W deszczu przez noc
Nieświadomi własnych czynów
Głupstwa popełnione
Zostaną w pamięci jako błędy pijaństwa
Otwarte wszystkie bramy
I drzwi tam wewnątrz
Jesteśmy teraz
Istotami wierzącymi
Że wszystko nam wolno

Chodź tutaj, spróbujmy raz jeszcze,
Noc nie przyniosła nam świtu,
Minęliśmy się gdzieś z nim,
Może leżący na brudnej podłodze
Nieprzytomni, bez sił,
Może świt widząc ciała
Uznał nas za martwych
I odszedł,
Pozwolił wrócić nocy.

Przysiądźmy wśród liści,
Na najwyższych gałęziach drzewa,
Ze wzrokiem wbitym w przestrzeń,
Spójrz, świta,
Słońce wschodzi wysoko,
Wyżej i wyżej z godzinami,
Ogrzewa swymi dłońmi,
Ciepły dotyk na delikatnej skórze
I wiatr stroszący pióra
Ptaków siedzących wysoko.

Na scenie pojawił się człowiek
W czerni, nocy zwiastun,
Ze skrzydłami rozłożonymi,
Oczyma czerwonymi,
Wzrokiem ogarnął publiczność
I zasiał ziarno rozpaczy,
Uderzenie paniki i krzyk ze sceny:
Nikt nie wyjdzie stąd żywy!

Śmierci śmiech szyderczy,
Wszyscy w stronę drzwi
Rzucili się z napisem - Koniec,
Spokój pochłania ludzkość,
Spokój znaleźli za drzwiami,
Uwolnienie,
Koniec.

Bębny wydają swe dźwięki
Wyją kobiety i dzieci
I mężczyźni w kostiumach
Wszystko zostało przygotowane
Możemy ruszyć przed siebie
W podróż

Gwiazdy nocą zniżyły swój głos
Do szeptu kuszącego
I starają się uwieść wizją
Upragnionego szczęścia w marzeniach [...]

Wszyscy na miejscach?
Wszyscy gotowi?
Zaczynamy.

Zamknij oczy, weź głęboki wdech,
Wszystko od tej chwili będzie snem,
Podróż nocą i dniem,
Spacery wśród gęstych drzew,
Jesteś świadom celu tej wyprawy?

Tam we śnie, na małej wyspie, [...]

Z nieba w dół do samej ziemi,
Z niebios w dół do Matki Ziemi,
W dół mostem zieleni,
Wędruje promień światła...

Piękniejszy od księżyca,
Piękniejszy od słońca,
Od białych kłębów chmur...

Wędruje mostem promień światła,
Z nieba do ziemi,
Szczęście,
Kobieta.

Leży na stole mapa
wytyczona trasa
wspólna podróż nasza
zakreślona czerwona linia
mapa w skali
szesnaście do jednego
szesnaście może więcej

udajmy się razem
musimy znaleźć się wszyscy
w miejscu oznaczonym kołem [...]

Strażniku, zapomnij zabrać kluczy,
Strażniku, dziecko chce opuścić loch,
Zamknięte tak długo dziecię,
Strażniku, uczyń je wolnym,
Tak długo więzione w lochu,
Nie przypomina już siebie,
Leżące tak długo na brudnej podłodze,
Próbujące ukryć strach przed ciemnością,
Strażniku, zapomnij zabrać kluczy,
Strażniku, dziecko pragnie opuścić więzienie.

Kraty zostały pokonane,
Więzień zdołał uciec,
Dziecko udało się w podróż,
Dziecko nocą udało się w stronę księżyca,
W stronę Pani Księżyc,
Dziecko pragnące wpaść w jej ramiona.

Wszystkie wiersze mają w sobie
Węże
Poza jednym
Najpiękniejszym
Ze wszystkich

Ona schodzi wgłąb
Zanurza się w wodach
Barwnych snów
Pewnym krokiem przemierza
Las w ciemności
To jego sny
Ona jest snem
Ona jest Królową marzeń
Ona wyznacza piękno
Snów

Rzeka wyrzuciła na brzeg
Ludzi dwóch
Ciebie i mnie
Rzeka snów

Więc co wyciągnęło ciebie
Z krainy snów
Co wybudziło cię
Co zburzyło twój sen
Co sprawiło że nie ma cię
Na brzegu rzeki tej

Księżyc w pełni
Rzeki nurt wciąż rwie
Skoczmy w odmęty wód
Tońmy znów
Tońmy znów

Dostrzegł jej piękno
I ruszył w podróż
Wędrówka w stronę księżyca
Oczarowany blaskiem
Pytanie
Jak Ci na imię?

Jesteś mą Panią z Księżyca
Na Twoją cześć jego światło
I piękno jego nocą
Dla Ciebie wyniesiony
Umieszczony wśród gwiazd
Wzorowany na Twym pięknie

Piękna Pani Noc
i kochanek jej Pan Księżyc
łączący swe siły
oddający się rytuałom
porywający dusze
uwalniając je z ciał
zezwolenie na swobodę
zezwolenie na taniec

Wpadliśmy w mroku gąszcz
tańczący wśród drzew [...]

Pełznę przez dżunglę
Przez zarośla
Jestem Wężem
To moje terytorium
Pełznę śmiało do jamy
Jaskini wilgotnej
Wpełzam stanowczo
To mój dom
Moje królestwo

Pełznę przez pustkowie [...]

Proszę uwierz mi
słyszę je naprawdę
wewnątrz mnie
i na zewnątrz
okrążające ciało
i szepczące

Syczące węże
ćwierkające ptaki
koty miauczące
jedne słowa w językach
pragnące bym czuł je
wszystkie
pragnące uwagi
krzyczące
próbujące mną zawładnąć