Księżycowym smutkiem
terkoczą koła wielkiego wozu
o bruki marmurowej ciszy
po co gwiazdom budzić sen nocy
gdy już tylko ciemność sączy się spod powiek
usta daremnie gasić kroplami rosy
gdy spragnione pocałunków letejskiej wody wargi
bezbożnie szepcą pacierze
kamiennym milczeniem
pod niebem samotnych
gdzie ikarowymi skrzydłami
strzegą więdnący błękit tęsknoty
bielą śmierci jasne
anioły wspomnień
aż krew kiedyś spłynie
ich rozgrzanym woskiem
gdy jednym cięciem
otworzysz w sobie mrok żył
na oścież
by odejść w drogę
gdzie wielki wóz terkocze
księżycowym smutkiem.

Przychodzisz spóźnioną porą
mym dniom
spiesznie mknącym na oślep
wschodami i zachodami
wspomnień o tobie
znów budzisz szeptem
mą młodość
w rozkwiecone południem
chwile
nadzieją rozgwieżdżone
noce [...]

Nie pora jeszcze w bezdroże
jesień taka młoda
pieści wciąż zmysły
spóźnionym o chłód błękitem
ciepłym światłem wspomnień
złoci się wciąż pamięć
choć coraz bardziej szeptem
ziszcza się twe szczęście
zmierzch rozkwita coraz ciemniej
gubiąc drogę do gwiazd
wędrownym ptakom marzeń
wiatr niesie zerwane liście
jak listonosz przesyłkę bez adresu
mleczną ciszą mglą się drogi do lata
daleczejąc powrotom w świt
nadzieją
bo zbłąkanym w taką jesień znaleźć drogę
to zapomnieć
że jutro to noc
a dziś to sen.

Nakarm sobą jej ogień
zwilż usta językiem płomieni
rozpłomień krew ciepłem dotyku
pożądanie jest czerwieńsze niż wstyd
zakryj oczy mrokiem
by oddać nocy dym wspomnień
płoń na oślep
jej światło samo odnajdzie drogę
nim czas użyźni przeszłość twym popiłem
płoń
suchym stepem w objęciach burzy
blaskiem źrenic śmierci w oczach samobójcy
żarem szarości roztlonym w jesień strugami deszczu
ciemnością kwiatów w ogrodach rozstania
ciszą pustych miejsc tych co odeszli nie wiedząc dokąd
nakarm sobą jej ogień
aż po cichość ostatnią
nim zgasną twe dni
pożarem zapałki rzuconej w wodę
gdy ocaleć znaczy nie więcej
niż stajeć tym samym płomieniem
razem
choć każde do końca
w pół samotnie.

Jeszcze zdążysz
otworzyć się nocy
na oścież
milczeniem obejmiesz kres
jak szklisty chłód
spóźnioną zieleń
zabierzesz majątek
niepotrzebnych nikomu tajemnic
na tamtą stronę
za ostatnim oddechem
ukryjesz się w przezroczystość
za całunem bezksiężycowej ciszy
zapomnisz własne imię
by przebudzić się snem
w straconą wiekuistość
kamiennym zapatrzeniem
przez mrok
ślepym światłem błyskawic
w lustrze zamkniętych powiek
bo tylko ciemność
otwiera burzą drogę
szelestem zagubionych kropel
umierającym samotnie.

Wydarzyć się sobie
jakby strugami deszczu spłynąć
wspólnie
ścieżką złączonych kropel
lustrem spojrzeń
w rosę zachwytu
czystszą od diamentu poranka
szlifowanego świtem
gdy nagość młodej zieleni
zrzuca cień nocy
by sycić oczy [...]

Żar myśli
zetlony do ostatniego słowa
w popiół milczenia
nie ogrzeje płomieniem nadziei
chłodu samotności
bezgwiezdna cisza
wskaże drogę na oślep
ostatnim iskrom niesionym wiatrem
jakby już tylko ciemność
rozkwitnąć mogła w tobie
bez niej [...]

Kolory nieba twych oczu
błękitnieją szczęściem
od poranku uśmiechów
wbrew niepogodom
malują przechodniom radością
ścieżki przypadkowo spotykanych spojrzeń
rozkwitając codziennym szarówkom
świeżym słońcem
prosto od wiosny
na wskroś smutkom
drogom zieleni naprzeciw [...]

Barwy nocy nie szepczą jeszcze
chłodem pożegnania
wciąż chcesz iść dalej
po gwiezdne runo
dalekich nadziei
choćby mleczną drogą
łun gorejących perseid
co roszą szkło ciemności
złotym deszczem poranka
bo jutro zaczyna się czekaniem
wpół nocy
na długo nim świt zbudzi
motyle skrzydła powiek
na powitanie łąkom młodych barw
by z listka na listek
rozpocząć wędrówkę spojrzeń
gdy wczoraj stanie się tylko wypalonym księżycem
w błękicie wspomnień
a dziś z chwili na chwilę
rozpocznie słońcem
godowy taniec ptasim szczebiotem wiosny
ku zenitom spełnień
południa rozkwitłej oczom
zieleni radości.

niewiele tego by ocaleć
gdy chwila gasi chwilę
ogniem nie może być płomień zwycięstwa
garścią piasku udawać pustynię
tyle może pamięć
tańcem zerwanego liścia na wietrze
twe słowa
jakby życie było im tylko ścieżką wiatru
w jesień
ucichniesz nie dokończonym szeptem
jak nuta co nie zdążyła stać się dźwiękiem
gdy chłód kosi róże
w rozkwicie pozostawia tylko kolce
naucz się odejść
bo piękno umiera wcześnie
łuna ziszczonych gwiazd
wskaże ci drogę
niewiele tego by ocaleć inaczej
niż tańcem światła na wietrze
w czerwień zmierzchem
jak nie dokończonym wierszem
w ciszę

Co z tobą odejdzie?
zachody smutku
żegnane światłem o poranku?
wiara w ciszę
głoszona szeptem ciemności
w bezsenną noc na skraju gwiazd?
ulotna tęsknota
niesiona w jesień
podniebnymi ścieżkami ikarowych skrzydeł?
wiosny czekania
ucichłe w zieleń pielgrzymką powrotów [...]

Śmierci potrzeba bezchmurnej ciszy
by objąć mrokiem aż po samotność
zmierzchy jej bezgwiezdne
poranki bez rosy światła
popiołem zbielałe zimy
pociemniałe rozstaniem jesienie
wiosny milknące zapomnieniem
ulotnością przekwitłe lata
wskazówki czasu bezsilne
przemijaniem w wieczność umilkłe
tylko bezruch gna na oślep [...]

Do winy nie potrzeba im wiele
wystarcza brak siebie
spowiedź bez słów rozgrzeszają w sobie
dotykiem
przebaczają ciepłem spojrzeń
modlą się do siebie
z ust do ust litanią westchnień
w pacierzach ciszą warg
świątynią im w żar dojrzała namiętność
przebóstwieniem ciał w ofiarne ołtarze
oddania się sobie nawzajem [...]

Ona pozostanie z tobą tak
jakby na zawsze mogło trwać dłużej
niż tylko do końca
łzy obetrze ci deszczem
cierpienie zabliźni w ciszę
wysłucha choć nie pocieszy
pytaniom odpowie milczeniem
pragnienie ziści losem perseid
nagość okryje chłodem
opuści cię nie dalej niż oczom sięga cień powiek
świt cudzych warg [...]

W szarość szelest skrzydeł
nieba szarym lustrem
ciszą niesiony klangor
ścieżkami wiatru
horyzontom aż po szarość
w szarość przekwitłym śniegu resztkom
szarym chłodem marca
szarą muzyką godzin
rzeźbi pamięć szarym wierszem milczenie
jak szarość bezlistność drzewom
aż rozszarzy się w słowa ta chwila
żurawiej pielgrzymce szaroskrzydłej
szarą ojczyzną mych tęsknot
znów na powitanie
końca pór szarości
pierwszym mgnieniem
szarookiej
wiosny.