Jeśli chcesz mieć w swoim życiu dobrą rolę, to stań się uprawiającym ją gospodarzem, a nie odgrywającym aktorem.
Nadzieja - wspomnienia z dobrego jutra.
Dzień końca świata
Rozniebieszczą się chabrowo nieb błękity
Złotym pyłem sypnie słońca skarb obfity
Rosa ziskrzy się kropliście w łódź perłową
Tęcza wstęgą się wytęży marmurową
Świt rozskrzydli żagle światła purpurowo
Kolia gwiazd umai noce diamentowo
Chmury przetrą przezroczyście szyb przestrzenie
Czas pokryje ściany świata zapomnieniem
Liście ziszczą sen szumiący o zieleni
Kwiaty pełnią się wypełnią w ust czerwieni
Ludzkie stopy zstąpią bruki obojętnie
Niosąc twarze ubrane w codzienność nieodświętnie
W dzień końca świat tak zwyczajnie będzie wszędzie
Tylko mnie tak zwyczajnie w nim nie będzie.
Pod cisami
Sobą w głąb chcemy być wciąż ci sami
Drzew lasów losów strzelistymi cisami
Choć jesteśmy ciał wątłych trzcinami
Mgłą okrytych cieni ulotnymi ciszami.
Zapominamy o ciemnej życia reszce
Żeśmy tylko więźniami w czasu areszcie
Że tak szybko tracimy nie przeżytą resztę
I tak rzadko mówimy czekaniu "Wreszcie!".
Jesiennijmy przemijaniem w złotolistny październik
Dzielnie słotę smutków ze sobą dzielmy
Szczęście ma tak wiele nieodkrytych dzielnic
Świąt radości chwil niedzielnych.
Nadziei bądźmy pierworodnymi synami
Nie prześnionymi pierwszej miłości snami
Niebosiężnej wiary wyniosłymi cisami
Wtedy w lasach losów będziemy ci sami.
Aby być życiowym optymistą trzeba codziennie pamiętać o tym, że jutro będzie lepiej i zapomnieć, że wczoraj było tak samo.
Obojętne przechodzenie obok obojętności jest wyznaniem jej miłości.
Życie jest językiem, którym nigdy nie nauczymy się biegle władać skoro może być odmieniane przez tak wielką liczbę przypadków i osób.
Jakąż ulgę przynosi człowiekowi zrozumienie tego, że nic, co najgorsze nie może się już w życiu stać, bo wszystko już się stało.
Niedokochanie
Jest tyle jasnych dróg
obcych śladom naszych stóp
i tyle oaz cienia
próżnych naszego spocznienia
tyle kwiatów twych łąk
nietkniętych pieszczotą rąk
tyle ogrodów snów
gdzie nie spotkam cię już
i tyle samotnych gwiazd
nie dokochanych choć raz...
W mlecznej drodze mych straconych dni
świecisz najjaśniej z nich.
Smak wspomnienia lata
Ptakom niebieskim skromne dary
cienistych przestworów zielonej kotary
pąsowe perły zagubione w leśni
słodkie naręcza dzikich czereśni.
W rosach kwitnące przebiciennym kwiatem
owoce późnego przebudzenia wiosny latem
śpiewem listowia sny ukołysane
wietrzną pieszczotą dni nieprzespane.
Sieroce dzieci słońca w leśnej głuszy
cień los ich żałobnie jeno wzruszy
usta zwilżone w ich słodkim odmęcie
gwiazdą rozbłysną na nieb firmamencie.
Z najgłębszej snów życia ciemni
zbudzisz się jawą jasnej bez tajemni
słodszą niż rajski owoc w ogrodów śnie
gdy smakiem wspomnień wrócą leśne czereśnie.
Gdyby świat był taki dobry, to ludzie nie musieli by uciekać w narkotyki, czy alkohol, gdyby był taki zły, to nie mieli by dokąd uciec.
Uroda jest młodością piękna, piękno jest dojrzałością urody.
Kobiety są jak róże : kwiaty przekwitają, kolce zostają.
Bogactwo tym różni się od biedy, że nie lubi się dzielić, w przeciwieństwie do biedy, która lubi się mnożyć.
Życie jest serialem, w którym jesteśmy aktorami jednego odcinka.
• ok. 5 godzin temu
• dzisiaj, godz. 12:14
• dzisiaj, godz. 7:39
• wczoraj, godz. 18:22
• wczoraj, godz. 17:12
• wczoraj, godz. 14:38
• wczoraj, godz. 11:11
• wczoraj, godz. 4:39
• wczoraj, godz. 20:14
• przedwczoraj, godz. 8:17
... ani aktor, ani reżyser sztuki nic nie wskórają, gdy im inspicjent (i reszta zespołu) przeszkody stawiać będzie...