Patrząc przed siebie
Na pejzaż chwil przezroczystych
Tylko proste linie jako kierunki
Cele martwe jak zmysły

Chwile ubogie i proste
Tryby emocji ktoś jakby zatrzymał
Bez Ciebie, w moich myślach
Wiecznością każda godzina

Każdy uśmiech grymasem zamykam
Klucz do tajemnicy nadal na szyi zawieszony
Jak mam Ci go przekazać
Gdy mimo, że obok, stoję osamotniony

Chcę Ci go podać
Niech zaskrzypi w zamku mej duszy
Niech te drzwi wreszcie otworzy
I tajemnicę na zawsze mą skruszy

A najlepiej weź go sama
Spójrz mi jak nigdy prosto w oczy
Zawieś od dziś na swej szyi
I niech moje życie inaczej się potoczy

Błądząc nocą myślami
Przewijając obraz z Tobą
Miłość pogłębia ciemność
I sny wcale nie pomogą

Na wszelki wypadek
Drzwi za sobą nie zamykam
Może zobaczę w nich postać
Którą chciałbym spotykać

Bez przekonania już czekam
Czy jeszcze coś jest warte
Czy zamknąć to co obecne
Czy jednak wyjąć czystą kartę

Samotni, czasem nieszczęśliwi
W chwili, gdy zostają sami
Miłość nie zaczeka na ich koniec
Nawet za zamkniętymi drzwiami

Słowa literom nieznane
Wypowiadam je w ciszy
Bez Ciebie, bez wspólnych dni
Może je kiedyś usłyszysz

I sens czasem ich niewielki
Innym razem są jak głosu liryka
Pustką wypełnione
Zegar samotności w nich monotonnie tyka

Nauczyłem się lubić Twoją nieobecność
Gdy otaczam się bliskości z Tobą myślami
Gdzie widzę jak się uśmiechasz
Przemykając między słowami

Sprzeczności we mnie walczą
O chwili z Tobą mogę tylko marzyć
Jednak to, że Cię choć w ukryciu kocham
Mogło mi się przecież nigdy nie zdarzyć

Myśli o Tobie ratunkiem
Wypełniają pustkę samotności
Wspólne noce spędzone we śnie
Przenoszę ciągle do przyszłości

Dałaś mi powietrza w nadmiarze
Oddycham Twoim zapachem
Delikatnie skórę całuję
Wypełniony skrytej miłości strachem

Ciebie delikatnie dotykam
W świecie myśli bez granic
Tam jesteśmy kochankami
I wszystko jeszcze przed nami

Całuję wreszcie Ciebie całą
Twoje włosy przeplatam swoimi palcami
Zasypiam choć raz szczęśliwy
Upojony bliskością między nami

Dlaczego nie przytulę Cię gdy obok stoisz
Dlaczego na taniec z Tobą czekam na próżno
Kto o tym za mnie zdecydował
Że spotkałem Cię tak późno

Dlaczego musi tak być
Że mówić do Ciebie nawet nie mam odwagi
A chciałbym Ci opowiedzieć o tym jak Cię kocham
Pomiędzy tymi wszystkimi innymi słowami

Ust Twoich smaku poznać nie mogę
Choć pierwszy pocałunek już dawno za nami
Ten pierwszy i jednocześnie ostatni
Przecież pierwszy raz całuje się oczami

Ramieniem nie obejmę
Nie mogę wyznać mego kochania szeptem
Choć cały sercem i myślą krzyczę
Że tylko dla Ciebie tutaj jestem

Teraz miał być refren
A jest tylko smutnych nut sonata
Nie chcę znać prawdy czy mnie też kochasz
Żeby nie mierzyć się z moim końca świata

Przestało być ważne
Czy czasu na wszystko wystarczy
Jaki jest plan
Czy jutro emocji jeszcze dostarczy

Czy wiosna zielenią pocieszy
Czy jakiś ptak do gniazda wróci
Czy po raz kolejny stopi się lód
Czy zegar raz jeszcze wskazówki obróci

Nikt tam nie czeka
Za dłoń wcale nie trzyma
Sam lub wśród obcych
Pustki rozległa kraina

Nikt do mnie nie mówi
Poezja całkiem bez wierszy
Kwiaty nie pachną
Tu każdy jest ostatnim i pierwszym

Instrument już milczy
Muzyka bez nuty żadnej
Liczyłem, że koniec przyjdzie później
Lecz bez Ciebie już teraz umarłem

Mogłem Ciebie spotkać przedwczoraj
Gdy szedłem samotnie
Mogłem spotkać tuż obok
Gdy Twój obraz odbijał się w oknie

Mogłem i wczoraj
Choć to nie jest prawda
Mogłem nawet nieświadomie
Los inaczej zagrał

Spotkałem Cię dziś
I rozumiem teraz
Na Kogo czekałem
Gdzie była bariera

Mogłem też nie spotkać w ogóle
Mogłem nawet wcale
Ale takiej miłości jak do Ciebie
Nigdy nie spotkałem

Jestem struną
I od skrzypiec smyczkiem
Orkiestry areną
Etiudą zwykłą

Dźwiękiem zagranym
Na trąbce lub harfie
Lub innym instrumencie
W ciszy bez zmartwień

Lecz gdy ton fałszywy
Zabrzmi ckliwie
Zamknięty w futerale
Posiedzę cierpliwie

Wtedy być może naiwny
Będący na wskroś banalnym
Zrozumiem siebie
A w tym bycie dla innych instrumentalnym

Upał żarem pomaga
I nic nie spali bez mojej zgody
Słońce czeka na mój kaprys
Letni powiew tylko dla mojej wygody

Każdy liść upadł do stóp moich
Sługą mym a priori się ogłosił
Wicher nawet zawrócił
Rzęsisty deszcz o przerwę poprosił

Zima nie miała odwagi
Gdy przyszła jak zawsze
Śnieg jak biały kruk
Mróz usiadł w kącie i zasnął

Kwiat zapytał o zgodę
Czy kolor i zapach właściwy
Kolor zielony przeprosił
Że nie było go jeszcze od zimy

I nawet jeśli to sen marny
Bo jutro szare tak samo jak dzisiaj
To wracam myślami do wczoraj
By znów los delikatnie mnie kołysał

Oczy rozbłysły tylko na moment
W spojrzeniu kryje się tajemnica
Nie wszystko jest widoczne
I tęsknoty znów w ciemności granica

I już wcale nie patrzysz
Nawet usłyszeć Cię nie mogę
Ledwo blask Twoich oczu zdążyłem schować
By rozświetlał mi nieznaną drogę

Jak to uczynić
By zachować na zawsze spojrzeń chwilowych światło?
Jak uczynić by nigdy nie gasło
By miłość przestała być wreszcie zagadką?

Wiem za to, jak żyć trzeba co dzień tak samo
I trudno inną drogę sobie wskazać
Byłoby mi łatwiej samemu w ciemności
Lecz z mojego życia nie chcę Cię wymazać

Drzwi do atelier przed Tobą otwarte
Kłania się Tobie barw paleta
Marzeń już rozstawiona sztaluga
W dłoni ściśnięta dobra moneta

Malujesz tło nie swoją ręką
Pomysł na postać też pożyczony
Płótno ktoś inny rozwiesił
Szkic już cały zrobiony

On do pracowni otworzył drzwi
Sztalugę z Twoich spojrzeń zbudował
Kolorem Twych obietnic
Wasz wspólny obraz także malował

Dziś farby wyblakły nie tylko na płótnie
Kurz zdarzeń niemym świadkiem
On, jak marny pył
Przegrał z obojętności wiatrem

Chciałby uwierzyć, że przesądzony był los
Że barwy uczuć nigdy nie było
Jednak trudno mu z tym żyć
Że zabrałaś Jego jedyną miłość

Gdy ciemność ze światłem spleciona
Poranek raz jasny, raz w mroku
Gdy po nocy wraca świadomość
I znów pełno Ciebie niewidzialnej wokół

Krok pierwszy koniecznością
Codzienność na dobre już się panoszy
Myśl pierwsza tylko o Tobie
Ukryta miłość spokój przynosi

Potok zdarzeń wskazówki przesuwa
Każdy problem tylko zwykłym zadaniem
I choćby miało upaść wszystko
Wiem, że dzięki Tobie, ja na pewno wstanę

I chyba wszystko jest właśnie na odwrót
To każdy dzień jak łódka rzeką uczuć płynie
Łódka w końcu osiągnie swój cel
A miłość do Ciebie nigdy nie minie

Budynek z żalu zrobiony
Fundament na smutku oparty
Okna zamknięte tęsknotą
Drzwi nieszczęściem podparte

Ogród szarym płaszczem okryty
Radość wśród suchych kwiatów skrępowana liną
Bezwzględności bluszcz zabrał im wszystko
Ziemia złych myśli bezkresną pustynią

Obok rzeka głęboka ze złości
Nurt przeznaczeniem płynie
Brzeg niepewnością obrósł
Szczęście w głębokiej toni znów ginie

Nie ma Cię, ani w smutnym domu, ani w jego posępnych ogrodach
I z niepokojem wypowiadam te trudne słowa:
Boję się, że nigdy tu nie zamieszkasz
I na zawsze miłość do Ciebie będę musiał schować

Świat jest taki jak wczoraj
Jednocześnie wszystko jest już inne
Niekoniecznie lepsze czy gorsze
A na pewno mniej pilne

Czy to tylko przypadek
Czy los musi zepchnąć na nieznaną ścieżkę kręta
Czy po słonecznej podróży
Od teraz kroczyć już tylko stroną ciemną?

Czy może to nowej drogi początek
Trudniejszej niż się wydaje
Gdzie ważna jest już sama droga do celu
A przeznaczenie niezmienne pozostaje?

Czy krok każdy pokonać świadomie
By w walce się zatracić
Czy nie walczyć w ogóle
I losowi całkowicie wybaczyć?

Myśli nie dają spokoju
I błądzą decyzjami
Lecz na końcu każdej, zamiast kropki
Stoi tęsknota za Twoimi spojrzeniami

Ta noc nie była jeszcze ostatnią
W ciemności otwarte rany
Lecz linie życia na obu dłoniach
Nadal kompletne i nigdzie nieprzerwane

Świat patrzy na Bohatera
Choć on już mocno zmęczony
W empatii także do siebie
Coraz bardziej osamotniony

Oczekiwań pogoda chimerna [...]