Nie pojmiesz czym jest miłość dopóki wiernością nie wycieszysz i nie wycierpisz, że tym samym kwiatem są w niej róże płatków i róże cierni.

Wtedy pojmiesz czym jest teraźniejszość, gdy przeszłość i przyszłość różnią się dla ciebie tym, czym różnią się od siebie wyjściowe i wejściowe...drzwi.

Światło pamięci o człowieku bez pogodnych nocy czyjejś tęsknoty staje się kobiercem gwiezdnych kwiatów bez ogrodu ciemności.

Wtedy nie przegrasz swego życia, gdy dalej grasz w nim nie po to, by wygrać, lecz wygrywasz w nim po to, by dalej grać.

Gdy ze wszystkich sił pragniesz by śmierć nie stała się rozstaniem rozstań z tym kogo kochasz, to twa samotność stanie się wam kiedyś na pewno spotkaniem wszystkich spotkań.

Bez miłości z całego błękitu nieba ludzkiego szczęścia pozostają człowiekowi już tylko krótkie poranki nadziei i długie wieczory tęsknoty.

Nie poznał jeszcze prawdziwej samotności ten kto nie wie, że od strachu przed śmiercią silniejszy może być lęk przed życiem.

Kto naprawdę kocha życie, ten potrafi wybaczyć mu nawet to, że kiedyś na pewno odejdzie.

Gdyby dojrzałość była książką, to najdłuższym z jej rozdziałów była by ludzka samotność.

Z miłością jest jak z horyzontem: ich granicą jest twój brak sił a nie to, że nie masz już dalej dokąd iść.

Tyle samo wiesz o śmierci, gdy jest ona dla ciebie tylko brakiem życia, ile o księżycu i gwiazdach wie ten, dla kogo noc jest tylko brakiem słońca.

Tylko miłością można wejść w czyjąś ciszę tak daleko, że granica między życiem a śmiercią staje się już tylko źdźbłem trawy pisaną na wodzie przeźroczystą kreską.

Gdyby prawda była światłem, to w ludzkiej duszy było by jej nie więcej, niż na niebie rozświetlonym gwiezdnym firmamentem.

Gdy nie wiesz czym jest modlitwa, to nigdy rozmowa z samym sobą nie stanie się dla ciebie czymś więcej niż tylko monologiem.

Gdy nie ma dla ciebie nic cenniejszego od własnego życia, to tak jakby ściany skarbonki były po wielokroć cenniejsze od zgromadzonych tam oszczędności.