‎'Pokochałam stan trwania w nicości. Porozrzucałam siebie na miliony kawałków i nawet poranna kawa czy papieros nie smakują tak samo. Uśmiech nie jest uśmiechem, a myśli stały się ciemniejsze. Jednak może kiedyś spojrzysz w moje przepełnione łzami oczy i zrozumiesz, że jestem tylko człowiekiem. Sprawisz, że poskładam siebie, odzyskam smak, uśmiech i zdolność racjonalnego, jasnego myślenia. Zacznę znów trwać...'

Czasami trzeba chociaż próbować zrozumieć i przebaczyć. Spojrzeć na wszystko z drugiej, innej strony. Nie ma ideałów. Nie warto w to wierzyć. Dziś się dowiedziałam, że jeszcze nie wiem kim jestem. Na razie patrzę w słońce.

"Poezja to mój oddech, jaskrawe widzenie, dziedzictwo myśli, drzwi otwarte, potrzeba ciszy, miłości" - napisałam. Ja jestem opuszczoną stacją, na której zegar stary odmierza tylko kilometry życia. Mając puste oczy lalki stoję na zarośniętym ciszą peronie wertując rozkłady pamięci i wciąż czekam na Ciebie. Czasem wiatr pod nogi przywieje Twój spóźniony wiersz. Wyobraź sobie, że czekając na koniec świata, coraz częściej zapalam papierosa i bezradnie rozkładam ręce nad jego niemocą. Masz rację. "Zawsze jesteśmy na początku albo na jednym z początków". Pozostańmy w tym i cieszmy się słowem. Koniec świata zostawmy innym. Niech oni się martwią. Stojąc na peronie mamy do zapisania tyle stronic dni, jak w wybrakowanej książce.