Myśli — aforystokrata

Przekwitłym żółcieniem mrok rozpłomienił
lampy na suficie nieba.Rozsrebrzonym
blichtrem bledniejącego blasku
zajaśniała latarnia żeglarzy bezkresu.
Koneser słowa spopielił wenę
w dwóch przebrzmiałych zdaniach
o krok bliżej od milczenia świata.

O sile płomieni świadczy rozmiar zgliszcz, które po sobie pozostawią - płomienie miłości nie są w tu żadnym wyjątkiem.

Wierzący od niewierzących różni to, że tym pierwszym do wiary potrzebne są cuda, zaś tym drugim ich brak.

Życie nie jest takie proste jak nam się wydaje - jest dużo prostsze.

Dawna poezja przypomina elegancką striptizerkę wijącą się na rurze, podczas gdy obecna ekshibicjonistę biegającego po parku z owłosionym tyłkiem.

Klasycy są po to, aby ich cytować a nie po to, aby ich czytać.

Duchowość jest pomysłem na zastąpienie groteskowości ludzkiej cielesności jej abstrakcyjną parodią.

Nikt nie ma wspanialszych pogrzebów niż ci, co za życia stali się nieśmiertelni.

BLISKA NIEZNAJOMOŚĆ

Kolejnym straconym dniem
bogatsi o jedno milczenie
szukamy się po omacku
w ciszy niedopowiedzeń
gubiąc słowa.
Każdym czekaniem
bliżsi o oddalenie
na odległość bez szeptu
bliżej niż dwa ciała
odległe dotykiem nagości
bezcielesność nie zna tej granicy
jej dotyk przenika głęboko
aż po zatracenie i pogrążenie
w nieobecność
co łączy aż do ostatniego
niespełnienia.
Tak bliska może być tylko nieznajomość.

Trzeba być kimś całkowicie pozbawionym wyobraźni, aby wyobrazić sobie własne ja jako coś konkretnego, a nie czysty abstrakt.

Powietrzem wolności oddychają tylko Ikarzy wielkich i samotnych przestrzeni, upchany w świecie wielkości pudełka od zapałek miejski człowiek oddycha spalinami samochodów i pachnidłami swych kobiet.

Natchnienie to takie obsesyjne chcenie, które przychodzi tylko wtedy, gdy nie musi i odchodzi, gdy jest potrzebne.

Makijaż to smycz, bez której żadna szanująca się kobieta nie wyprowadzi własnej twarzy na spacer.

ODKRYCIE LUSTRA

Obecność twego milczenia
stała się w mej pamięci
kromką powszedniego chleba.
Pogubiłem się w niej aż po
nieobecność
tak bardzo jej nie szukałem...
Nie zdradza jej żaden krzyk
konkretności
trwa własnym rytmem
niedopowiedzenia
lekko trącana drgnieniem
słowa
zastyga, niczym lustro wody
bezsilnie zbeszczeszczone
rzuconym weń kamieniem
co zanika bez śladu
kręgami poruszeń...w mą
ciszę.
Wiem: pod ułudnie nie zmąconą
powłoką milczenia pulsuje rozedrgane
życie - ponad dnem realności
usłanym [...]

Światem nie rządzi przypadek i dlatego panuje w nim taka anarchia.