Ona pozostanie z tobą tak
jakby na zawsze mogło trwać dłużej
niż tylko do końca
łzy obetrze ci deszczem
cierpienie zabliźni w ciszę
wysłucha choć nie pocieszy
pytaniom odpowie milczeniem
pragnienie ziści losem perseid
nagość okryje chłodem
opuści cię nie dalej niż oczom sięga cień powiek
świt cudzych warg [...]

W szarość szelest skrzydeł
nieba szarym lustrem
ciszą niesiony klangor
ścieżkami wiatru
horyzontom aż po szarość
w szarość przekwitłym śniegu resztkom
szarym chłodem marca
szarą muzyką godzin
rzeźbi pamięć szarym wierszem milczenie
jak szarość bezlistność drzewom
aż rozszarzy się w słowa ta chwila
żurawiej pielgrzymce szaroskrzydłej
szarą ojczyzną mych tęsknot
znów na powitanie
końca pór szarości
pierwszym mgnieniem
szarookiej
wiosny.

Bez bieli policzków w objęciach
ust dotykiem
krwi kaligrafią w rumieniec
nie zapisaną kartą pozostawię cię
dłonie prawdy
jak spragnioną ziemię
czekaniem
błękitów bezchmurnego nieba
wpatrzonych w ciebie oczu
ulotnych słów
w ptasiej wędrówce ku krainom [...]

Wystarczy podzielić czas na dwoje
by zbliżyć świat do siebie
o czyjąś samotność
skromnieć w objęciach spojrzeń
aż po lustrzaną ciszę objęć
gubić rozstaja
drogowskazem splecionych dłoni
okradać z siebie ciemność
cichym szczęściem zasypiania przy sobie
darować sobie słońce porankiem uśmiechu
zawstydzać zmierzchy [...]

Ucisz w sobie słowa by słuchać //
wieczornych koncertów późnej czerwieni
milknących dni
chórów traw rozśpiewanych łąką
pod batutą wiatru
blasków ros rozkołysanych o poranku
walcem jesiennym chłodu
jaskółczych lotek kreślących pięciolinię błękitów
nutami ody do wolności
ciszą modlitw umarłych o łaskę
spełnionej samotności [...]

Płomieniem mroku
bez iskier gwiezdnych tajemnic
pielgrzymką dni
bez słonecznej wędrówki godzin
świtem urody bez poranka młodości
bramą zamkniętych na ciemność niebios
bez klucza światła
bursztynową komnatą jesieni
bez złota dojrzałych liści
równiną letnich upałów
bez stepów błękitu
spokojnym oceanem zimy
bez śnieżnych mórz bieli
potokiem wiosny
bez dopływów przebudzonej zieleni
koncertem lasu bez chórów szumiących drzew
tęczą radości bez barw uśmiechów
łąką smutków bez kwiatów łez
szeptem milczenia bez ciszy zmierzchów
rodzinnym domem
bez kominka ludzkiego ciepła
hymnem miłości bez muzyki poezji
była by światu cała jego piękność
zubożała o kobiecość.

Ile trzeba czekać
by czekanym wędrowcem spotkać w niespełnieniu
swe szczęście
jak długo trzeba błądzić w świecie
by odnaleźć w kimś nić Ariadny
do samego siebie
jak daleko uciec
by wreszcie powrócić
jak głęboko zwątpić
by do dna uwierzyć
jak wytrwale milczeć [...]