zmienią już
zaakceptowanego przez producentów scenariusza
to co rozbite i skruszone
nie wróci w całość
o dwadzieścia i cztery godziny
przedłużony czas pożegnań

Otchłań, otchłań, otchłań wzywa,
marmurowe płyty piękne,
szara trawa pod stopami,
cienką mgiełką świat spowity.

Cmentarz, cmentarz, miejsce chłodne,
tu osiądę, tu odpocznę,
skrawek ziemi tylko dla mnie,
tutaj ostatni grosz przepiję.

Zmęczona para na terapii małżeńskiej,
dwie strony jednego konfliktu,
pełne nienawiści rzucane spojrzenia,
odcinane ostatnie więzi.

Stłamszona dusza pragnąca ucieczki,
swobody ruchu
i lotu wyżej niż zdolne są anioły,
tańca przy ognisku dłużej
i żwawiej niż ktokolwiek spotkany,
wycieczek po miastach okrytych nocą,
w poszukiwaniu spektakli z legend,
pozbycia się ograniczeń.

Starzejące się ciało,
zmarszczone jak pomarańcza w pełnym słońcu,
życzące sobie jedynie spokoju,
dnia spędzonego w wygodnym łóżku,
oglądając znajome już obrazy,
zapętlonego życia,
jak w codziennej rutynie.

Szatanie, urwisie,
Dowcipnisiu realizujący komedię,
Ty, który ukazujesz we śnie
Ognie piekielne i maszyny do tortur,
Twarze wykrzywione w cierpieniu.

Bezradny nicponiu,
Bicz twój nie wyrządzi krzywd poganom,
Nie dosięgnie ich twoja wola,
Nas, już potępionych.

"Ile jeszcze jesteś w stanie zażyć tej trucizny?"

Tyle ile będzie potrzeba,
by zabić coś co istnieje we mnie,
by zalać potopem, jak pogański bóg,
krainę przez siebie stworzoną.

Jak postacie z filmów
żyjące obok siebie,
na osobnych liniach czasu,
to my,
więc uprawiajmy hazard.

Różne decyzje bohaterów,
przyszłość zależna od wyboru gracza.
Co kryje się za kolejną szklanką trunku?
Jaką masz pewność, że znów się uda?

W dzieciństwie
- kim chcesz być gdy będziesz dorosły?
W młodzieńczym wieku
- kim chcesz być gdy skończysz szkołę?
W starszym wieku
- jak widzisz siebie za kilka lat?
Na koniec
- czy czegoś żałujesz?

Wiatr zabiera dźwięki,
Tylko suchy krzyk owadzi
Rozbudza strach, oto zwiastun.

Wkraczają gwałtowni obcy bogowie,
Surowe twarze schowane pod kapturami
I ozdoby wzdłuż ramion,
Dostojne pozy niszczycieli,
Odcisnąć piętno na zniszczonej ziemi.

Na kolana niewolnicy!
Wzrok spuszczony.

Na każdego młodzieńca
Idącego w stronę Dorosłości
Czeka nieopodal murów miasta
Wędrowny handlarz
Oferujący towary i usługi

"Mogę ci pomóc przejść początek
I ułatwić późniejszy etap" - mówi
Zwodniczym głosem

Strzeż się chłopcze
W cenę jest wliczona pewna przysługa
W bliżej nieokreślonym terminie

"Twoje oczy mają
niewiarygodnie szerokie źrenice"
- powiedziała

Są jak odsłonięty obiektyw aparatu
jako przedłużenie woli fotografa
utrwalający piękno

Złodziej upatrzył sobie
czerwony kryształ wewnątrz
budzący przeraźliwe pożądanie

oczy zapłonęły chciwością
intryga uknuta
plan w realizacji

Wiatr mą twarz smaga,
Gdy stoję milczący na wzgórzu,
Obserwując słońce w oddali
Zachodzące nad moją krainą z marzeń.

Oto uczucie będące początkiem wszystkiego,
Pragnienie, które obudziło wulkan,
Uśmiech jak słońce dla miasta.

Zajrzałem do króliczej nory
I doświadczyłem przez chwilę tych czarów,
Jakże piękne to były sekundy,
Chciałbym spamiętać je wszystkie,
Chwile gdy leżeliśmy bez ruchu,
Uniesione ciała bez ruchu.

Jak każde marzenia ten świat musiał upaść,
Bez magii, pozostały jedynie zgliszcza,
Gdzieś tam na końcu drogi w centrum,
Może znajdziesz mnie jak psa na łańcuchu,
Przykutego do świątyni, którą sam zburzyłem.

Zakładam, że miałaś rację,
To uczucie, które było początkiem wszystkiego,
Pragnienie, które obudziło wulkan,
Pył, który przesłonił słońce,
Za wszystko ponoszę odpowiedzialność

Sprowadź mnie na ziemię,
to byłoby uczciwe,
nie mam miejsca do ucieczki,
schowania i odcięcia się,
ani maski nawet,
której nie potrafiłabyś rozbić.

Nazywaj mnie jak zechcesz,
przecież przegrałem wszystko
uprawiając hazard z diabłami na wzgórzu,
chłodny kamień zamiast złota,
to wszystko z czym wróciłem.

Kop mnie leżącego,
tylko na to zasłużyłem,
czyż nie sprowadziłem deszczowych chmur
nad twoją głowę opromienioną słońcem?

Zostaw mnie pozbawionego skrzydeł,
na tej brudnej podłodze,
tam gdzie miejsce psa.

Miałem sen na jawie tej nocy,
pojawiłeś się przy mnie w złotym świetle
i rzekłeś
- hej, będę narratorem
historii pełnej metafor,
przemyśleń, wyrzutów sumienia,
w które sam się zakułeś, chłopcze,
ruszajmy.

Zacznijmy od tego miejsca,
czy pamiętasz ten pokój?
Siedziałeś w tym samym, obskurnym fotelu
naprzeciwko mnie i dokonywałeś wyboru,
czerwień lub błękit.
Wtedy wybrałeś gniew i wstąpiłeś
na ścieżkę przepełnioną emocjami,
na której powietrze przyjemne
wypaliło płuca i strawiło w ogniu żołądek,
ale [...]