W tłumie życie staje się zakaźną chorobą, przez którą można przejść... bezobjawowo.

Cierpienie jest pogorzeliskiem tego, czego tęsknota jest iskrą, smutek płomieniem a łzy benzyną.

Jakiego trzeba wyhodować w sobie egoistę by w tragedii spadających gwiazd chcieć spełniania własnych życzeń?!

Gdy tracąc sens twe życie nie staje się bezsensowne, to żyjesz już tylko dla wspomnień.

Póki wątpisz, że twa wolność może stać się niewolą, to prawdziwa samotność jeszcze przed tobą.

Gdy w miłości potrzeba ci słów, to twe serce jest krótkowidzem, gdy nie potrzeba ci milczenia, to będzie w niej krótko... aktorem.

Im stajesz się dojrzalszy, tym mniej śmierć jest dla ciebie rozstaniem z życiem a bardziej życie staje ci się spotkaniem ze śmiercią.

Czym jest patrzenie w słuchaniu cielesnego piękna, tym jest milczenie patrzeniu w piękno czyjejś duszy.

Gdy żałujesz tylko tego, że czegokolwiek żałowałeś to naprawdę kochałeś.

Najlepszym dowodem twej niewiary jest to, że twa wiara wciąż potrzebuje dowodów.

Wiara w Boga bez wiary w innych ludzi oznacza, że poziom skrajnego fanatyzmu osiągnęła już w tobie wiara... w samego siebie.

Grafomanem możesz zostać dla innych na dwa sposoby: gdy piszesz komuś byle co lub gdy coś jest czytane przez byle kogo.

Gdy przyjaźń chcesz oddzielić od miłości to tak, jakbyś wspólną z kimś drogę chciał oddzielić od wspólnej z nim wędrówki.

Kto chadza ścieżkami natchnienia, temu częściej bliżej do szaleństwa, niż do dzieła.