Nie poznał jeszcze prawdziwej samotności ten kto nie wie, że od strachu przed śmiercią silniejszy może być lęk przed życiem.

Kto naprawdę kocha życie, ten potrafi wybaczyć mu nawet to, że kiedyś na pewno odejdzie.

Gdyby dojrzałość była książką, to najdłuższym z jej rozdziałów była by ludzka samotność.

Z miłością jest jak z horyzontem: ich granicą jest twój brak sił a nie to, że nie masz już dalej dokąd iść.

Tyle samo wiesz o śmierci, gdy jest ona dla ciebie tylko brakiem życia, ile o księżycu i gwiazdach wie ten, dla kogo noc jest tylko brakiem słońca.

Tylko miłością można wejść w czyjąś ciszę tak daleko, że granica między życiem a śmiercią staje się już tylko źdźbłem trawy pisaną na wodzie przeźroczystą kreską.

Gdyby prawda była światłem, to w ludzkiej duszy było by jej nie więcej, niż na niebie rozświetlonym gwiezdnym firmamentem.

Gdy nie wiesz czym jest modlitwa, to nigdy rozmowa z samym sobą nie stanie się dla ciebie czymś więcej niż tylko monologiem.

Gdy nie ma dla ciebie nic cenniejszego od własnego życia, to tak jakby ściany skarbonki były po wielokroć cenniejsze od zgromadzonych tam oszczędności.

Zło jest wiarą w to, że każda ludzka noc jest bezgwiezdną i bezksiężycową ciemnością.

Nasz lepszy świat umiera wraz z tymi, których zabijamy w obronie jego granic przed ich marzeniami.

Dzięki cudowi pamięci ludzkie "na zawsze" trwa dłużej niż tylko do śmierci.

Częste bywanie na portalach literackich jest najlepszym dowodem, że twój partner egzystencjalno-seksualny cierpi na chroniczną impotencję w zaspokajaniu twych duchowych potrzeb.

Za każdym razem, gdy uświadamiasz sobie, że jest już w twym życiu na coś za późno, to spotykasz w nim starsze rodzeństwo własnej śmierci.

Czym bezchmurne dni bycia z kimś są dla słońca ludzkich spełnień, tym bezchmurne noce bycia samotnym są dla gwiazd ludzkich marzeń.