W jakim celu cię stworzono, skarbie,
Tylko po to, by się mną bawić,
Doprowadzać do szaleństwa,
By określać normy piękna.

W jakim celu cię umieszczono
W mojej rzeczywistości, kobieto,
Tylko po to byś jak słońce była
I nieodwracalnie sparzyła mój język.

Siedzę w miejscu, choć fruwam
Jak młody ptak, który po raz pierwszy
Wzbił się w przestrzeń i cieszy się
Tym pierwszym, dziewiczym lotem,
Ale nie powietrze mnie unosi,
Nie niebo mym placem zabaw,
A raczej dźwięki orkiestry tak blisko
I bujny świat wyobraźni wewnątrz,
Którego budowę jej przypisuję.

Nastał świt, więc powstaję,
Podchodzę do okna otwartego
Na świat, obserwuję.

Teraz włożę swoją koronę
Cierniową na wolną głowę
I wyjdę nagi, doświadczać.

Ha! - teraz mogę fruwać!
Spójrz na moje skrzydła
Anielskie, w pełnej bieli,
Spójrz jak unoszę się wysoko,
Ale nie mrugaj pięknymi
Oczyma swoimi, kryształami,
Inaczej zniknę wezwany
Na odpoczynek wieczny.

W objęciach dnia, uczyńmy go dłuższym
O tydzień, może jeszcze dłużej,
Gdy w źródłach wrzących tonąć będziemy,
Tam, gdzie zaczyna się nieskończoność,
My, nieśmiertelni głupcy zażywający kąpieli
W słodkiej otchłani zwierzęcych pragnień,
Zbawieni na wieczność przez poświęcenie
Winem wszystkich przeżytych lat,
Oczyszczono z grzechu anioły.

Straćmy poczucie czasu jak żeglarze,
Pustosząc kolejne butelki rumu,
Unosząc się na wrzących wodach,
Na słońcu pełnym, zmieniając dzień
Na tydzień, może jeszcze dłużej,
Niestabilny wzrok pokaże więcej
Niż przewodnik na turystycznym szlaku,
Rozpostarte skrzydła uniosą nas wyżej.

Powstaję o suchym pysku z trumny,
Gdy późną nocą księżyc w centrum
Uwagi próbuje pozostać, dumny
Światłem prowadzi do momentu,
Do aktu w przedstawieniu szalonym,
W którym ja, człowiek, powłóczę nogami,
Brnąc ze wzrokiem spuszczonym
Do stolika wyłożonego truciznami.

Spróbujmy zobaczyć na własne oczy,
Jak nocne niebo tworzy pomost
Dla gwiazd kochanków stęsknionych
Za blaskiem i ciepłem swoim.

rozumiem, demonie,
cela w piekle już na mnie czeka,
nieprzerwana pętla
żalu i nienawiści do samego siebie,
wyrzutów sumienia,
wieczne potępienie wyrokiem sądu,
któremu sam przewodniczę.

Krucha cielesna powłokowa
I duch zbyt lekki,
Ciało w proch się zamieni,
Dusza równowagi nie utrzyma,
Raczej wiatr ją poniesie bezwładnie.

Oto co nam pozostało,
Gatunkowi wyniesionemu na piedestał,
Język spalony od szczęścia,
Żebra stłuczone od śmiechu
I jestestwo w rozsypce
I marzenia w prochu
I uczucia, które szczere nie były.

Pozwól opaść iluzji całunom,
wyjrzyj ponad beton ścian,
dotyk słońca zrani ciało,
deszczu łzy zostawią brud,
gdy spadają z niebios kwiaty:
odrzuć kłamstwo - przerwanie!

Świat jak ten mechaniczny byczek
zrzuca z siebie kolejne dusze,
za słabe by się utrzymać
na rzucającym nimi wietrze,
życie, które się dłuży
w rzeczywistości jest krótką walką
o utrzymanie równowagi
jeszcze kilka sekund dłużej.

Przybyliśmy tu wyczekiwać aniołów,
najpiękniejszych istot w wymiarze,
to może trwać wieczność lub dłużej,
więc podążaj wzrokiem za moim palcem
przesuwającym się po nocnym niebie.

Tam, trzy gwiazdy w lewo od księżyca,
następnie dwie w górę i jedna w prawo,
widzisz? To moja gwiazda na wyłączność.
Płonie żywa, wskazuje pragnienia,
teraz rozjaśnia w mroku ciebie.

Puste, blade naczynie i dusza,
Która w strachu postanowiła uciec,
Zawsze mówiłem, że nie potrwa to długo,
Ale wystarczająco, by było przyjemniej,
Wpisz odpowiednie hasło w polu,
Dziś historia jest na wyciągnięcie ręki,
Nie było bastionu, którego obrona
Potrafiłaby przetrwać niekończące się oblężenie.

Szersze źrenice, niekontrolowane odruchy,
Depresja pod ciężkim butem śmiechu,
Czy nie o to chodziło we wszystkich poradach?
"Ciesz się życiem, żyj w społeczeństwie",
Przynajmniej dopóki pozwoli mi na to zdrowie,
Może odrobinę dłużej, gdy nie wyjdę z rytmu.

Zmęczonym charakterem spisana bajka,
Ta sama, powtarzana sekwencja,
Smutki i rozpacz gniecione regularnie,
Seriami od doby do kilku tygodni,
Swoją drogą to całkiem przyjemne.

Mogę powiedzieć, że biegłem ile tchu
Jak mały chłopiec za lodami,
Z ręką wyciągniętą daleko i językiem na brodzie,
Próbując złapać ten najsmaczniej wyglądający
I gdy kładłem na nim koniuszki palców,
Wybudził mnie ze snu hałas rzeczywistości,
Lody opuściły scenerię zastąpione
Gorzkim wspomnieniem o twoim smaku.

Czuję jakbym siedział na huśtawce
Ustawionej na krawędzi świtającego nieba
I najciemniejszej północy.

Huśtam się, bawię się,
Jestem w ciemności,
Mrużę oczy szybując do świtu.

Cieszę się, ogarnia mnie błogość,
Jestem dzieckiem na pełnym słońcu,
Z lekkością ducha wkraczam w ciemność.

Tam na dachu, patrzący nad siebie,
przede mną szczyty, skąd spadają łzy niebios,
czy rozpoznasz z własnej perspektywy,
które z nich uroniły moje oczy?

Mówią, że z filmu końcem samym
puszczają po raz wtóry skróty ubiegłych wydarzeń,
więc zostańmy na miejscach i zobaczmy jeszcze
bezwartościowy zbiór pragnień i martwych nadziei,
gdy przez moment słyszałem czyjeś wołanie,
gdy wyjrzałem przez okno i niczego nie znalazłem,
tylko piękne płatki niebieskich kwiatów
z wielką gracją spadające w błoto.