Ileż kwiatów chwil miało by daremnie w nas rozkwitać, gdybyśmy tylko dla owoców chcieli uprawiać ogród swego życia.

Nie więcej możesz wiedzieć o życiu z własnej pamięci, niż o nie przeczytanej książce z jej spisu treści.

Ilu jest tych, którzy umierając winią samych siebie za zdradę rozstania, tylu jest tych, w których aż do końca miłość nie umarła.

Dopóty prawda będzie kolejnym światem ułudy lustrzanych odbić, dopóki ludzkie oczy nie staną się dojrzalsze o łzy.

Ileż miłość stała by się bardziej pustym słowem, gdyby pozostawić w niej całe spełnienie i odebrać całą tęsknotę.

Gdyby ludzka pamięć była ogrodem podlewanym łzami, to najpiękniejsze kwiaty rozkwitały by w nim kobiecymi wspomnieniami.

Im częściej ci się marzy życie wieczne w niebie, tym ciężej jesteś chory na samego siebie.

Dopóty nie przeminie w świecie twa miłość, dopóki jest w nim ktoś, z kim razem chciał byś przeminąć.

Życiowa spirala ludzkich zadłużeń to spłata jednych "chwilówek'' przez zaciąganie kolejnych w parabankach złudzeń.

Brzydcy faceci niechaj nie tracą w życiu nadziei, bo z pięknymi kobietami jest jak z kwitnącymi kwiatami: barwne motyle częściej nad nimi fruwają a niepozorne pszczółki częściej je zapylają.

Nigdy Wena nie stanie się bardziej twą kobietą niż wtedy, gdy kobieta stanie się twą Weną.

Prawdziwym wojownikiem jest ten, kto gdy już macha do swych wrogów białą flagą, to jej drzewcem jest wiszące na niej jego martwe ciało.

Wypalona miłość, która nie pozostawia po sobie popiołów nienawiści jest równie słaba jak zgasły ogień, który nie pozostawia po sobie żadnych zgliszczy.

Gdy masz już w życiu dosyć wyborów mniejszego zła to jesteś w nim już tylko o dziesięć milimetrów od uczciwości i centymetr od samobójstwa.