I wkładasz swą rękę w mą klatkę piersiową ....
I powoli, pomału wyrywasz mi serce ....
Kawałek po kawałku ....
Dzień po dniu .....
Mą dusze pożerasz przez oczy me ....
Wysysasz życie ze mnie ....
I zabierasz je w otchłań bólu i cierpienia ....
Zostawiasz powłokę zwaną człowiekiem ....
Wyzbytą już z serca i duszy ....
Czym że ja jestem bez tego ?
Pustym nic nie znaczącym naczyniem zwanym potocznie człowiekiem ....
Lecz to nie życie ....
Lecz wegetacja ....
Be serca ....
Bez duszy ....
Bez Ciebie ....
Jestem niczym .....
Jestem nikim .....