Aforyzmy — aforystokrata

Wtedy twe życie do końca już będzie traciło sens, gdy żyjesz już tylko po to, żeby jak najdłużej nie umrzeć.

W procesie lustracyjnym własnej urody sądem najwyższym są zawsze oczy ukochanej osoby.

Nie potrzeba było by ludziom tyle murów i stali, gdyby sami murem za sobą stali.

Wtedy człowiek staje się spełniony, gdy powroty prowadzą go tam, gdzie wcześniej chciał dotrzeć swą ucieczką.

Słowa są jak ubrania, bo zdobić mogą wszystkich, milczenie jest jak nagość, bo zdobi tylko pięknych.

Ileż człowiek był by mniej samotny, gdyby równie łatwo było mu trafić do innego człowieka szukając, co doń strzelając.

Dopiero gdy odejdzie młodość dowiesz się ile z twego piękna było tylko urodą.

Gdy wraz ze wzrostem przebytego w życiu dystansu nie rośnie twój dystans do samego siebie oznacza to, że wraz z wiekiem stajesz się coraz większym głupkiem.

Gdyby wszyscy kochali tak samo, to nikt nie zdołał by wznieść się ponad miłość własną.

Nikt tak nie potrafi pisać wierszy wymową swego milczenia jak piękna kobieta i nikt piękniej nie potrafi ich przeczytać jak swymi wierszami zakochany poeta.

Bez ciepła miłości nie zdołasz zagrzać żadnego miejsca w świecie na dłużej, niż trwa płomień twego życia.

Szczęśliwi są ci, co nie wiedzą, że są w życiu rzeczy gorsze od śmierci.

Te myśli najbliżej są prawdy, które najmniej oddalają milczenie od ciszy.

Nie umrze ostatni zły człowiek, dopóty żyć będą ci, co będą się z tego cieszyć.