Wiersze — Adnachiel

czuwajcie
albowiem obsypują się noce z gwiazd

i niech przyjdzie dzień
w którym przystanę w cieniu drzew
całych w śpiewie i szumie

gdzie ptaki spłoszone osiadły
bezszelestem skrzydeł
- jak gdybym je wyśnił
[...]

przez sen was wspominam
z aureolą nieba u skroni
niczym kurz
spadły ze słońca

niegdyś tak szumiała Sekwana
słyszycie?
tak niegdyś Paryż wyglądał
widzicie?

gdzie jest drogowskaz
który was kieruje

i któż waszą piękność dźwignie
w godzinie odlotu
wysoko
wyżej od gwieździstego lśnienia?

wieczna niech będzie pamięć
i wieczne odpoczywanie
temu co było

a między skrzydłami - kompas
serce powrotu

tobie synu zapisuje w testamencie
najpiękniejsze co mi zostało
- po matce

odwieczną żeglugę gwiazd
zdumienia poranne
lasy
mgły
kwiaty dla Anny...

żadnego ze swoich słów nie cofam
Boga nie zaparłem się ni razu

wspomnij:
księżyc naczyniem jest blasku
dłoń - naczyniem modlitwy

a anioły
nadludzko ludzcy
wyzwoleni z cieni

są niczym słońca
które nie przemówią do ślepców

kiedyś stwardniejemy na kamień
którzyśmy skały pragnęli wzruszać
i tylko to z nas zostanie
co zasiać chcieliśmy w duszach

a tyle jest władzy w poezji
tyle w niej serca i krwi jest
że gdy: autor martwy - powiecie
wiersz wyzna: żyje!

nikt nie uczy kwiatu
kiedy ma zakwitać
tak my
póki życie - pędzimy

jak gdyby woźnica naszym losem był

lecz już nigdy w górę wzlatać
w natchnienie
powiew

bo tu - polna droga
a w gałęziach śpiewały mi
szumiały
wszystkie tęsknoty

i któż to jeśli nie słowik wysłowi
że ty jedna mnie zatrzymasz

gdy bezgniezdne anioły
niczym ślepcy szukający światła

odlatywać będą
od ludzi

Francjo!
na innej ziemi zostawiłem ślad

ja - wyszarpany z drzew - wiatr

pamiętam nieba
które wieczornieją

i u mnie mieszka ta radość
która miarę moją przerasta

któż więc odgadnie czym byłem raniony
czy płacze po mnie
ktoś nieutulony

rozbłyskają burze
bez kropli słońca - wschód

lecz choćby w skrytość
w obcość

na życia tułaczej drodze

niech nas prowadzi Bóg!

znów po wszystkich łąkach
wiatr rozesłał losu przędze

i rzekłbyś
że to ptaki posiadły na drzewach
lecz gałęzie obwieszone są skrzydłami aniołów

którzy sycą się
bo miłość ich żywi

w dymach mgieł
jak w dymach świec

ogród co w maju zakwitał
w nim wszystko
wszystko jest modlitwą

i cudowne jest w moim zwierciadle
Twoje podobieństwo

a jednak w żadnym kwiecie

barw Twoich nie ma

biada ptakom
które miłość przywiązuje do miejsca
choćby zabić je
do innych krain nie odlecą

tak ja od wiatru głowę odwracam
by mi z czoła pyłu twych progów nie zgarnął

i rzęsy jak igły
nitkami łez nawlekam

bo choćbym miał serce
krwi pełne po brzegi
lub świat cały odmienił dziś swoje oblicze

widma gwiazd
z których tysiące świateł błyska
nie czynią dniem

moich nocy

matczyna modlitwa zapachem mi była
kwiatów
z drugiego pokoju

zważyła każdą moją łzę
o każdej pamięta

stąd wiem
że stąpać mogę
po sadach przewspaniałych

ponad nieba wzlecieć

lecz ja patrzyłem długo
jak dzień się z nocy odradza

i zraniłem tym spojrzeniem źrenice

bo jeśli czuwanie nasze nie jest pochodnią
skąd światła tyle
na samym krańcu świata

z okien w noc wyglądam
perseida
i jedna
i trzecia

to nam pisano
by wichru łapiąc podmuchy
skrzydła rosły wysokim cieniem

a w migocie rosy
migocie oczu
słońca
liczniejsze niż gwiazdy

dzikiej róży krzew
niegdyś rósł u płotu

lecz wszystko cośmy kochali
spoczywa wśród obcych cmentarzy

niczym ptaki
które już nie pragną lotu

w krzyżów usłych wieńcach
mgła
pachnie łąką i rzeką

ja człowiek?
wichr?
pyłem jestem na polu czy ptakiem?

gniazda nie znałem
lecz w skrzydeł chodzę cieniu
kolorowych piór
witraży

a duch się mój karmi potęgą

która milionami serc potrząsa
jednym serca swego drżeniem

i falą powrotną
każdą łódź zbłąkaną oddaje
w ramiona czekającego brzegu

to po was przyjaciele
skrzypek uliczny smutną melodię gra
na placu Pigalle

bo tutaj świtały wschody
naszych pierwszych dni
i słońca ostatnie tu nam zachodziły

wiosno
dawna wiosno
pod iloma leżysz śniegami [...]

cieniu
co za mną stoisz
spraw
abym dojrzał

dokąd szliśmy
gdzie zbłądziliśmy

lub niechaj powieki mi się zabliźnią
niczym rany
[...]

na moim brzegu słońce zapadło w noc
szumią wierzby i trawy
a wśród rozstajnych dróg
mrocznieje

ledwo dojrzeć światło gwiazd
o których mówiłeś
że to puch złoty
orlich gniazd

tutaj stałeś
z różańcem w dłoni
gdzie powszedni chleb

niezastąpiony
niepowtórny

co dzień więc błogosławię kwiatom
któreś sadził tamtej wiosny

oto ciernie
zakwitły różami

nie byłem nigdy niewdzięcznym Ci synem
skrawek błękitu starczał
za niebo całe

lecz dziś wyznaję Ciebie, Boże
jak najcięższy grzech

słowami daremnej modlitwy:

niechaj unoszą się kwiaty
pełne zgliszcz mej ojczystej ziemi [...]