Rzucaj słowa na wiatr
niech roztańczą sobą ciszę
choćby puchem ulotniejszym
podniebnej dziatwie
przydrożnych mniszków
dmuchawcom
Rzucaj hojnie
nawet jałowej ziemi
zasłuchanych w siebie
obojętnych
nie przechodniem i parkom [...]

Mój świat moknie
monotonnie
gubiąc sens słowom
jak listopad liście drzewom
krople kłamią miękko
policzkom
że łzy mogą być słodkie
nawet te niechciane
litanią nie wysłuchanych modlitw
rozszeptane rynny cicho dzwonią
puste kroki [...]

Spotkasz ją wpół drogi
między tęsknotą a spełnieniem
ciszę nieobecnych po sobie
dalszą niż najdalsze milczenie
głębszą niż ciemność we mgle
gościńcom chmur bardziej ulotną
otwierającą nieba kluczem wędrownych ptaków
tylko jesieniom nigdy wiosnom
tylko zachodom nie porankom
gdzie milczeniem spotykasz prawdę
gubiąc ją w słowach [...]

Światu nie potrzebne słowa
umiera się w czynach
słowa ranią powierzchownie
tylko do łez
barwą świata bardziej krew
niż przezroczystość
Nikt nie narodził się w słowach
ból jest narodzin matką
zbyt pospiesznym echem mowa
by narodzić się bólem istnienia
Zadufanym być cieniem trawy [...]

Obejmij ją kolanami
bliski piersiom ufnością niemowlęcia
ona wybaczy twój głód
ciszą tak miękką
jak pługiem poraniony czarnoziem
Nie rzucaj jej słów na wiatr
zerwany latawiec ucieka nie prowadzi
nicią babiego lata twój sens
przetną ją skrzydła ważki
nawet nie nożyce bólu
swym ostrzem [...]

Nie będę się spieszył kochać
Mistrzu Janie
pośpiech kukułczym gniazdem
pisklęciu miłości
uczyłeś tak wiele
jasnym uśmiechem smutku
a zapamiętany ci tylko
"pośpiech i miłość"
dziwnych ludzi
co bardziej kochają się spieszyć
niż spieszą się kochać [...]

Naucz mnie słuchać
by czekanym wędrowcem
powitać twe milczenie
zamiast siebie w sobie
sumieniem
Naucz mnie patrzeć
by oczy bardziej wierzyły
cichemu światłu twych najdalszych gwiazd
niż ślepym krzykom bliskich słońc
Naucz mnie czuć
by zgubionej mrówce [...]

Prawda nie mieszka w rymach
a nawet nie sama
bo samotność może być tylko niczyja
jeśli ma być prawdziwa
nawet samotni się łudzą
że ich domem samotność
bo naprawdę mieszkają
tylko sami z sobą
a chcieli by tak bardzo
mieszkać razem z prawdą
choć "z samym sobą" i "z prawdą" [...]

Kamienną ciszą
tym samym "amen" błogosławią
nie dokończonym modlitwom i bluźnierstwom
jej fale
wbrew mostom nawrócenia i brodom apostazji
komunią tej samej głębi
łącząc brzegi wiary i zwątpienia
przeciw ludzkim drogowskazom
od zapomnianych źródeł
ku nie znanym ujściom
czyniąc ich nieba i piekła
tylko powierzchnią luster i mułem dna
bo jej woda jednako słodka
tym co litośnie gasi pożar ich pragnienia
i tym co zachłannie odbiera ostatni łyk powietrza
spragnionych kusząc
"wszystko po raz pierwszy"
tonących pocieszając
"nic dwa razy".

wchodzi bez pukania
choć słyszysz bólem jej kroki
zna adres każdego
choć nikt nie zna jej adresu
nie otworzy gdy pukasz
choć słyszy kroki twego bólu
możesz wyważyć drzwi
choć nie wiesz kogo spotkasz
nie spotkasz jej długo
choć długo po niej nie spotkasz nikogo
na pewno o tobie nie zapomni [...]

Tylko raz cień
zmęczenie uczyni chłodem
tak lekkie
jeden raz światłość
łzy chustą tęczy otrze
niebu tak miłosiernie
raz jeden łąka
tak rozmarzy ciemność
wonną siana nowiną
że raz tylko umarli uwierzą
nie trawom lecz ciałom
w swą śmiertelność
i zasną tylko jeden raz
śniąc cienie tęcze i łąki
tak lekko miłosiernie i wonnie
że nikt nigdy nie śnił
tak na zawsze
że tylko jeden raz
można powrócić
aż tak...

Kiedyś ze sobą na pewno
wcale się nie spotkamy
nawet poza granicami
osobnych swych snów i jawy

Ty odnajdziesz się beze mnie
ja pobłądzę w siebie
wspólnym nam będzie mostem
bezbrzeżne zagubienie

Ulepisz słowa w tęsknotę
wypalisz płomieniem milczenia
i ciśniesz o głaz cierpienia
"przecież to tylko wiersze"

Rozkrwawię ich szeptem pamięć
zanurzę w ranach swe palce
i do końca już uwierzę
choć nigdy cię nie zobaczę.

Ocalić kwiaty lata
obrazem tak kruchym
jak chłodem malowany
rysunek łąk na szkle
w koronkową biel witraży
niczym szklarnie
ściętych marzeń
Odnaleźć na dnie
oceanów przestrzeni
bursztynową komnatę tęsknot
wykutą dłutem stali [...]

Wszystkie mapy
kłamią tej drodze
choć i tak trafisz tam
bez map
wskazówką ci będzie
łuna spadających
gwiazd
piach mijających chwil
nie zachrzęści
pod twymi stopami
ból nie odmrozi [...]

Dojrzała miłość
pokornie ucichła
spłoszona nawet ciepłem
muśnięcia świtu
o kałuże zmęczonych powiek
bezbronnie niema wszystkiemu
co głośniejsze od klaśnięcia
motylich skrzydeł
ucieka w cień
wstydem opuszczonych powiek
zgiełkowi młodego krzyku
tak już jej za późno
by mówić sobą głośniej
niż płochliwy dotyk
cichego spotkania
pomarszczonych w kaligrafię starości
splecionych ze sobą dłoni.