Wiersze — Adnachiel

Francjo!
na innej ziemi zostawiłem ślad

ja - wyszarpany z drzew - wiatr

pamiętam nieba
które wieczornieją

i u mnie mieszka ta radość
która miarę moją przerasta

któż więc odgadnie czym byłem raniony
czy płacze po mnie
ktoś nieutulony

rozbłyskają burze
bez kropli słońca - wschód

lecz choćby w skrytość
w obcość

na życia tułaczej drodze

niech nas prowadzi Bóg!

znów po wszystkich łąkach
wiatr rozesłał losu przędze

i rzekłbyś
że to ptaki posiadły na drzewach
lecz gałęzie obwieszone są skrzydłami aniołów

którzy sycą się
bo miłość ich żywi

w dymach mgieł
jak w dymach świec

ogród co w maju zakwitał
w nim wszystko
wszystko jest modlitwą

i cudowne jest w moim zwierciadle
Twoje podobieństwo

a jednak w żadnym kwiecie

barw Twoich nie ma

biada ptakom
które miłość przywiązuje do miejsca
choćby zabić je
do innych krain nie odlecą

tak ja od wiatru głowę odwracam
by mi z czoła pyłu twych progów nie zgarnął

i rzęsy jak igły
nitkami łez nawlekam

bo choćbym miał serce
krwi pełne po brzegi
lub świat cały odmienił dziś swoje oblicze

widma gwiazd
z których tysiące świateł błyska
nie czynią dniem

moich nocy

matczyna modlitwa zapachem mi była
kwiatów
z drugiego pokoju

zważyła każdą moją łzę
o każdej pamięta

stąd wiem
że stąpać mogę
po sadach przewspaniałych

ponad nieba wzlecieć

lecz ja patrzyłem długo
jak dzień się z nocy odradza

i zraniłem tym spojrzeniem źrenice

bo jeśli czuwanie nasze nie jest pochodnią
skąd światła tyle
na samym krańcu świata

z okien w noc wyglądam
perseida
i jedna
i trzecia

to nam pisano
by wichru łapiąc podmuchy
skrzydła rosły wysokim cieniem

a w migocie rosy
migocie oczu
słońca
liczniejsze niż gwiazdy

dzikiej róży krzew
niegdyś rósł u płotu

lecz wszystko cośmy kochali
spoczywa wśród obcych cmentarzy

niczym ptaki
które już nie pragną lotu

w krzyżów usłych wieńcach
mgła
pachnie łąką i rzeką

ja człowiek?
wichr?
pyłem jestem na polu czy ptakiem?

gniazda nie znałem
lecz w skrzydeł chodzę cieniu
kolorowych piór
witraży

a duch się mój karmi potęgą

która milionami serc potrząsa
jednym serca swego drżeniem

i falą powrotną
każdą łódź zbłąkaną oddaje
w ramiona czekającego brzegu

to po was przyjaciele
skrzypek uliczny smutną melodię gra
na placu Pigalle

bo tutaj świtały wschody
naszych pierwszych dni
i słońca ostatnie tu nam zachodziły

wiosno
dawna wiosno
pod iloma leżysz śniegami [...]

cieniu
co za mną stoisz
spraw
abym dojrzał

dokąd szliśmy
gdzie zbłądziliśmy

lub niechaj powieki mi się zabliźnią
niczym rany
[...]

na moim brzegu słońce zapadło w noc
szumią wierzby i trawy
a wśród rozstajnych dróg
mrocznieje

ledwo dojrzeć światło gwiazd
o których mówiłeś
że to puch złoty
orlich gniazd

tutaj stałeś [...]

nie byłem nigdy niewdzięcznym Ci synem
skrawek błękitu starczał
za niebo całe

lecz dziś wyznaję Ciebie, Boże
jak najcięższy grzech

słowami daremnej modlitwy:

niechaj unoszą się kwiaty
pełne zgliszcz mej ojczystej ziemi [...]

przepełnia jeszcze mą duszę
piękność
co jest także nadzieją
przeznaczeniem
i smutkiem zarazem

w ciszy rozmodleń
jaśń
której żadna światłość
nie odda podobieństwa
[...]

sosny niegdyś rosły przed mym domem
wiatr rozścielał poświaty
powiewne
jak duchów cienie

nuty na strunach drżały
dźwiękiem tysiąckrotnych ech

poezją skrzypiec

a ulicami chodziłem zawsze
po słonecznej stronie

wszystko widzę dziś znowu
i z modlitwą czekam na progu

bo tłumnie mgły wstają z cmentarzy
niczym roje białych motyli
i śpiącym tam
księżyc swe blaski przelewa

na róż kielichy

na dzikie jabłonie

zacząłem któregoś dnia tęsknić
za niebem dawnych wieczorów

wspiąłem się więc na dach
lecz w świateł bezkresie
jest świątynia gwiazd

gdzie wzbić się może tylko ptak
gdzie tylko anioł
albo krzyk

a ja szedłem śladami ludzi
wolno
smutno
jak się chodzi za pogrzebem

w milczeniu
zamyśleniu
przebaczyłem mnie dawnemu
tamtemu

że dotrzeć chciałem
choćby do chmur

piszę list i wspo­minam 
nad­sekwański gotyk
je­rozo­lim­skich alei

gdzie kwiaty z lo­du są rozkute
a cienie skrzydła mają
pawiookie

lecz wy nie zna­cie dro­gi 
co pro­wadzi pod mój próg
i nie wiecie jak da­leko stąd
słońce gniaz­do swe uwiło

tam się Bóg przechadza
oliw­nym ga­jem 

pat­rzy w nas
słucha 

ludziom więc bądźcie blisko
i kamień
wy­puśćcie z rąk 

może jeszcze kiedyś ogród mój ozdobi
wiatr który kwiatom
zerwał barwę oraz woń

bo gdzie ptaki chórami psalmują
jest noc
a dano jej wskrzeszać tych
co wierzą

w przepych anielskich pióropuszy

lecz skrzydłom - za ciasno
bo człowiek istnieje
od atomu
do Boga

i nawet pustka po wielkiej tęsknocie
zgiełkiem się zapełni

gdy wszystkie ścichłe głosy
dawno zapomnianej
każą ożyć pieśni