Jesień życia zaczyna się tam, gdzie zapomnienie o szczęściu staje się szczęściem zapomnienia.

Nikt nie wie tego lepiej, jak wielkim w życiu szczęściem jest niewiedza niż ci, dla których prawda jest tylko dobra i piękna.

Ileż wolniej osypywał by się nam piasek w klepsydrze gdybyśmy z każdego dnia mogli w swej pamięci ocalić choć jedną chwilę.

Miłość staje się prozą pustych słów, gdy twe milczenie nie stanie się poezją tego, czego nie możesz nimi powiedzieć.

Im więcej potrzeba ci słów by kogoś usłyszeć, tym bardziej nań głuchniesz.

Gdy wierzysz w słońce tylko jednej prawdy, to tak jakbyś chciał widzieć barwy kosztem ślepoty na gwiazdy.

Marzenia z każdym swym kolejnym powrotem stają się coraz dalszą ucieczką w tęsknotę.

Ileż mniej było by w życiu rozczarowań, gdybyśmy częściej sypiali z tymi, którym ufamy niż ufali tym, z którymi sypiamy.

Wtedy namiętność staje się miłością, gdy bardziej pragniesz się komuś oddać niż go posiąść

Im bardziej twe życie ma sens, tym mniejszą tragedią staje się dla ciebie śmierć.

Ten ma duszę prawdziwego bohatera, kto mając do wyboru; zwycięstwo śmierci albo śmierć zwycięstwa bez wahania wybiera pierwsze z nich.

Dopiero wtedy człowiek naprawdę dojrzeje, gdy pojmie, że świty i zmierzchy płoną w życiu tą samą czerwienią o porankach nadziei i w wieczorach tęsknoty.

Gdy nieliczni zmienią w twym świecie wszystko, to dowiesz się czym jest miłość, gdy liczni nie zmienią w nim niczego, to dowiesz się czym jest samotność.

Midasowym złotem stało by się szczęście, gdyby rodzące je chwile miały by trwać wiecznie.