przychodzę - po drogach nie równych
przygnany tęsknotą z najdalszych dali
Matko Boga-Człowieka
ja - dziecko Twojej Miłości

nie by patrzeć - w wieniec gwiazd nad głową
co piękność Twą wieńczy
lecz w ból zastygły łzami
jak żywicą duszy

skrzywdzona nad miarę
z włókien wszechcierpień Swą świętość tkająca
choć Ciałem z Twojego ciała - stało się Słowo

w morzu Swej głębi
rozproszone perły serc ludzkich
zbierz do skarbca Swych dłoni
lub je z nas wyrwij

jak cierń
z Chrystusowej skroni

mój dom pełen był wiatru
i ciszy tak wielkiej - że dotąd ją słychać
lecz martwi nie zazdroszczą nam życia
zajęci tu nie-byciem

czym więc jest ból - skoro nie widać rany?
miłość umarła
czy wciąż jest miłością?

tęsknota - to jakby mi serce rosło i rosło
lub jakby dźwigało samotność
nie na swoją miarę

a choć pozostał we wspomnieniach - odległy
na stole wciąż leżą jego ostatnie wiersze
jak sny aniołów

uśmiechem odpowiadał na uśmiech
spojrzeniem zaglądał w oczy
i przypominał mi zawsze
że jest niebo - zatrzaśnięte w ludzkich powiekach

któremu kłaniają się gwiazdy

w welonach jak mgły
szatach jak obłoki
w przepaskach z gwiazd i porannej rosy

Maryja po kwiatach nieprzekwitłych kroczy
aż pod Krzyż na rozstaju

Pani z polskich kościołów
spowita - jak światłem i łzami - błękitem sukienki
Która dusze aniołów obleka - w tuniki blasku
niby chmury burzami nabrzmiałe

wśród cienia - szukaj rąk naszych ojców
splątanych różańcem
i serc matek - złocistego ziarna ciężkiego dojrzeniem

a pochylonym nad brzemieniem bezskrzydeł własnych
kamienisty bruk Golgoty

stóp niech nie rozrania

czas zamknięty jest w zegarach
a maski bogów
ludzie zdejmują ze swych twarzy

lecz kto w ręku nie miał - kielicha z goryczą
nie wie
czym napoić serce

Ty - któryś nas wywiódł z egipskiej niewoli
i dźwigał Krzyż tak wielki
aż niepojęty

i nadzieją ramion otwartych
co się przez tłum przedziera
szeptał słowa najcichsze: A oto Ja jestem z wami...

pozwól mi zgasnąć - jak świeca przed ołtarzem
lub jako róża w ogrodach jesienią więdnąca

bo jeśli miłość Twoja, Panie
jest chlebem aniołów

imię moje: głód

rozdrapuję pamięć - aż do dzieciństwa
jak kwiat
który do swych korzeni sięga

lecz tylko róża kłuje - aż do krwi
nie tracąc ani kropli swej czerwieni

płaszcz zapinam
choć garściami mógłbym chwytać wiatr
i z otwartym sercem
z otwartą raną
wołam: nie będę miał bogów innych!

nie ma takiej miłości
która nie jest tobą - gdy w sny się wdziera
przez palce przecieka
a nie ubywa

i z której nie obmyją nas wody
wszystkich mórz
bo życie i śmierć - dwie fale

jednej głębi

pośród starych drzew
które od wieków już nie szumią
przysiada dzień wczorajszy i wspomnienie

cieniom waszym - co powiem?
zrosły się ze mną niczym pocisk w ranie

serce ciąży od zdumienia
gdy fotografie w moich rękach gasną
w moich oczach
we mnie
- jak nazbyt wielkie szczęście

aniołowie pióra swoje ostrzą o wiatr
a syn spogląda na mnie - oczami mojej matki
która kochała mnie
nawet po swojej śmierci

i nagle jakiś blask zbłąkany
jakby we mnie skryła się iskra

bo tęskno mi do ciszy
która nie jest ciszą - po miłości

opowiem ci historię - tę nieopisaną
gdy w niedalekim lasku - pod świętą figurą
wykluwały się pierwsze gwiazdy
i moje serce - jak syn jedyny - Boga Słońca

niebo ze wspomnień - ojczyzna wichrów
od lat karmi mnie ciszą
o tobie
zamiast zapach nieść
kwiatów - co latem w łąkach zakwitły

i które jak róże - królowe ogrodów
przystrajają ołtarze

spokojny znajdując dom
ulepiony z miłości - niczym jaskółcze gniazdo
wiodę spojrzeniem
czy w drzwiach klamkę kto poruszy

bo podczas modlitw nocnych cieni
wciąż czekam na ciebie

jedyna tęsknoto mej duszy

jak kamienie ciążą słowa - które kłamią
lecz są tu jeszcze drzewa
i będą - póki my
jak las który się ścina
na grobowe deski

lub na Krzyż
aż poczujemy w Nim
nasz ból
bo tęsknota - jak pień ścięty

polnej Madonnie pszczoły mód swój
prosto by do ust niosły
lecz Ona głodnym chleb wyprasza
- choć ptaki go zjedzą

matki - w oknach - z czołem u szyb
wypatrują nas
o całe niebo stąd...
bo ojczyzna nasza
znana nam - z niedosłyszenia

i tylko świece w kaplicy - jakby promień
gdzieś daleko wchodzącego słońca

dokąd lecicie
bracia moi i siostry - łabędzie
przez lasy ciemne
długie ulice
i myśli daremne

przez dźwięki
fale powietrza
niemoc bez skargi...

inny - w rękach nieśli [...]

błogosławione - wy - dzieciństwa łąki
szlaki ucieczek
i ciemne kryjówki
gdzie kamyk upadły - niczym chłodna gwiazda
cenniejszy był niż złoto

gdzie czterolistne szczęście
niespełnione od lat
i noc która żywi świat - księżycową krwią

wraz z tańcem liści i traw
nokturnem snuł się wiatr
bo skrzypce nasze
z najpiękniejszych drzew

lecz w tedy - tam - nie zatrzymał się czas
i czas się z tym pogodzić

że pośród dróg - widzianych sercem
słońce chyliło się ku nam
w wieczorze świateł
jak Cezar
w purpurze sztyletów

starcom żal - że za krótko żyli
jak drzewa niemogące sięgnąć nieba

lecz choćby w pocałunkach przetrwał smak
wiecznej młodości
życie splecione jest tylko
z nocy i dnia
a w skrzydłach aniołów - ciernie

ból - co uparcie pod skronią moją drga
to wspomnienie
o tych których do syta mi brak
jak chleba

i kiedy z okien patrzę - na wiatr
muzyka świerszczy gra wieczny walc

bo chwiały się mgły nad drogą
gdy szli - bogom podobni - piękni i niemi
w słońce co zachodzi
niczym światło niegasnące
na spotkanie cieni

co prochem było - w proch się rozwiało
i nie moja to siła
o świcie - tędy - wyruszyć środkiem drogi
choć niebo się zdaje tak blisko - przed progiem

wirują cienie - po dniu który zgasł
a księżyc
w którym tak samo waży światło i mrok
zanurza je
zatapia
w błękicie oczu niepowszednim
szczęśliwych
oślepłych ludzi

poeto niebios!
który warkocz nocy gwiazdami upinasz
i język ludzi czerpiesz z aniołów słownika

klęknij tu ze mną
za ptaki wracające na ojczyste gniazdo
zmówmy pacierze

niechaj ich żagle
napnie pomyślny wiatr

śnie jedyny wśród nocy tysiąca!
otośmy wybrani
w drodze dalekiej siadać na gruzach
które obaliły wieki

były tu mosty - po których szli ludzie i cienie
czy za odejściem czyim patrzyli
czy za przyjściem...

a dalej - miasto moje rodzinne
gdzie zamiast słońca - postać matczyna
i gdzie duchy gromadzą się święte
na świadectwo biorąc każdą z moich blizn

czy znam coś co jest podobne temu?
spójrz - jeśli cię nie zraża
w kartki wierszy patrzeć
jak w wyraz twarzy

bo wiem pod czyim liście gną się lotem
lecz was już nie ma
we mnie

ni w innych

wiem - jest gdzieś miłość
od mojej silniejsza
i zda się - ktoś stamtąd mnie woła

kto taki?

mon ami! zapłacz - łzami nas wszystkich
którzyśmy trumnę twoją nieśli
a jeślibym zapomniał Polskę twoją - do ostatka drogą
znaczy że ja tam nie kochałem
nikogo
nikogo...

różo! strzeż się dni jesiennych
szron kwiaty uśmierca

wtedy - płyńcie
płyńcie łzy tęsknoty
bo nie z lęku to źródło
wody swe wywiodło - co mnie wskroś ziębi
lecz spod mogił
spod krzyżów

spod serca

noc zapada
noc mnie prowadzi
zaułkiem
mostem

aleją cmentarza

choćby królom równy
tam każdy się zniża - do prochu nędzarza

i jakaś cisza zapada gasnąca
każdą obietnicę - kiedyś daną matce
mając w poniewierce

aż zadrży
pęknięte w piersi naszej - serce

a potem - już tylko czekanie
strach
że może przyszli
pukają

stoją w drzwiach