noc to łąki kwitnące blaskiem
a anioły
strojne w łabędzie pióra - zwiastunowie

lecz nim w oczach waszych
swoimi oczami utonę
ten wiersz - jest moim ostatnim listem
do tych
którzy go znajdą po latach
i będzie jak kropla
co po sercu się rzeką rozlewa

bo historia nasza - to wysoki las
a my
najwyższe drzewa
w koronach których żyły ptaki
promienie
gwiazdy

i jak ci - którzy wierzą
byliśmy
dziećmi tego samego światła

synami tego samego słońca

z dzieciństwa pamiętam - fotografię matki
i sny pełne aniołów
duchów
wspomnień

przyznaję - czekałem objęć twych
Nadziejo
jak kroków spóźnionych
nie wiedząc czy przychodzą żywi
czy umarli

a w półmroku
w półświetle
do lotu skrzydła dał nam wiatr

bo nie ma przeszkód dla młodych
nie ma przeszkód dla marzeń

i niczym ptaki wypuszczone z Bożych gniazd
krew nasza jednej barwy była
z sercem schylonym ku ziemi
oczy podnosząc

do gwiazd

nie złożyłem kwiatów polskich
na waszym grobie
choć zawsze na ślady patrzę
jakbym chciał poznać - przychodzących tu
i wciąż szukam ich
w listach od przyjaciela
w myślach
w sobie

lecz oto jest rana - co najgłębiej broczy
jak pamięć zbyt żywa
że aż boli

Krzyżu! otoczony ciszą i dalą bez końca
daj Chrystusowi zejść z Ciebie
powtórz naszym matkom
te światła
które w snach ludzkich
uwiły gniazda
bo ja - dziś spoglądam w niebo
nie kochając słońca

na starych cmentarzach
tyle grobów bez kwiatów
iskier
złożonych dłoni
a przecież róże w moim kraju
najpiękniej pachną - w imieniny matki

pamiętam - znałem kiedyś pieśń o słońcu
co przychodzi
z dalekiego brzegu
z biblijnego raju

o morzu - do którego płyną
wszystkie ziemskie rzeki

i stąd to samo wciąż w oczach lśnienie
gdy mówimy o miłości - co w źrenicach czarnych
odbija się złotem
bo wielki jest ogrom nieba
a tęsknocie mojej

ogromu zazdrości

ciepła i świetlista - taką nocą wróć jeszcze
jak echo wraca
lub jak dłoń drżąca
gdy szuka ukochanej dłoni

bo pustka to miejsce
na ból głęboki - co w duszę wrasta
gdy serce ciąży kamieniem
i pęka
szczeliną cierpienia

mówią: umrzeć - znaczy być nadal
póki mgły błądzą po łąkach nad rzeką
i słychać jak trzciny szepczą
w porannym oddechu

lecz jest też cisza
kiedy ręce bolą jak skrzydła
a z myśli nie można wygasić
słońca
które przekracza granicę cienia

by stać się zmierzchem

noc przemienia wszystkie promienie dnia
w kryształy szronu
a ja chciałbym - do nieba wejść
z przepustką wierszy

ucałować umarłych mojego życia
by ich wspomnienie - przedłużyć o moment

chciałbym - cień matki spotkać
dotknąć smugi jej włosów
zapytać
o moje życie
i czas który przyjdzie - po moim życiu

bo marzyłem o słowach - ponad słowami
jakbym zawsze muzykę słyszał
w sobie i wokół

lecz wy nauczyliście mnie widzieć
niewidzialne
sięgać - po nieosiągalne
i gdybym tylko miał do kogo powiedzieć: mon ami

to bym krzyczał

ugasają płomienie
gwieździste otchłanie
jakbyście niebo studzili - krwią własną

a może was nie ma - za tymi ogniami
i próżno migot mgieł mnie wzywa

bo choć dusza lecieć w ten blask - gotowa
lękam się że wasz spokój zmącę
że oni tam wszyscy
kroki moje słyszą

i serce tęskniące już tego nie wskrzesi
cośmy aż do mogiły
chowali przed wzrokiem ludzi

w zbiorowym milczeniu

lecz po tym Bóg nas w tłumie odróżni
że wreszcie - na progu obiecanej ziemi
nie będzie dla nas cierpienia większego

niż w godzinie bólu
przypomniane szczęście

zabrałem z waszych powiek
mapę sennych dróg
cień błękitny i głęboki

zabrałem z waszych twarzy
umierające szepty
i ostatni nieruchomy uśmiech

śmierć powiedziała: przyjdę punktualnie
- wiem o tym z wierszy

słyszę jak do mnie mówi
kiedy piszę

wypłakałem serce
gdzie cmentarz żydowski
jak ruiny Jerozolimy
a groby - potrzaskane tablice Mojżesza

niebo nam Paryżem
do wczorajszego niepodobne
bo oto trzepocą nad nami - rozskrzydlone ptaki
jakby nie ze snu były
ale z tęsknoty

czy mniej przez to kochałem
że gdy na grobie przyjaciela klęczę
i księżyc wschodzi poprzez cień głęboki
blask jego
nowe we mnie zapala znicze

i dlaczego my wciąż głusi
a one nieme

anioły z uśmiechem śmierci
tak słodkim

jak życie

chciałbym znów uścisnąć twoją dłoń
i znowu ujrzeć przyjaciela
w alei - gdzie coraz bliższy nocy
szukam wciąż resztek dnia

rzekłbyś: nie dotykaj rany
prędzej się zagoi

wiem - dawnym uśmiechem zmysły się nie upoją
lecz czasem śni mi się - że z trumny wstajesz
i że nasza młodość wróciła szczęśliwa

i rzeki szum
i w wieczornej zieleni las
jakby duch nieziemski miejscem tym zawładnął

dziś na skraju nieba - ołtarz kosmosu
wśród chóru gwiazd
a im większa światłość nade mną
tym gęstszy we mnie mrok

czy zdążą go jeszcze kiedyś rozproszyć
twoje błękitne oczy?

matka była mi jak Ta - co wszystko przetrzyma
lub jak wiatr który z ciszy powstał
i w ciszę się obróci
lecz nawet wspięty na czubki palców
nie poznałem nigdy

oblicza wszystkich gwiazd

wygoiłem żałobę
której pamięć w duszy mojej - w bezmiar urasta
gdy wspomnienie do serca się wkrada
by kiedyś bolesnym poderwać się skurczem

a to widmo
ta rana
w oczach półmartwe się mienią
bo czymże jest wszystko
co nie jest wiekuiste i bez końca

bezpowrotne
święte
utracone szczęścia
są niczym kwiaty - które raz tylko zakwitły
dla jednego słońca

pocałunkiem matczynym
zwilż żar krwawiącej rany
- który serce pustoszy
i uśmierz ten ból nieuleczony
Pieto!
najświętszy marmurze

nie opuszczaj Swych boskich ołtarzy
nie schodź z piedestałów
lecz daj przylgnąć sercem i spojrzeniem

rozgrzesz - z wolnej woli
przebacz ślepotę
otwartej źrenicy
bo choć świat skrzydeł nie ceni
a ludzie - zabójcy bogów

póki kadzidło nieziszczonych nadziei
u stóp Twoich ciągle jeszcze się dymi

tylko wiara pojmie - co dla zmysłów niepojęte
i zegnie
co w nas nieugięte

klucz żurawi przeciął błękit
nad uciszonymi sadami
a z oczu mi patrzy - smutne niebo
którego od serca
odkleić się nie da

czego nie widziałem - już nie zobaczę
czego nie napisałem - już nie napiszę
nie poznam miast
dróg
nie przekroczę brzegów

jest tylko teraz
tylko tu i nigdy więcej

bo ja kochałem tylko kilka twarzy
kilka słów
cieni

i żadna siła
tej wiary nigdy nie zachwiała
że są rzeczy pewne - jak śmierć
i tak piękne
jak bywa tylko drugi człowiek

w nieruchomym mroku
niebo lśni gwiazdami i chłodem
i choć zbyt nieostrożnie niosłem w świat
serce galopujące - gdy pod ciężarem skrzydeł
opadały ramiona

nie chcę wzywać radości utraconej
lub nadaremnie burzyć
stygnącej w żyłach krwi
bo za mną - aż tyle...
a przede mną - podróż coraz krótsza

wierzę - że pamięci starczy
na szumiące wokół nas wichry
i sny niezwyciężone
niepoddane

i że krąg przyjaciół czeka gdzieś
- to ostatnie z marzeń

szept ledwie

dalekie światło
między ciemnościami

znam dźwięk dzwonów katedry
gdzie w bocznej nawie - aniołowie
i gdzie tłum cichnie w pokorze
by spojrzeć w oblicze Matki
której zabili Syna

usta modlitwą zakrzepłe
szeptają: pod Twoją obronę...
i w drżeniu głos się łamie wzruszeniem
bo serce człowieka - jak róża
w cieple Twych dłoni rozpąknięta

Panno w krąg ozłocona!
nas - przywykłych do mroku
naucz marszu twarzą wprost gwiazd i zamieci

bo już nie słychać nawet w wierszach
że w Życie któż się odzieje - prócz tych
co do końca Mu zaufali
a Miłość kto przyjmie - jeśli nie ci jedynie
co od początku Ją posiedli