niewiele tego by ocaleć
gdy chwila gasi chwilę
ogniem nie może być płomień zwycięstwa
garścią piasku udawać pustynię
tyle może pamięć
tańcem zerwanego liścia na wietrze
twe słowa
jakby życie było im tylko ścieżką wiatru
w jesień
ucichniesz nie dokończonym szeptem
jak nuta co nie zdążyła stać się dźwiękiem
gdy chłód kosi róże
w rozkwicie pozostawia tylko kolce
naucz się odejść
bo piękno umiera wcześnie
łuna ziszczonych gwiazd
wskaże ci drogę
niewiele tego by ocaleć inaczej
niż tańcem światła na wietrze
w czerwień zmierzchem
jak nie dokończonym wierszem
w ciszę

Co z tobą odejdzie?
zachody smutku
żegnane światłem o poranku?
wiara w ciszę
głoszona szeptem ciemności
w bezsenną noc na skraju gwiazd?
ulotna tęsknota
niesiona w jesień
podniebnymi ścieżkami ikarowych skrzydeł?
wiosny czekania
ucichłe w zieleń pielgrzymką powrotów [...]

Śmierci potrzeba bezchmurnej ciszy
by objąć mrokiem aż po samotność
zmierzchy jej bezgwiezdne
poranki bez rosy światła
popiołem zbielałe zimy
pociemniałe rozstaniem jesienie
wiosny milknące zapomnieniem
ulotnością przekwitłe lata
wskazówki czasu bezsilne
przemijaniem w wieczność umilkłe
tylko bezruch gna na oślep [...]

Do winy nie potrzeba im wiele
wystarcza brak siebie
spowiedź bez słów rozgrzeszają w sobie
dotykiem
przebaczają ciepłem spojrzeń
modlą się do siebie
z ust do ust litanią westchnień
w pacierzach ciszą warg
świątynią im w żar dojrzała namiętność
przebóstwieniem ciał w ofiarne ołtarze
oddania się sobie nawzajem [...]

Ona pozostanie z tobą tak
jakby na zawsze mogło trwać dłużej
niż tylko do końca
łzy obetrze ci deszczem
cierpienie zabliźni w ciszę
wysłucha choć nie pocieszy
pytaniom odpowie milczeniem
pragnienie ziści losem perseid
nagość okryje chłodem
opuści cię nie dalej niż oczom sięga cień powiek
świt cudzych warg [...]

W szarość szelest skrzydeł
nieba szarym lustrem
ciszą niesiony klangor
ścieżkami wiatru
horyzontom aż po szarość
w szarość przekwitłym śniegu resztkom
szarym chłodem marca
szarą muzyką godzin
rzeźbi pamięć szarym wierszem milczenie
jak szarość bezlistność drzewom
aż rozszarzy się w słowa ta chwila
żurawiej pielgrzymce szaroskrzydłej
szarą ojczyzną mych tęsknot
znów na powitanie
końca pór szarości
pierwszym mgnieniem
szarookiej
wiosny.

Bez bieli policzków w objęciach
ust dotykiem
krwi kaligrafią w rumieniec
nie zapisaną kartą pozostawię cię
dłonie prawdy
jak spragnioną ziemię
czekaniem
błękitów bezchmurnego nieba
wpatrzonych w ciebie oczu
ulotnych słów
w ptasiej wędrówce ku krainom [...]

Wystarczy podzielić czas na dwoje
by zbliżyć świat do siebie
o czyjąś samotność
skromnieć w objęciach spojrzeń
aż po lustrzaną ciszę objęć
gubić rozstaja
drogowskazem splecionych dłoni
okradać z siebie ciemność
cichym szczęściem zasypiania przy sobie
darować sobie słońce porankiem uśmiechu
zawstydzać zmierzchy [...]

Ucisz w sobie słowa by słuchać //
wieczornych koncertów późnej czerwieni
milknących dni
chórów traw rozśpiewanych łąką
pod batutą wiatru
blasków ros rozkołysanych o poranku
walcem jesiennym chłodu
jaskółczych lotek kreślących pięciolinię błękitów
nutami ody do wolności
ciszą modlitw umarłych o łaskę
spełnionej samotności [...]

Płomieniem mroku
bez iskier gwiezdnych tajemnic
pielgrzymką dni
bez słonecznej wędrówki godzin
świtem urody bez poranka młodości
bramą zamkniętych na ciemność niebios
bez klucza światła
bursztynową komnatą jesieni
bez złota dojrzałych liści
równiną letnich upałów
bez stepów błękitu
spokojnym oceanem zimy
bez śnieżnych mórz bieli
potokiem wiosny
bez dopływów przebudzonej zieleni
koncertem lasu bez chórów szumiących drzew
tęczą radości bez barw uśmiechów
łąką smutków bez kwiatów łez
szeptem milczenia bez ciszy zmierzchów
rodzinnym domem
bez kominka ludzkiego ciepła
hymnem miłości bez muzyki poezji
była by światu cała jego piękność
zubożała o kobiecość.

Ile trzeba czekać
by czekanym wędrowcem spotkać w niespełnieniu
swe szczęście
jak długo trzeba błądzić w świecie
by odnaleźć w kimś nić Ariadny
do samego siebie
jak daleko uciec
by wreszcie powrócić
jak głęboko zwątpić
by do dna uwierzyć
jak wytrwale milczeć [...]

Płonie ciszą głęboko schowanych w kącikach oczu spojrzeń
smutek wyprowadza na spacer ścieżkami tych samych zmarszczek
wierzy bajkom na opak
codziennością zmieniona z królewny w kopciuszka
słońcem umarłych dni wita jutra
jakby prócz wskrzeszania nie było jej innych narodzin
spotyka świat wzrokiem krótkowidza
już bez różowych okularów łatwego szczęścia
ciągle daleko bliska
jakby zgubiona pogoniom za czasem
rozkwita długo bo bez kwiatów liści zielenią
w wytrwanie
jak doniczkowy cud lata za szybą zimowych okien
w ciepłem czekanie powrotom
gdy kłamiesz "to nie miłość"
i tak ogrzeje twe zziębnięte dłonie
w mocno splecione wciąż sobą palce
gdy supeł splecionych kiedyś ust
okazał się być już dawno
tylko węzłem " na kokardę".

Nic dwa razy nami się sobie już nie zdarzy
woda twych ust
innym powita me pragnienie
pocałunkiem
nie takim ciepłem
zapłonie dotyk dłoniom
w ogień
inaczej odnajdą się spojrzenia
wspólnym w siebie
zbłądzeniem
nie tak milczenie milczeniu [...]

Poro pisania wierszy
spóźniona o całą miłość bezszelestnym stąpaniem w niepamięć
pielgrzymki gubionych słów po złote runo poranków
jej spojrzeń
jakby dzień trwał od wschodu do zachodu uśmiechu
nad czerwieni jej ust horyzontem
a noc
miękkim zstąpieniem powiek mrokom rzęs
we wskrzeszenie mym oczom płomieni snów
jaśniała księżycowym blaskiem
jej policzków [...]

Pisać
jak to łatwo powiedzieć
gdy alfabetom brakuje w tobie liter
by uwierzyć zmysłom
gdy cisza twym siewcą
a milczenie skałą jej ziarnom
gdy wiatrom ulotnych słów ciągle mało
by żaglami łopotać prawdzie
gdy zbyt wiele w słowach chłodu luster
by oczom stać się światłem
jakby pragnienie sycić kroplami z lodowych sopli
gdy głodem ust pożądasz źródlanej wody
by wmilczeć się w siebie
do ostatniego słowa aż po prawdę
pisaniem
jakby pióro było skalpelem
a krew atramentem
aż do ostatniej kropli
przelanej wierszem