aforystokrata

Tyle możemy wiedzieć w życiu o śmierci, ile w dzień widzieć ciemności zamykając powiekami przed światłem oczy.

Nie umrze ostatni zły człowiek, dopóty żyć będą ci, co będą się z tego cieszyć.

Nie wiesz, czym jest tęsknota póki wierzysz, że od utraconego szczęścia drogą jest ucieczka w zapomnienie i nie wiesz, czym jest utracone szczęście, póki tęsknotą nie będziesz szukał w swej pamięci jego bosych śladów wśród piasków czasu.

Nie masz czym się chwalić, gdy prawda leży po twojej stronie, bo oznacza to tylko tyle, że nie pomogłeś jej się podnieść.

Marzenia i wspomnienia są w nas dymem i popiołem tego samego ognia, który jeszcze albo już jest zbyt daleki, by się nim ogrzać.

Wspomnieniami tylko to można w życiu wskrzesić, co niepamięcią można w nim uśmiercić.

Ten staje się w życiu naprawdę wolnym człowiekiem, kto do tego, by nie być w nim samotnym nie potrzebuje nikogo więcej prócz siebie.

Wspomnienia są nie bardziej wskrzeszaniem przeszłości niż bladość jest opalenizną księżycowych nocy.

Lustra są po to, aby też mogli z wzajemnością od pierwszego wejrzenia w kimś zakochać się ci, na których nikt nie patrzy.

Słowa są potrzebne tym, którzy milczą w obcych sobie językach, stąd nikomu bardziej nie jest potrzebne współmilczenie niż tym, którzy rozumieją się bez słów.

Dla prawdziwego literata większym zaszczytem jest to, że panie go czytują, niż to, że z nim szczytują.