Mogłem Ciebie spotkać przedwczoraj
Gdy szedłem samotnie
Mogłem spotkać tuż obok
Gdy Twój obraz odbijał się w oknie

Mogłem i wczoraj
Choć to nie jest prawda
Mogłem nawet nieświadomie
Los inaczej zagrał

Spotkałem Cię dziś
I rozumiem teraz
Na Kogo czekałem
Gdzie była bariera

Mogłem też nie spotkać w ogóle
Mogłem nawet wcale
Ale takiej miłości jak do Ciebie
Nigdy nie spotkałem

Jestem struną
I od skrzypiec smyczkiem
Orkiestry areną
Etiudą zwykłą

Dźwiękiem zagranym
Na trąbce lub harfie
Lub innym instrumencie
W ciszy bez zmartwień

Lecz gdy ton fałszywy
Zabrzmi ckliwie
Zamknięty w futerale
Posiedzę cierpliwie

Wtedy być może naiwny
Będący na wskroś banalnym
Zrozumiem siebie
A w tym bycie dla innych instrumentalnym

Upał żarem pomaga
I nic nie spali bez mojej zgody
Słońce czeka na mój kaprys
Letni powiew tylko dla mojej wygody

Każdy liść upadł do stóp moich
Sługą mym a priori się ogłosił
Wicher nawet zawrócił
Rzęsisty deszcz o przerwę poprosił

Zima nie miała odwagi
Gdy przyszła jak zawsze
Śnieg jak biały kruk
Mróz usiadł w kącie i zasnął

Kwiat zapytał o zgodę
Czy kolor i zapach właściwy
Kolor zielony przeprosił
Że nie było go jeszcze od zimy

I nawet jeśli to sen marny
Bo jutro szare tak samo jak dzisiaj
To wracam myślami do wczoraj
By znów los delikatnie mnie kołysał

Oczy rozbłysły tylko na moment
W spojrzeniu kryje się tajemnica
Nie wszystko jest widoczne
I tęsknoty znów w ciemności granica

I już wcale nie patrzysz
Nawet usłyszeć Cię nie mogę
Ledwo blask Twoich oczu zdążyłem schować
By rozświetlał mi nieznaną drogę

Jak to uczynić
By zachować na zawsze spojrzeń chwilowych światło?
Jak uczynić by nigdy nie gasło
By miłość przestała być wreszcie zagadką?

Wiem za to, jak żyć trzeba co dzień tak samo
I trudno inną drogę sobie wskazać
Byłoby mi łatwiej samemu w ciemności
Lecz z mojego życia nie chcę Cię wymazać

Drzwi do atelier przed Tobą otwarte
Kłania się Tobie barw paleta
Marzeń już rozstawiona sztaluga
W dłoni ściśnięta dobra moneta

Malujesz tło nie swoją ręką
Pomysł na postać też pożyczony
Płótno ktoś inny rozwiesił
Szkic już cały zrobiony

On do pracowni otworzył drzwi
Sztalugę z Twoich spojrzeń zbudował
Kolorem Twych obietnic
Wasz wspólny obraz także malował

Dziś farby wyblakły nie tylko na płótnie
Kurz zdarzeń niemym świadkiem
On, jak marny pył
Przegrał z obojętności wiatrem

Chciałby uwierzyć, że przesądzony był los
Że barwy uczuć nigdy nie było
Jednak trudno mu z tym żyć
Że zabrałaś Jego jedyną miłość

Gdy ciemność ze światłem spleciona
Poranek raz jasny, raz w mroku
Gdy po nocy wraca świadomość
I znów pełno Ciebie niewidzialnej wokół

Krok pierwszy koniecznością
Codzienność na dobre już się panoszy
Myśl pierwsza tylko o Tobie
Ukryta miłość spokój przynosi

Potok zdarzeń wskazówki przesuwa
Każdy problem tylko zwykłym zadaniem
I choćby miało upaść wszystko
Wiem, że dzięki Tobie, ja na pewno wstanę

I chyba wszystko jest właśnie na odwrót
To każdy dzień jak łódka rzeką uczuć płynie
Łódka w końcu osiągnie swój cel
A miłość do Ciebie nigdy nie minie

Budynek z żalu zrobiony
Fundament na smutku oparty
Okna zamknięte tęsknotą
Drzwi nieszczęściem podparte

Ogród szarym płaszczem okryty
Radość wśród suchych kwiatów skrępowana liną
Bezwzględności bluszcz zabrał im wszystko
Ziemia złych myśli bezkresną pustynią

Obok rzeka głęboka ze złości
Nurt przeznaczeniem płynie
Brzeg niepewnością obrósł
Szczęście w głębokiej toni znów ginie

Nie ma Cię, ani w smutnym domu, ani w jego posępnych ogrodach
I z niepokojem wypowiadam te trudne słowa:
Boję się, że nigdy tu nie zamieszkasz
I na zawsze miłość do Ciebie będę musiał schować

Świat jest taki jak wczoraj
Jednocześnie wszystko jest już inne
Niekoniecznie lepsze czy gorsze
A na pewno mniej pilne

Czy to tylko przypadek
Czy los musi zepchnąć na nieznaną ścieżkę kręta
Czy po słonecznej podróży
Od teraz kroczyć już tylko stroną ciemną?

Czy może to nowej drogi początek
Trudniejszej niż się wydaje
Gdzie ważna jest już sama droga do celu
A przeznaczenie niezmienne pozostaje?

Czy krok każdy pokonać świadomie
By w walce się zatracić
Czy nie walczyć w ogóle
I losowi całkowicie wybaczyć?

Myśli nie dają spokoju
I błądzą decyzjami
Lecz na końcu każdej, zamiast kropki
Stoi tęsknota za Twoimi spojrzeniami

Ta noc nie była jeszcze ostatnią
W ciemności otwarte rany
Lecz linie życia na obu dłoniach
Nadal kompletne i nigdzie nieprzerwane

Świat patrzy na Bohatera
Choć on już mocno zmęczony
W empatii także do siebie
Coraz bardziej osamotniony

Oczekiwań pogoda chimerna [...]

Książkę otworzyć w nieznanym miejscu
Gdzie kartki jeszcze bez żółtego koloru
Choć jeden rozdział na pustych jej stronach
Zapisać według własnego wzoru

Zapomnieć o wczoraj
Nie myśleć o jutrze
Stworzyć historię inną niż wszystkie
By konwenansom nosa utrzeć

I coś bym zmienił
Coś bym na nowo zbudował
Jednak cokolwiek by to było
Bez Ciebie to będą tylko puste słowa

Mam więc pomysł na ten nieznany jak dotąd rozdział
I coraz jaśniej w głowie
Będziesz w nim bohaterką
Lecz bez czytelnika i nikt się nie dowie

O [...]

Przypadek wątpliwym doradcą
Czy stać czy iść też nie wiadomo
Czy zbiec czym prędzej szybko
Czy pod górę wspinać się ścieżką stromą?

W którą stronę patrzeć
Czy to nie jest wszystko jedno
Czy w słońce, które oślepia
Czy zachwycać się księżyca stroną ciemną?

Gdy burza na horyzoncie, gdzie szmer niepokoju
Czy łapać ten wiatr w żagle i poddać się sile
Czy stanąć wbrew prądom
By przełamać los choćby na chwilę?

Czy słuchać tych szeptów
Osób emocjonalnie niezdrowych
Czy kochać tak, jak rzeczywiście się czuje
Nie bronić już uczuć anonimowych?

Wielu odpowiedzi nadal nie znajduję
I nieustannie szukam, którą pójść drogą
Ale dzięki temu, że Cię spotkałem
Nareszcie mogę być sobą

Strach przyjacielem
Pustka nadmiarem się chełpi
Zimno gorące jak ogień
I każdy upał mrozem potępi

Hałas uciszyłem półszeptem
Cisza też dla mnie krzyknie
Mrok światłem przede mną rozbłyśnie
I wyjątkowe uczynię zwykłym

Wyjątek zostanie regułą
I mogę dramat nawet rozśmieszyć
Nieskończoności zadam granice
Każdy smutek potrafię pocieszyć

Tylko tęsknoty za Tobą nie umiem pokonać
I Twego uśmiechu mym smutkiem nie zrównam
Śmierć żadnym wybawieniem
Bo nawet po niej, bez Ciebie jest mi trudno

I chciałbym w końcu odwagi,
Na tylko małą chwilę lub chwil kilka
Żeby w końcu na głos powiedzieć, że Cię kocham
A później by moje serce choćby na zawsze zamilkło

Sen niepotrzebny, gdy w myślach moich się skradasz
I nawet głód mnie karmi Twoim obrazem
Przez bezsenność uśmiecham się do Ciebie szeroko
Choć na co dzień się nie odważę

Niech wieczór już znów przyjdzie
Niech snu przymus jak co dzień zniknie
Niech ta noc będzie tylko naszą
Choć tylko w wyobraźni mej nikłej

Zliczyłem już wszystkie spojrzenia
Uśmiechy Twoje też dokładnie zebrane
Z dzisiejszego dnia każdy Twój portret
W sercu dokładnie namalowany

Cisza ta nocna niemym świadkiem tęsknoty
W odbiciu latarni dostrzegam nadzieję
Czy to Ty tam za oknem
Też do mnie właśnie się śmiejesz?

I wiem, że nie mogę mieć wszystkiego czego zechcę
I twardo przecież na ziemi stoję
Najważniejsze jest dla mnie to, że po prostu Jesteś
Stąd słowa Kocham już się nie boję

W myślach posłusznie poukładane
Skrupulatnie je gromadzę
Precyzyjnie sylaby, nawet litery
Te słowa tylko o Tobie, słowa nieśmiałych marzeń

Mówią, jak szarość zmieniasz w kolory
Jak czerń bielą przesłaniasz
Jak ciemność jednym promieniem rozświetlasz
Gdy przeżyć codzienność mi pomagasz

Niepokój, gdy krzesło puste [...]

Żyć z Tobą nie mogę
Nie wolno mi być z Tobą
Kochać Cię zabroniłaś
Życie poszło inną drogą

Zabroniłaś mi też mówić
Myśli odpychasz spojrzeniem
Oczu też moich unikasz
Serce krwawi milczeniem

Bezsilną samotnością przed Tobą stoję
Mój świat z tajemnic obnażam
Sny o Tobie beznadziejne
Ciebie ta miłość przeraża

Nie żałuję chwil bez wzajemności
Ten jeden wieczór prawdę wyznał
Że też myślisz o mnie w ukryciu
Lecz nigdy tego nie przyznasz

Czas się pożegnać, to zrozumiałem
To właśnie chwila rozstania
Ale to, że widzisz mnie po raz ostatni
Nie jest końcem mojego kochania