W dzieciństwie
- kim chcesz być gdy będziesz dorosły?
W młodzieńczym wieku
- kim chcesz być gdy skończysz szkołę?
W starszym wieku
- jak widzisz siebie za kilka lat?
Na koniec
- czy czegoś żałujesz?

Wiatr zabiera dźwięki,
Tylko suchy krzyk owadzi
Rozbudza strach, oto zwiastun.

Wkraczają gwałtowni obcy bogowie,
Surowe twarze schowane pod kapturami
I ozdoby wzdłuż ramion,
Dostojne pozy niszczycieli,
Odcisnąć piętno na zniszczonej ziemi.

Na kolana niewolnicy!
Wzrok spuszczony.

Na każdego młodzieńca
Idącego w stronę Dorosłości
Czeka nieopodal murów miasta
Wędrowny handlarz
Oferujący towary i usługi

"Mogę ci pomóc przejść początek
I ułatwić późniejszy etap" - mówi
Zwodniczym głosem

Strzeż się chłopcze
W cenę jest wliczona pewna przysługa
W bliżej nieokreślonym terminie

"Twoje oczy mają
niewiarygodnie szerokie źrenice"
- powiedziała

Są jak odsłonięty obiektyw aparatu
jako przedłużenie woli fotografa
utrwalający piękno

Złodziej upatrzył sobie
czerwony kryształ wewnątrz
budzący przeraźliwe pożądanie

oczy zapłonęły chciwością
intryga uknuta
plan w realizacji

Wiatr mą twarz smaga,
Gdy stoję milczący na wzgórzu,
Obserwując słońce w oddali
Zachodzące nad moją krainą z marzeń.

Oto uczucie będące początkiem wszystkiego,
Pragnienie, które obudziło wulkan,
Uśmiech jak słońce dla miasta.

Zajrzałem do króliczej nory
I doświadczyłem przez chwilę tych czarów,
Jakże piękne to były sekundy,
Chciałbym spamiętać je wszystkie,
Chwile gdy leżeliśmy bez ruchu,
Uniesione ciała bez ruchu.

Jak każde marzenia ten świat musiał upaść,
Bez magii, pozostały jedynie zgliszcza,
Gdzieś tam na końcu drogi w centrum,
Może znajdziesz mnie jak psa na łańcuchu,
Przykutego do świątyni, którą sam zburzyłem.

Zakładam, że miałaś rację,
To uczucie, które było początkiem wszystkiego,
Pragnienie, które obudziło wulkan,
Pył, który przesłonił słońce,
Za wszystko ponoszę odpowiedzialność

Sprowadź mnie na ziemię,
to byłoby uczciwe,
nie mam miejsca do ucieczki,
schowania i odcięcia się,
ani maski nawet,
której nie potrafiłabyś rozbić.

Nazywaj mnie jak zechcesz,
przecież przegrałem wszystko
uprawiając hazard z diabłami na wzgórzu,
chłodny kamień zamiast złota,
to wszystko z czym wróciłem.

Kop mnie leżącego,
tylko na to zasłużyłem,
czyż nie sprowadziłem deszczowych chmur
nad twoją głowę opromienioną słońcem?

Zostaw mnie pozbawionego skrzydeł,
na tej brudnej podłodze,
tam gdzie miejsce psa.

Miałem sen na jawie tej nocy,
pojawiłeś się przy mnie w złotym świetle
i rzekłeś
- hej, będę narratorem
historii pełnej metafor,
przemyśleń, wyrzutów sumienia,
w które sam się zakułeś, chłopcze,
ruszajmy.

Zacznijmy od tego miejsca,
czy pamiętasz ten pokój?
Siedziałeś w tym samym, obskurnym fotelu
naprzeciwko mnie i dokonywałeś wyboru,
czerwień lub błękit.
Wtedy wybrałeś gniew i wstąpiłeś
na ścieżkę przepełnioną emocjami,
na której powietrze przyjemne
wypaliło płuca i strawiło w ogniu żołądek,
ale [...]

Obserwowałem ich oparty o drzewo,
udających się w ciszy do przystani,
bez pieśni podróżnych i muzyki,
zostawiających za plecami koniec lata,
ściganych przez nadchodzącą jesień,
pogodzonych z upływającym czasem.

Wieczność spędzić chciałbym
Zamknięty w tej pętli czasu,
Podróży trwającej bez końca.

Bez przegapiania chwil,
Z wyobraźnią na ramieniu,
Chłonący piękno.

Do twojej dyspozycji oddane
Rytm serca, przepływ krwi,
Myśli.

Wieczność tu spędzić,
By zwyczajnie dobrze się działo.

Zanim nadejdzie chwila,
By oczy szeroko otworzyć,
Chciałbym skraść ci pocałunek,
Jeszcze jeden gorący pocałunek,
Na obłąkanych wzgórzach.

Senna piękność,
Muszę odlecieć,
Przysięga wieczysta
- znów się spotkamy,
Znów to powtórzymy.

Kryształowe wzgórza wzywają
Znów kuszą namiętnie szeptem
Gorącym jak oddech kochanki
Na szyi tego słonecznego dnia

Tysiąc rozkoszy we mnie
Tysiąc przeżyć
Obłęd niosę

Ciemność prowadzi mnie donikąd
włóczęga bez końca
wiatr jedynym towarzyszem
jedyny przyjaciel z rozwiązanymi ustami

włóczęga trwająca w nieskończoność
przez pustkowia bez życia
sam na sam z własną duszą
pojedynek ja kontra ja

pokutujący za grzechy przeszłości
kara wymierzona w samego siebie
włóczęga prowadząca donikąd
włóczęga bez końca

Wiatr śpiewa swoje
szarpie swym krzykiem
drażni zmysły piskiem
koi je szeptem
wstrzykuje energię do wewnątrz
krąży w organizmie
czuję jego działanie

obserwując ptaszyska
i chmury szare w swej beznadziei
z podziwem i pełnym uznaniem
wciąż są tam jak spadające gwiazdy
mimo tysiącleci narzekań ludzkich
i koniec

niebo czyste od brudu
wolne słońce zerwane z łańcuchów
czarne ptactwo poza zasięgiem wzroku
nawet nie słychać skrzydeł
trzepoczących we własnym tempie