Porwij mnie kobieto
Porwij w zmysłów taniec
Siej w mej głowie zamęt
Przywłaszcz sobie mnie

Słońce ostatkiem sił
Trzyma się na niebie
Rozpala mnie rozpala Ciebie
Płonę żywym ogniem

W tanecznym nastroju
Na pustynnych piaskach
Baw się mną
Baw się baw
Do czasu deszczu

Tłum zebrał się na placu nocą
biesiad nastał czas
pod nagim niebem
w świetle miliarda gwiazd
pijący mężczyźni
bawiące się dzieci
i kobiety wzywające deszcz
kobiety oczekujące na deszcz
przybądźcie letnie chmury
królowe swych mężczyzn wzywają
szare w różowe i na powrót
niech skropli głowy nasze
wzywajcie kobiety deszcz
tańczcie nagie

Wężowy Książe spotkał na swej drodze
Króla Jaszczura w świetle słońca,
tańczącego wokół ogniska,
jak Szaman Indian, syn ducha,
krzyczącego w stronę Węża:

Twoja dusza należy do mnie,
więc jak i ja mój drogi,
możesz uczynić wszystko.

Prześladują mnie duchy przodków,
wyklętych, porzuconych przez stada,
szepczą wciąż między sobą,
sykiem zatruwają umysł.

Jeśli chcesz się od nas uwolnić,
musisz przejść szereg prób,
zabić chłopcze,
umrzeć chłopcze,
rytuał, taniec.

Fiolka krwi upuszczonej,
popiół z kukły w ognisku spalonej,
martwe serce chłopca młodego,
złoty włos z głowy ukochanej,
wypowiedz zaklęcie w węży mowie,
zaufaj nam,
zaufaj.

Nie wchodzić na ziemie święte
nie kierować wzroku na niebo
nie patrzeć na słońce boże
tylko biec wśród pełzających istot
wsłuchując się w węży syk
podążać drogą na poszarpany klif

Obietnice zostały złożone
ostatnią dzisiejsza noc
wśród blasku księżyca
pod niebem płaczącym
za sprawą zaklęć czarnoksięskich
rozłąka z duszą na wieczność

Jak ptaki wolne na skrzydłach,
wędrowaliśmy wśród słów i zachowań,
wśród odwiecznej walki ze strachem,
lękiem wywołanym obawą,
bo kto by chciał stracić najdroższe,
skarb skrywany w sercu.

Wieko skrzyni otwarte zostało,
wszystko co mogło uciekło bez trudu,
surowo ukarany za zbrodnię,
skuty w kajdany płonę.

Schodami stromo,
coraz niżej,
kolejne piętra szaleństwa,
puste szklanki,
rozbite butelki,
porozrzucane papierosy,
strzykawki i torebki,
nie jesteśmy wolni.

Stąpam w gęstym mroku,
potykam się o każdy stopień,
obolałe ciało,
uciekająca krew,
przenikliwy głos w głowie,
jedno pytanie,
czy czujesz się na siłach,
by opuścić budynek
tylnymi drzwiami.

Drzewo żalu trwałego,
wysokość wasza piekielna,
jam jest słowik bez głosu niebiańskiego,
o piórach bezbarwnych,
ten, który zaszył się w twych gałęziach,
budując gniazdo, dom stały,
Nie opuszczę cię nigdy.

Zagubieni w swym romansie,
uciekają myślami gdzieś,
dzieci, potomstwo ich,
obwiniają się o rozpad,
o koniec, o zmierzch
tego co nazwano rodziną,
małżeństwem rodziców,
szczęściem, radością,
czy czujesz się bezużyteczny,
chłopcze?

Noc pokazała swe piękno,
księżyca i swych gwiazd blask,
zachwyceni byliśmy,
nieustannie patrząc w dal,
wymagaliśmy coraz więcej
i więcej niż mogła dać nam.

Zmęczony jej obraz,
dusza o resztkach sił,
wskazujące ciało,
że kwestią kilku chwil
jest kres wytrzymałości,
jej istnienia.

Oczy otwarte,
ślepe pozostają,
nie ujrzą cię już,
nie ujrzą nic,
poza czernią rozlaną.

Oczy martwe,
nie ujrzą cię,
nie ujrzą uśmiechu,
ani słońca na twarzy.

Wypalony papieros wypadł z dłoni,
gdy ciało zmierzało swobodnie w dół,
na podłogę brudną, w błocie,
z brudem miesza się teraz krew
i ślina cieknąca z ust,

przebojem wieczoru taniec będzie ten,
epileptyczne ruchy, ciało opętują drgawki,
utraciłem kontrolę, leżę w brudzie,
nie ma kontaktu ze mną,
jakie jest twoje kalectwo?

Zawroty głowy dopadły mnie,
zjeżdżającego w dół spiralą,
dłonią sięgam po kolejny lek,
który da mi ukojenie,

dezorientacja, przyjemność,
otwórz usta, proszę, spróbuj.

Stracona kontrola,
kapryśne odruchy,
szkło na podłodze,
pozostałości po szklance rozbitej
i to zmieszanie w oczach,
nadchodzi pani.

Siedzący samotnie,
kolejny papieros u kresu,
myśl w głowie,
jak będzie wyglądać droga,
która poprowadzi mnie na dno,
do piekieł bram i niżej,
gdy znów będę ciągnięty za rękę
przez własne kalectwo.

Niezliczona ilość świateł
migających przed oczyma w ciągu sekund,
na karku czuć chłodny jej oddech,
gestem zaprasza do tańca.

Myśli kolejny powiew
choroba dopadajaca organizm
wyczerpane ciało i umysł
domagają się odpoczynku
maszyna działająca bez przerwy
przegrzane tryby

Czy to ta odpowiednia droga
czy tędy prowadzi cię nos
jak pies węszący za kością
resztkami obiadu rzuconymi mu [...]