Gdyby nie one
Nie wiedzialabym co to życie
Sprawiają uśmiech na twarzy
I nie wiem cóż sie wydarzy...

Wiatr otula mnie zimnem
Lecz one mnie grzeją ...
Dojadę tam gdzie chcę
Ze złudną nadzieją

Na wolność bez granic
Na dobra początek
W swej samotności
To dobry wątek...

Gdy mówię jedno słowo- widzę kosmos
Ty potrzebujesz ich dziesiatki
Gdy robię gest - czuję jak tańczę
Ty potrzebyjesz ich setki
To jest mój minimalizm, mój świat, którego wielkości i ciężaru nie jestem w stanie ani objąć....ani trzymać, więc czasem upadam, zamykam się
Ale Ty rozumiesz mnie...

Serce ty moje najukochańsze
Po raz kolejny cię składam w otchłani duszy
Śpij, lecz już nie śniej o słodkich pragnieniach
Niech sen twój wszystko zagłuszy

Czyjąś obecność i dotyk
Słowa delikatnoścì jak szal otulające
Spełnienie spokojem pachnące
Jak kwiat paproci oczom rozumu nie zrozumiały

Nie moge dalej łudzić cię nadzieją
Że jestes najważniejsze
Bo wszystko wokół spłonęło doszczętnie
Niczego tobie nie zostawiając

Wraca więc ciało do szarego świata
Bedzie szło dalej krok po kroku
Nie patrząc w przeszłość, nie widząc przyszłości
I dojdzie gdzieś...oby nie do duszy mroku

O nocy moja kochana
Jak dobrze cię już witać
Zabierz mnie znów do rana
W tą niemą podróż, zanim zacznie świtać...

I nie daj mi rozmyslać
O tym co już było
Lecz chwyć mnie mocno za rekę
By 'dobro' się nie skończyło

Jestem gotowa unosić się wysoko
Nad marzeniami pełnymi uniesień
Bo teraz rozumiem sens zycia...
Gdyż nadeszla jesień

I nie jest ona szara, ani kolorowa
Nie jest też smutna, lecz żyje od nowa
Nowa ja, nowe myśli i pragnienia
Gdzie by tu uciec...od urzeczywistnienia

Pożegnałam wszystkie marzenia
Puściłam wszystkie pragnienia
Jestem lekka, wolna i pusta....
Jedynie noc mnie przygarnie ufna

Jak psiaka małego i bezbronnego
Który szuka domu i ciepła
Który jadł już ze śmietnika niejednego
By zaspokoić głód

Lecz czymże są te strofy
Wśród natłoku mądrych myśli
Każda mówi co mam robic i jak
By szczescie mieć u boku

To wszystlo jest takie ulotne
I z chwili na chwilę zmienne
Bo siły i wiary brak...
- we mnie

Czy to próżność
Czy też prośba o akceptację
Gdy pokazuję wnętrze mej duszy
Lecz po co i dla kogo, aż tak się otwieram....

Dla Ciebie, dla Niego czy dla Niej
A może ku sobie to rzucam
Moje radości, troski, marzenia
Pragnienia spełnienia, szczęścia

I jak teraz isć, gdy pod stopami tyle leży
Czy mam deptać po nich, przeskakiwać czy omijać
Czy je zebrać, czy wyrzucić
Czy też dalej wino spijac...

W tajemnym morzu zabitych pragnień
Ciągną mnie na dno największe marzenia
Nieodczytane z moich ust
Bez żadnego skojarzenia

I topię się kolejny raz
W odmętach własnych uczuć
Wrażliwość jest jak ciężki głaz
Którego sznur czas zrzucić

Spadając w tę przepaść pod ciężarem siebie
Rozsuwam skrzydla nadziei białe
Co mnie uniosą ... i nad odmętem
Odniosę kolejną z walki - chwałę

Pojawia sie i znika.
Unosi na skrzydłach kamiennego człowieka.
Gdzie mieszka...
Kto ją rozdaje...
Rozjaśnia ciemność duszy,
Daje szczęście i siłę, nie żądając zapłaty.
Jej brak niesie śmierć - już za życia.