Naucz mnie słuchać
by czekanym wędrowcem
powitać twe milczenie
zamiast siebie w sobie
sumieniem
Naucz mnie patrzeć
by oczy bardziej wierzyły
cichemu światłu twych najdalszych gwiazd
niż ślepym krzykom bliskich słońc
Naucz mnie czuć
by zgubionej mrówce [...]

Prawda nie mieszka w rymach
a nawet nie sama
bo samotność może być tylko niczyja
jeśli ma być prawdziwa
nawet samotni się łudzą
że ich domem samotność
bo naprawdę mieszkają
tylko sami z sobą
a chcieli by tak bardzo
mieszkać razem z prawdą
choć "z samym sobą" i "z prawdą" [...]

Kamienną ciszą
tym samym "amen" błogosławią
nie dokończonym modlitwom i bluźnierstwom
jej fale
wbrew mostom nawrócenia i brodom apostazji
komunią tej samej głębi
łącząc brzegi wiary i zwątpienia
przeciw ludzkim drogowskazom
od zapomnianych źródeł
ku nie znanym ujściom
czyniąc ich nieba i piekła
tylko powierzchnią luster i mułem dna
bo jej woda jednako słodka
tym co litośnie gasi pożar ich pragnienia
i tym co zachłannie odbiera ostatni łyk powietrza
spragnionych kusząc
"wszystko po raz pierwszy"
tonących pocieszając
"nic dwa razy".

wchodzi bez pukania
choć słyszysz bólem jej kroki
zna adres każdego
choć nikt nie zna jej adresu
nie otworzy gdy pukasz
choć słyszy kroki twego bólu
możesz wyważyć drzwi
choć nie wiesz kogo spotkasz
nie spotkasz jej długo
choć długo po niej nie spotkasz nikogo
na pewno o tobie nie zapomni [...]

Tylko raz cień
zmęczenie uczyni chłodem
tak lekkie
jeden raz światłość
łzy chustą tęczy otrze
niebu tak miłosiernie
raz jeden łąka
tak rozmarzy ciemność
wonną siana nowiną
że raz tylko umarli uwierzą
nie trawom lecz ciałom
w swą śmiertelność
i zasną tylko jeden raz
śniąc cienie tęcze i łąki
tak lekko miłosiernie i wonnie
że nikt nigdy nie śnił
tak na zawsze
że tylko jeden raz
można powrócić
aż tak...

Kiedyś ze sobą na pewno
wcale się nie spotkamy
nawet poza granicami
osobnych swych snów i jawy

Ty odnajdziesz się beze mnie
ja pobłądzę w siebie
wspólnym nam będzie mostem
bezbrzeżne zagubienie

Ulepisz słowa w tęsknotę
wypalisz płomieniem milczenia
i ciśniesz o głaz cierpienia
"przecież to tylko wiersze"

Rozkrwawię ich szeptem pamięć
zanurzę w ranach swe palce
i do końca już uwierzę
choć nigdy cię nie zobaczę.

Ocalić kwiaty lata
obrazem tak kruchym
jak chłodem malowany
rysunek łąk na szkle
w koronkową biel witraży
niczym szklarnie
ściętych marzeń
Odnaleźć na dnie
oceanów przestrzeni
bursztynową komnatę tęsknot
wykutą dłutem stali [...]