Przez jałową ziemię,
Z kamieniami w butach,
Gdy słońce zakryte dymem,
Gdy mój cień zanika,
Z twarzą w kurzu i krwi,
Z krzyżem iskrzącym się w oczach,
Przed siebie pełzał będę,
Dotrę do tego ogrodu,
Który mi przepowiedziano.

Niezależnie od czynów,
Demony mówią
- daj się złapać,
Tu na dachu pod nagim niebem
Toczy się zacięty pojedynek,
Dualizm osobowości.

Zamknięty w ciasnej celi,
Czy nie pragniesz pewności,
Że jutro jest jedynie mitem,
Klatka stanowi azyl,
Jest oazą dla spragnionego człowieka,
Jakbym wędrował przez bezkresną pustynię.

Wolność, o której mówicie,
Zbawienie, do którego się kierujecie,
Radość malowana na twarzy,
Świat na wyciągnięcie ręki,
O ile wcześniej nie runiesz z dachu,
Sparzony promieniami słońca,
Do którego tak bardzo chciałeś się zbliżyć.

Sygnał z głębin,
pragnienie wyjścia
poza ciało chłodne,
nieruchome w świetle księżyca,
tam w miejscu gdzie siedzący samotnie,
ruszę na podbój
pogrążonych w mroku nocy okolic.

Nikt kto żywy nie położy kresu
deszczowi, który ze sobą niosę
i krzykom burzy, które z ust moich [...]

Zniszczyć bramy,
zburzyć mury,
wedrzeć się do środka,
przebić się przez tłum
i dotrzeć do pałacu ze złota

a tam odnaleźć króla
siedzącego na swym tronie,
bogato zdobionym,
z kryształowych czaszek istot

obalić imperatora,
odciąć sznurki, za które pociągał,
zrzucić z niebios do zoo,
którym tak długo zarządzał,
na pożarcie bestii,
które sam stworzył

Jeszcze tylko dobę
spróbuj pozostać niewzruszony
chłostany przez wiatr
jak ostatni z głazów nad
błękitną otchłanią wód

przemyślenia nie zmienią już
zaakceptowanego przez producentów scenariusza
to co rozbite i skruszone
nie wróci w całość
o dwadzieścia i cztery godziny
przedłużony czas pożegnań

Otchłań, otchłań, otchłań wzywa,
marmurowe płyty piękne,
szara trawa pod stopami,
cienką mgiełką świat spowity.

Cmentarz, cmentarz, miejsce chłodne,
tu osiądę, tu odpocznę,
skrawek ziemi tylko dla mnie,
tutaj ostatni grosz przepiję.

Zmęczona para na terapii małżeńskiej,
dwie strony jednego konfliktu,
pełne nienawiści rzucane spojrzenia,
odcinane ostatnie więzi.

Stłamszona dusza pragnąca ucieczki,
swobody ruchu
i lotu wyżej niż zdolne są anioły,
tańca przy ognisku dłużej
i żwawiej niż ktokolwiek spotkany,
wycieczek po miastach okrytych nocą,
w poszukiwaniu spektakli z legend,
pozbycia się ograniczeń.

Starzejące się ciało,
zmarszczone jak pomarańcza w pełnym słońcu,
życzące sobie jedynie spokoju,
dnia spędzonego w wygodnym łóżku,
oglądając znajome już obrazy,
zapętlonego życia,
jak w codziennej rutynie.

Szatanie, urwisie,
Dowcipnisiu realizujący komedię,
Ty, który ukazujesz we śnie
Ognie piekielne i maszyny do tortur,
Twarze wykrzywione w cierpieniu.

Bezradny nicponiu,
Bicz twój nie wyrządzi krzywd poganom,
Nie dosięgnie ich twoja wola,
Nas, już potępionych.

"Ile jeszcze jesteś w stanie zażyć tej trucizny?"

Tyle ile będzie potrzeba,
by zabić coś co istnieje we mnie,
by zalać potopem, jak pogański bóg,
krainę przez siebie stworzoną.

Jak postacie z filmów
żyjące obok siebie,
na osobnych liniach czasu,
to my,
więc uprawiajmy hazard.

Różne decyzje bohaterów,
przyszłość zależna od wyboru gracza.
Co kryje się za kolejną szklanką trunku?
Jaką masz pewność, że znów się uda?

W dzieciństwie
- kim chcesz być gdy będziesz dorosły?
W młodzieńczym wieku
- kim chcesz być gdy skończysz szkołę?
W starszym wieku
- jak widzisz siebie za kilka lat?
Na koniec
- czy czegoś żałujesz?

Wiatr zabiera dźwięki,
Tylko suchy krzyk owadzi
Rozbudza strach, oto zwiastun.

Wkraczają gwałtowni obcy bogowie,
Surowe twarze schowane pod kapturami
I ozdoby wzdłuż ramion,
Dostojne pozy niszczycieli,
Odcisnąć piętno na zniszczonej ziemi.

Na kolana niewolnicy!
Wzrok spuszczony.