Nakarm sobą jej ogień
zwilż usta językiem płomieni
rozpłomień krew ciepłem dotyku
pożądanie jest czerwieńsze niż wstyd
zakryj oczy mrokiem
by oddać nocy dym wspomnień
płoń na oślep
jej światło samo odnajdzie drogę
nim czas użyźni przeszłość twym popiłem
płoń
suchym stepem w objęciach burzy
blaskiem źrenic śmierci w oczach samobójcy
żarem szarości roztlonym w jesień strugami deszczu
ciemnością kwiatów w ogrodach rozstania
ciszą pustych miejsc tych co odeszli nie wiedząc dokąd
nakarm sobą jej ogień
aż po cichość ostatnią
nim zgasną twe dni
pożarem zapałki rzuconej w wodę
gdy ocaleć znaczy nie więcej
niż stajeć tym samym płomieniem
razem
choć każde do końca
w pół samotnie.

Jeszcze zdążysz
otworzyć się nocy
na oścież
milczeniem obejmiesz kres
jak szklisty chłód
spóźnioną zieleń
zabierzesz majątek
niepotrzebnych nikomu tajemnic
na tamtą stronę
za ostatnim oddechem
ukryjesz się w przezroczystość
za całunem bezksiężycowej ciszy
zapomnisz własne imię
by przebudzić się snem
w straconą wiekuistość
kamiennym zapatrzeniem
przez mrok
ślepym światłem błyskawic
w lustrze zamkniętych powiek
bo tylko ciemność
otwiera burzą drogę
szelestem zagubionych kropel
umierającym samotnie.

Wydarzyć się sobie
jakby strugami deszczu spłynąć
wspólnie
ścieżką złączonych kropel
lustrem spojrzeń
w rosę zachwytu
czystszą od diamentu poranka
szlifowanego świtem
gdy nagość młodej zieleni
zrzuca cień nocy
by sycić oczy [...]

Żar myśli
zetlony do ostatniego słowa
w popiół milczenia
nie ogrzeje płomieniem nadziei
chłodu samotności
bezgwiezdna cisza
wskaże drogę na oślep
ostatnim iskrom niesionym wiatrem
jakby już tylko ciemność
rozkwitnąć mogła w tobie
bez niej [...]