zbyt dalecy
by się sobą ogrzać
choć zasłuchaniem w siebie
wciąż bliscy
jak szept i milczenie
zbyt mało bezchmurnego nieba
promieniom ich szczęścia
by czymś więcej niż chłodem
mógł stać się im błękit spojrzeń
niewinni aż po grzech
wierni aż po niespełnienie
rozmarzeni aż po samotność
szukaniem potrafią się zgubić
by zagubieniem znów odnaleźć
każdym dniem bliżsi sobie
oddaleniem
płomienią swe świty i zmierzchy
tą samą czerwienią tęsknoty
potrzebni wciąż sobie
jak płomień ciszy
ciepłu wspomnień...

zbłąkane w światła jesień
cienie wspomnień
wiodą zmęczone myśli
w mleczne drogi
nieboskłonu
zamkniętych powiek
tęsknotą
powrotów
w to co bezpowrotne
jakby stracone
mogło powrócić raz jeszcze
po lodowym moście
spojrzeń wstecz
odbitych w lustrze
chłodu łez
potrzebnych jak powietrze
temu
co jak rozwiany dym
już niepotrzebne

rozpłomienia ich ten sam ogień
gorejący ciepłem aż po czerwień
w objęciach wpół domkniętych
szczęściem powiek
gasi ten sam ból
popiołem nocy zabliźniając
cierpieniem otwarte rany
w chłód zapomnienia o sobie
na zawsze złączeni przypadkiem
raz bliscy sobie
jak chwile tej samej minuty [...]

nie będziesz lustrem nocy
blaskom mego ognia
świtem zemdlonych ust
nie zbudzisz mych snów
chłodem pozostanie błękit marzeń
bez ciepła twych spojrzeń
nie moim słowom
twe zasłuchanie ułoży się
w melodię
nie moim myślom
drogą stanie się
twe milczenie
nie moim chwilom
domem stanie się
twa codzienność
porą zapatrzenia
w rozgwieżdżoną nadzieją samotność
złączyło nas zbłąkane szczęście
zbyt daleką
by spełnieniem pożegnać tęsknotę
zbyt bliską
by kiedykolwiek zapomnieć

Ostatnim tańcem
zerwanych liści na wietrze
w pożegnanie
co ze wszystkich sił
nie chce być ostatnim
powróci w tobie
jesień zerwanych tęsknot
w tańcu
na wietrze wspomnień
gdy ze wszystkich sił
pragniesz
stać się komuś bardziej ocaleniem
niż sobie
przed tym
co bezpowrotne.

Zbyt wiele między nami
słów nie wypowiedzianych
gestów na oślep ostatnich
by żegnać sny
tym samym świtem
o poranku zapatrzenia w siebie
szczęścia błękitem
ocierać uśmiechem z powiek
resztki nocy czerwcowych
krótkich
aż po wtuloną w jedwab dotyków [...]

Księżycowym smutkiem
terkoczą koła wielkiego wozu
o bruki marmurowej ciszy
po co gwiazdom budzić sen nocy
gdy już tylko ciemność sączy się spod powiek
usta daremnie gasić kroplami rosy
gdy spragnione pocałunków letejskiej wody wargi
bezbożnie szepcą pacierze
kamiennym milczeniem
pod niebem samotnych
gdzie ikarowymi skrzydłami
strzegą więdnący błękit tęsknoty
bielą śmierci jasne
anioły wspomnień
aż krew kiedyś spłynie
ich rozgrzanym woskiem
gdy jednym cięciem
otworzysz w sobie mrok żył
na oścież
by odejść w drogę
gdzie wielki wóz terkocze
księżycowym smutkiem.

Przychodzisz spóźnioną porą
mym dniom
spiesznie mknącym na oślep
wschodami i zachodami
wspomnień o tobie
znów budzisz szeptem
mą młodość
w rozkwiecone południem
chwile
nadzieją rozgwieżdżone
noce [...]

Nie pora jeszcze w bezdroże
jesień taka młoda
pieści wciąż zmysły
spóźnionym o chłód błękitem
ciepłym światłem wspomnień
złoci się wciąż pamięć
choć coraz bardziej szeptem
ziszcza się twe szczęście
zmierzch rozkwita coraz ciemniej
gubiąc drogę do gwiazd
wędrownym ptakom marzeń
wiatr niesie zerwane liście
jak listonosz przesyłkę bez adresu
mleczną ciszą mglą się drogi do lata
daleczejąc powrotom w świt
nadzieją
bo zbłąkanym w taką jesień znaleźć drogę
to zapomnieć
że jutro to noc
a dziś to sen.

Nakarm sobą jej ogień
zwilż usta językiem płomieni
rozpłomień krew ciepłem dotyku
pożądanie jest czerwieńsze niż wstyd
zakryj oczy mrokiem
by oddać nocy dym wspomnień
płoń na oślep
jej światło samo odnajdzie drogę
nim czas użyźni przeszłość twym popiłem
płoń
suchym stepem w objęciach burzy
blaskiem źrenic śmierci w oczach samobójcy
żarem szarości roztlonym w jesień strugami deszczu
ciemnością kwiatów w ogrodach rozstania
ciszą pustych miejsc tych co odeszli nie wiedząc dokąd
nakarm sobą jej ogień
aż po cichość ostatnią
nim zgasną twe dni
pożarem zapałki rzuconej w wodę
gdy ocaleć znaczy nie więcej
niż stajeć tym samym płomieniem
razem
choć każde do końca
w pół samotnie.

Jeszcze zdążysz
otworzyć się nocy
na oścież
milczeniem obejmiesz kres
jak szklisty chłód
spóźnioną zieleń
zabierzesz majątek
niepotrzebnych nikomu tajemnic
na tamtą stronę
za ostatnim oddechem
ukryjesz się w przezroczystość
za całunem bezksiężycowej ciszy
zapomnisz własne imię
by przebudzić się snem
w straconą wiekuistość
kamiennym zapatrzeniem
przez mrok
ślepym światłem błyskawic
w lustrze zamkniętych powiek
bo tylko ciemność
otwiera burzą drogę
szelestem zagubionych kropel
umierającym samotnie.

Wydarzyć się sobie
jakby strugami deszczu spłynąć
wspólnie
ścieżką złączonych kropel
lustrem spojrzeń
w rosę zachwytu
czystszą od diamentu poranka
szlifowanego świtem
gdy nagość młodej zieleni
zrzuca cień nocy
by sycić oczy [...]

Żar myśli
zetlony do ostatniego słowa
w popiół milczenia
nie ogrzeje płomieniem nadziei
chłodu samotności
bezgwiezdna cisza
wskaże drogę na oślep
ostatnim iskrom niesionym wiatrem
jakby już tylko ciemność
rozkwitnąć mogła w tobie
bez niej [...]

Kolory nieba twych oczu
błękitnieją szczęściem
od poranku uśmiechów
wbrew niepogodom
malują przechodniom radością
ścieżki przypadkowo spotykanych spojrzeń
rozkwitając codziennym szarówkom
świeżym słońcem
prosto od wiosny
na wskroś smutkom
drogom zieleni naprzeciw [...]

Barwy nocy nie szepczą jeszcze
chłodem pożegnania
wciąż chcesz iść dalej
po gwiezdne runo
dalekich nadziei
choćby mleczną drogą
łun gorejących perseid
co roszą szkło ciemności
złotym deszczem poranka
bo jutro zaczyna się czekaniem
wpół nocy
na długo nim świt zbudzi
motyle skrzydła powiek
na powitanie łąkom młodych barw
by z listka na listek
rozpocząć wędrówkę spojrzeń
gdy wczoraj stanie się tylko wypalonym księżycem
w błękicie wspomnień
a dziś z chwili na chwilę
rozpocznie słońcem
godowy taniec ptasim szczebiotem wiosny
ku zenitom spełnień
południa rozkwitłej oczom
zieleni radości.