aforystokrata

W procesie lustracyjnym własnej urody sądem najwyższym są zawsze oczy ukochanej osoby.

Nie potrzeba było by ludziom tyle murów i stali, gdyby sami murem za sobą stali.

Wtedy człowiek staje się spełniony, gdy powroty prowadzą go tam, gdzie wcześniej chciał dotrzeć swą ucieczką.

Chłód gasnącej nadziei po tych, co odeszli jest pierwszą z gwiazd wigilijnej nocy narodzin ludzkiej samotności.

Słowa są jak ubrania, bo zdobić mogą wszystkich, milczenie jest jak nagość, bo zdobi tylko pięknych.

Wieczność to miejsce, gdzie człowiek ma tak dużo czasu, że z nudów zaczyna lepić zamki na plażach ze swego moczowego piasku.

Nie pojmuję czemu rasiści tak bardzo nienawidzą homoseksualistów skoro oni sami są też rasy panów wielkimi miłośnikami.

Ileż człowiek był by mniej samotny, gdyby równie łatwo było mu trafić do innego człowieka szukając, co doń strzelając.

Jutro należy do tych. którzy bez lęku i żalu potrafią doń iść po trupach na zawsze traconych dni.

Dopiero gdy odejdzie młodość dowiesz się ile z twego piękna było tylko urodą.

Gdy wraz ze wzrostem przebytego w życiu dystansu nie rośnie twój dystans do samego siebie oznacza to, że wraz z wiekiem stajesz się coraz większym głupkiem.

Gdyby wszyscy kochali tak samo, to nikt nie zdołał by wznieść się ponad miłość własną.

Nikt tak nie potrafi pisać wierszy wymową swego milczenia jak piękna kobieta i nikt piękniej nie potrafi ich przeczytać jak swymi wierszami zakochany poeta.