Po­woli przy­gasa niebo
dzień jak płomień
od­chodzący w ciemność

Noc mi oczy zamyka
by nie oślepić wspomnień
is­kra­mi gwiazd

Czym jest bezsenność
nie umiem zapomnieć
budząc się w snach

Na odwiecznych prawd drodze
nie zabraknie wiary,
choć Bóg mocno kazał kochać
a sercem tak małym,
że świat w sobie mieści
i niebo pełne gwiazd całe,
tak błękitne jak Boga spojrzenie
i ludzi, których kochałeś.
Dla­tego choć ludzkie jest święte
bo ser­ce człowieka
na miłość nig­dy nie jest zamknięte.

Spoglądam w niebo tak,
jak ty na nie patrzyłeś,
gdy pokazywałeś mi
najjaśniejszą z gwiazd.
I dziś spełniła się obietnica,
bo rozświetliła noc ta jasność,
do życia podobna.
Między jedną ciemnością a drugą,
błyskawica.

Milczenie brzmi jak głos zapomniany
co w pamięci za daleko się oddala
i jak kroki tego
który zbyt wcześnie odchodzi

A tak pełna jest rozpacz
gdy ma się puste ręce

Więc już nie mów mi nic
bo tylko na ciszę
słów niewypowiedzianych
nie ogłuchło mi serce

Słońce przetapia horyzont
w złote brzegi nieba,
do których żagle chmur płyną,
jak po zaświatów rzece.
A są one jak cienie aniołów,
którzy kiedyś za człowiekiem
chodzili po świecie.

Patrzę na obraz w którym zastygło
odbicie światła i ciemności
i pytam szeptem najcichszym,
w imię jakiej miłości?
Ale Ty trwasz niewzruszony
jakbyś widział światło
przez zamknięte oczy,
jakby ta chwila miała
Ziemię z Niebem zjednoczyć.
Więc przy Tobie przystaje
i w ciszy na Ciebie spoglądam,
i milczę, gdy drogą modlitw
za Tobą podążam.
Lecz czy mnie słyszysz
w swym milczącym skupieniu?
Bo choć twarz Ci jaśnieje,
cały pogrążony jesteś
w drzew oliwnych cieniu.
A gdy tak stoję przez Tobą
coraz to bardziej blisko,
nic już nie musisz mówić.
Twoja zaduma
tłumaczy mi wszystko.

Two­ja miłość uczyła mnie chodzić
I jak bez skrzy­deł latać
Po­ma­gała z ko­lan się podnieść
Choć była jedynym co miałem
Gdy się rodziłem dla świata

Ta miłość uczyła mnie szczęścia
I jak się z bólem pogodzić
Bo zawsze mówiła mi prawdę
Tłumacząc dlaczego to
Co kochałem odchodzi

Gdy mnie czasem w anioła Bóg przemienia
skrzydła na me ludzkie ramiona nakłada
i każe wybaczać, by już nie pamiętać
tak jak On mi na zawsze zapomina
te wszystkie kłamstwa w moich prawdach

Przyjaźń - ta tęcza między nami,
bo tylko z tobą się dzielę
życia siedmioma kolorami:
tęsknotą, wiarą, radością,
prawdą, lękiem, smutkiem
i tym, co najważniejsze...
... miłością.

Giuli ♥

już pękł horyzont świata
i słońce go otwiera
gdy zapala dzień nadchodzący

ta jasność jest złotem
promieni bogata

bo niebo z gwiazd obdziera
i światłem odbarwia mrok nocy

Kiedyś mnie weźmiesz za rękę
i poprowadzisz w głąb komnat raju
tak jak już kiedyś otwierałeś przede mną
bramę życia w ziemskim kraju

Mostem ponad śmierci rzeką
pewnym krokiem przejdę
bo trzymają go wiary mojej przęsła
choć wiele było takich dni
że się pod nim ląd osunął
ziemia w posagach zatrzęsła

Ale Ty jesteś moją jedyną ufnością
dowodem na istnienie niemożliwego
i dziś tylko o jedno Cię proszę...
nie zostawiaj mnie tu samego

Z mroków mnie wyp­ro­wadza,
więc ufam gdy mi kro­ki pod­po­wiada
i oczy mi swą dłonią chce zasłonić,
bo muszę umieć no­sić skrzydła
który­mi kiedyś będę ko­goś chro­nić.

A choć ma źre­ni­ce z pe­reł różańca,
to nie znam je­go oręża
i nie wiem co w skrzydłach przy­no­si.
Może miej­sce da no­wym dniom
al­bo dźwig­nie ten ciężar, [...]

Czy nazywać cię Aniołem
Skoro cię do siebie zabrali
Pewnie dali ci skrzydła białe
W białą szatę przyodziali

Ja nie zdołam cię odnaleźć
Póki sam się nie ukażesz
Wśród innych chcąc cię szukać
Spotykałem obce twarze

Choć są tacy co cię widzą
W swych snach śnieżnobiałych
Ponoć ciągle się uśmiechasz
Światłem spowity cały

Nadal pamiętam zbyt późno
I wciąż jeszcze za mało
Ale wierzę w Anioła
Ubranego na biało

Przychodzisz
i kończy się zbyt długie czekanie
niczym wschód słońca
który dnia jest powitaniem

Czuwasz
abym zawsze pamiętał kim jestem
ty masz postać skrzydlatą
a ja kształty cielesne

Nawet teraz
niedaleko gdzieś ode mnie stoisz
niewidzialnym cieniem
za aniołem moim

Oddalonym echem słyszanym z niebios
Zajaśniały Nieobecnych cienie z wieczności
Dziś pod postacią światła
Pamięć jest obecnością kogoś z przeszłości

Więcej jest we mnie milczenia niż słów
Gdy mrok wszystko w ciemność zmienia
Bo tęsknota to droga powrotna z nieba aż tu
Tych śpiących w kamieniach

Tylko ta cisza co drży wraz z sercem
Spowiada się wspomnieniom
I nie wymówiona na głos zaduma
Mgłą się snuje listopadową jesienią