noc przemienia wszystkie promienie dnia
w kryształy szronu
a ja chciałbym - do nieba wejść
z przepustką wierszy

ucałować umarłych mojego życia
by ich wspomnienie - przedłużyć o moment

chciałbym - cień matki spotkać
dotknąć smugi jej włosów
zapytać
o moje życie
i czas który przyjdzie - po moim życiu

bo marzyłem o słowach - ponad słowami
jakbym zawsze muzykę słyszał
w sobie i wokół

lecz wy nauczyliście mnie widzieć
niewidzialne
sięgać - po nieosiągalne
i gdybym tylko miał do kogo powiedzieć: mon ami

to bym krzyczał

ugasają płomienie
gwieździste otchłanie
jakbyście niebo studzili - krwią własną

a może was nie ma - za tymi ogniami
i próżno migot mgieł mnie wzywa

bo choć dusza lecieć w ten blask - gotowa
lękam się że wasz spokój zmącę
że oni tam wszyscy
kroki moje słyszą

i serce tęskniące już tego nie wskrzesi
cośmy aż do mogiły
chowali przed wzrokiem ludzi

w zbiorowym milczeniu

lecz po tym Bóg nas w tłumie odróżni
że wreszcie - na progu obiecanej ziemi
nie będzie dla nas cierpienia większego

niż w godzinie bólu
przypomniane szczęście

zabrałem z waszych powiek
mapę sennych dróg
cień błękitny i głęboki

zabrałem z waszych twarzy
umierające szepty
i ostatni nieruchomy uśmiech

śmierć powiedziała: przyjdę punktualnie
- wiem o tym z wierszy

słyszę jak do mnie mówi
kiedy piszę

wypłakałem serce
gdzie cmentarz żydowski
jak ruiny Jerozolimy
a groby - potrzaskane tablice Mojżesza

niebo nam Paryżem
do wczorajszego niepodobne
bo oto trzepocą nad nami - rozskrzydlone ptaki
jakby nie ze snu były
ale z tęsknoty

czy mniej przez to kochałem
że gdy na grobie przyjaciela klęczę
i księżyc wschodzi poprzez cień głęboki
blask jego
nowe we mnie zapala znicze

i dlaczego my wciąż głusi
a one nieme

anioły z uśmiechem śmierci
tak słodkim

jak życie

chciałbym znów uścisnąć twoją dłoń
i znowu ujrzeć przyjaciela
w alei - gdzie coraz bliższy nocy
szukam wciąż resztek dnia

rzekłbyś: nie dotykaj rany
prędzej się zagoi

wiem - dawnym uśmiechem zmysły się nie upoją
lecz czasem śni mi się - że z trumny wstajesz
i że nasza młodość wróciła szczęśliwa

i rzeki szum
i w wieczornej zieleni las
jakby duch nieziemski miejscem tym zawładnął

dziś na skraju nieba - ołtarz kosmosu
wśród chóru gwiazd
a im większa światłość nade mną
tym gęstszy we mnie mrok

czy zdążą go jeszcze kiedyś rozproszyć
twoje błękitne oczy?

matka była mi jak Ta - co wszystko przetrzyma
lub jak wiatr który z ciszy powstał
i w ciszę się obróci
lecz nawet wspięty na czubki palców
nie poznałem nigdy

oblicza wszystkich gwiazd

wygoiłem żałobę
której pamięć w duszy mojej - w bezmiar urasta
gdy wspomnienie do serca się wkrada
by kiedyś bolesnym poderwać się skurczem

a to widmo
ta rana
w oczach półmartwe się mienią
bo czymże jest wszystko
co nie jest wiekuiste i bez końca

bezpowrotne
święte
utracone szczęścia
są niczym kwiaty - które raz tylko zakwitły
dla jednego słońca

pocałunkiem matczynym
zwilż żar krwawiącej rany
- który serce pustoszy
i uśmierz ten ból nieuleczony
Pieto!
najświętszy marmurze

nie opuszczaj Swych boskich ołtarzy
nie schodź z piedestałów
lecz daj przylgnąć sercem i spojrzeniem

rozgrzesz - z wolnej woli
przebacz ślepotę
otwartej źrenicy
bo choć świat skrzydeł nie ceni
a ludzie - zabójcy bogów

póki kadzidło nieziszczonych nadziei
u stóp Twoich ciągle jeszcze się dymi

tylko wiara pojmie - co dla zmysłów niepojęte
i zegnie
co w nas nieugięte

klucz żurawi przeciął błękit
nad uciszonymi sadami
a z oczu mi patrzy - smutne niebo
którego od serca
odkleić się nie da

czego nie widziałem - już nie zobaczę
czego nie napisałem - już nie napiszę
nie poznam miast
dróg
nie przekroczę brzegów

jest tylko teraz
tylko tu i nigdy więcej

bo ja kochałem tylko kilka twarzy
kilka słów
cieni

i żadna siła
tej wiary nigdy nie zachwiała
że są rzeczy pewne - jak śmierć
i tak piękne
jak bywa tylko drugi człowiek

w nieruchomym mroku
niebo lśni gwiazdami i chłodem
i choć zbyt nieostrożnie niosłem w świat
serce galopujące - gdy pod ciężarem skrzydeł
opadały ramiona

nie chcę wzywać radości utraconej
lub nadaremnie burzyć
stygnącej w żyłach krwi
bo za mną - aż tyle...
a przede mną - podróż coraz krótsza

wierzę - że pamięci starczy
na szumiące wokół nas wichry
i sny niezwyciężone
niepoddane

i że krąg przyjaciół czeka gdzieś
- to ostatnie z marzeń

szept ledwie

dalekie światło
między ciemnościami

znam dźwięk dzwonów katedry
gdzie w bocznej nawie - aniołowie
i gdzie tłum cichnie w pokorze
by spojrzeć w oblicze Matki
której zabili Syna

usta modlitwą zakrzepłe
szeptają: pod Twoją obronę...
i w drżeniu głos się łamie wzruszeniem
bo serce człowieka - jak róża
w cieple Twych dłoni rozpąknięta

Panno w krąg ozłocona!
nas - przywykłych do mroku
naucz marszu twarzą wprost gwiazd i zamieci

bo już nie słychać nawet w wierszach
że w Życie któż się odzieje - prócz tych
co do końca Mu zaufali
a Miłość kto przyjmie - jeśli nie ci jedynie
co od początku Ją posiedli

mgła po ogrodach się włóczy
w krople rosy spływa nie-rozkwitłych cierni
i dom w tedy jest pełen
zupełnie innej ciszy
gdy rój iskier na niebie - jak motyle bólu
co trzepoczą się we mnie

swoich skrzydeł wachlarzem

lecz po tym życiu miała nas zbudzić
światłość przedwieczna
bo była - zanim cokolwiek się stało
i wiatr
który nas owiewał muzyką

jak w ostatnim dzwonku na podniesienie
poderwie się jeszcze
rozkołysze serce
a noc - mroczny tragarz
na zawsze zdejmie swe cienie
z drzew w naszym Raju

przychodzę - po drogach nie równych
przygnany tęsknotą z najdalszych dali
Matko Boga-Człowieka
ja - dziecko Twojej Miłości

nie by patrzeć - w wieniec gwiazd nad głową
co piękność Twą wieńczy
lecz w ból zastygły łzami
jak żywicą duszy

skrzywdzona nad miarę
z włókien wszechcierpień Swą świętość tkająca
choć Ciałem z Twojego ciała - stało się Słowo

w morzu Swej głębi
rozproszone perły serc ludzkich
zbierz do skarbca Swych dłoni
lub je z nas wyrwij

jak cierń
z Chrystusowej skroni

mój dom pełen był wiatru
i ciszy tak wielkiej - że dotąd ją słychać
lecz martwi nie zazdroszczą nam życia
zajęci tu nie-byciem

czym więc jest ból - skoro nie widać rany?
miłość umarła
czy wciąż jest miłością?

tęsknota - to jakby mi serce rosło i rosło
lub jakby dźwigało samotność
nie na swoją miarę

a choć pozostał we wspomnieniach - odległy
na stole wciąż leżą jego ostatnie wiersze
jak sny aniołów

uśmiechem odpowiadał na uśmiech
spojrzeniem zaglądał w oczy
i przypominał mi zawsze
że jest niebo - zatrzaśnięte w ludzkich powiekach

któremu kłaniają się gwiazdy

w welonach jak mgły
szatach jak obłoki
w przepaskach z gwiazd i porannej rosy

Maryja po kwiatach nieprzekwitłych kroczy
aż pod Krzyż na rozstaju

Pani z polskich kościołów
spowita - jak światłem i łzami - błękitem sukienki
Która dusze aniołów obleka - w tuniki blasku
niby chmury burzami nabrzmiałe

wśród cienia - szukaj rąk naszych ojców
splątanych różańcem
i serc matek - złocistego ziarna ciężkiego dojrzeniem

a pochylonym nad brzemieniem bezskrzydeł własnych
kamienisty bruk Golgoty

stóp niech nie rozrania

czas zamknięty jest w zegarach
a maski bogów
ludzie zdejmują ze swych twarzy

lecz kto w ręku nie miał - kielicha z goryczą
nie wie
czym napoić serce

Ty - któryś nas wywiódł z egipskiej niewoli
i dźwigał Krzyż tak wielki
aż niepojęty

i nadzieją ramion otwartych
co się przez tłum przedziera
szeptał słowa najcichsze: A oto Ja jestem z wami...

pozwól mi zgasnąć - jak świeca przed ołtarzem
lub jako róża w ogrodach jesienią więdnąca

bo jeśli miłość Twoja, Panie
jest chlebem aniołów

imię moje: głód