Wiersze — aforystokrata

Zbyt gładkie by złączyć się w wieczności kamień
Zbyt bliźniacze by odróżnić je od siebie
Zbyt lekkie by nie ulecieć z czasem
Zbyt małe by je wśród siebie odnaleźć
Zbyt trwałe by stać się niczym
i zbyt nikłe by stać się czymś więcej
Zbyt słabe by ocalić twój ślad
i zbyt silne by go nie zatrzeć
Zbyt śmiertelne na to by zbawić
i zbyt zbawienne by zgubić
Zbyt niepewne by stać się naprawdę
i zbyt prawdziwe by stawanie mogło być fałszem
Zbyt krótkie by wierzyć ich mierze
i wystarczające by z wiarą przemierzyć nimi życie
Zbyt te same by każdej nadać imię
i zbyt zmienne by stać się bezimienne
Zbyt znane by stać się komukolwiek anonimem
i zbyt wszystkim obce by każdej z nich dać inne imię niż
chwile.

Przemijania dojrzałym błękitem
powraca ku niebu
światło odbite w lustrach
jesiennej melancholii
Starzejących się
brązem, czerwienią i złotem
barw odchodzącego lata
nie ogrzeje już
zimna niebieskość
wspomnień
Podróż w przeszłość [...]

Nie przestanę być niedowiarkiem
Dopóki nie zobaczę
Świętych obok siebie
Współcierpiących ze mną w piekle
Dopiero wtedy hagiografowie
Naprawdę wam w to uwierzę
Że swych bliźnich można kochać
Bezinteresownie i szczerze.

Wtulić się w nieistnienie
tak by o cały dotyk nocy
stać się mniej samotnym
uleczyć pamięć zapomnieniem
by znów stać się poczętym niemowlęciem
w nicości matczynym łonie
pokorą czekania na wszystko
niczym zmartwychwstania
czekać na przezroczystość
w czystą nieobecność
oblec ciało umarłych dni [...]

dedykuję mej śmierci jedynej
Ukrzyżuj bluźnierczo na gałęziach
swych ramion
przebij wahanie
stalą paznokci
wychłostaj wstyd wargami
aż do purpury krwi
łzy z potem złącz
w naczyniu powiek
pozwól pić mrok z nich
mym łaknącym oczom [...]

Panie - szanuj swe piąte przykazanie
i zabierz z tego świata śmierć i umieranie.

Nikt nie jest w Domu Ojca persona non grata:
wszyscy z pewnością szybko znikniemy ze świata

Nikt nie wie tego lepiej od fraszko pisarza
że fraszka w ludzkim życiu nie często się zdarza.

Oceanów gwiezdne głębie
błękitnieją skrajem świtu
płosząc w jasność chmur gołębie
w nieskończoność wszech błękitu.

Rosą płonią się powieki
macierzanką w dotyk nieba
rozszumiały się po wieki
liście dniejącego drzewa.

Blask poranił ciało nocy [...]

Jednej nicości płomień nas spopiela
więc nie mów żegnaj tylko do widzenia
płaszczem ciemności jedna skryje ziemia
więc nie mów żegnaj tylko do widzenia
lądem wspólny nam skrawek istnienia
więc nie mów żegnaj tylko do widzenia
oceanem wieczności kraina marzenia
więc nie mów żegnaj tylko o widzenia
drogą wędrówka w pokój zapomnienia
więc nie mów żegnaj tylko o widzenia
domem granica krańców nieistnienia
więc nie mów żegnaj tylko do widzenia
tam znów połączą się nasze milczenia
więc nie mów żegnaj tylko do widzenia
cisza nas złączy śmierci spotkania
więc nie mów żegnaj tylko do widzenia
co nią złączone nic już nie rozdziela
więc nie mów żegnaj tylko do widzenia.

Późne ogrody miłości jesieni
złocone tęsknotą więdnących liści
zbrązowiałe strupami poranionej ziemi
koralami rosy umajone przeczyście
skrzydłami chmur uleciałe światło
ptasimi kluczami zamknięte błękity
lichotą słoty wątłe łez ciało
strojne w omszałej szarości aksamity
żagiel ust jaśnieje w mórz deszczu
w ostatniej jachtu nadziei czerwieni
koralowe rafy fioletów zmierzchu
mijając świtu latarnią zieleni
nim zimna stal kosy księżyca
zetnie jasność w gwiazd ściernisko
pajęczej nici kibić wiatr chwyta
gnając boso w cisz wrzosowisko
burzany mgieł wśród stepu przestrzeni
bezkresnych równin zakryją zwątpienie
tlące się nami ciała jak cienie
rozkwitną aż po ostatnie milczenie
w późnej miłości o chłód jesieni
ciągle o siebie zbyt wcześnie spóźnieni.

Nim cieniem przekwitniesz
trupio bladym wspomnieniem
ziarnkiem ciszy
stanie się krzyk istnienia
wędrowna karawana
zetrze ślady stóp
wśród piasków czasu
spójrz w zielone oczy łąki
rozkwitaj błękitem stepów nieba
srebrniej rosą poranka
zachwytem kolii dotyku [...]

Wciąż na ciebie uparcie nie czekam
Każdym dniem w bezpowrotność uciekam
Póki noc nie połączy nas jeszcze
W nieprześnionym zatracenia bez śnie.

Obojętność nas ku sobie zbliża
W ustronie kresów bez pobliża
Winem drwiny swą rozpacz ukoję
Marnością ku tobie się wystroję.

Nie wierzę do ostatniego zwątpienia [...]

Rozniebieszczą się chabrowo nieb błękity
Złotym pyłem sypnie słońca skarb obfity
Rosa ziskrzy się kropliście w łódź perłową
Tęcza wstęgą się wytęży marmurową
Świt rozskrzydli żagle światła purpurowo
Kolia gwiazd umai noce diamentowo
Chmury przetrą przezroczyście szyb przestrzenie
Czas pokryje ściany świata zapomnieniem
Liście ziszczą sen szumiący o zieleni
Kwiaty pełnią się wypełnią w ust czerwieni
Ludzkie stopy zstąpią bruki obojętnie
Niosąc twarze ubrane w codzienność nieodświętnie
W dzień końca świat tak zwyczajnie będzie wszędzie
Tylko mnie tak zwyczajnie w nim nie będzie.

Sobą w głąb chcemy być wciąż ci sami
Drzew lasów losów strzelistymi cisami
Choć jesteśmy ciał wątłych trzcinami
Mgłą okrytych cieni ulotnymi ciszami.

Zapominamy o ciemnej życia reszce
Żeśmy tylko więźniami w czasu areszcie
Że tak szybko tracimy nie przeżytą resztę
I tak rzadko mówimy czekaniu "Wreszcie!".

Jesiennijmy przemijaniem w złotolistny październik
Dzielnie słotę smutków ze sobą dzielmy
Szczęście ma tak wiele nieodkrytych dzielnic
Świąt radości chwil niedzielnych.

Nadziei bądźmy pierworodnymi synami
Nie prześnionymi pierwszej miłości snami
Niebosiężnej wiary wyniosłymi cisami
Wtedy w lasach losów będziemy ci sami.