Czerpanie zadowolenia - nierzadko o podbarwieniu seksualnym - z zadawania cierpienia innym stworzeniom wydaje się człowiekowi czymś ohydnym i bezsensownym, a jednak gdy się jest wobec siebie absolutnie szczerym, co nie jest tak łatwe, to nie tak trudno odkryć w samym sobie gdzieś głęboko ukryte pokłady sadyzmu i masochizmu.

Istnieją jednak "urodzeni" neurastenicy, ludzie, którzy od wczesnej młodości prawie stale czują się zmęczeni i rozdrażnieni, ludzie, których życie męczy i jest niejednokrotnie przykrym obowiązkiem. Można by podejrzewać, że dla nich samo życie jest urazem. U takich ludzi spotyka się zwykle utrwalone negatywne nastawienie emocjonalne do otoczenia, a często też do samego siebie.

Z biologicznego punktu widzenia świadomość jest miernikiem stopnia rozwoju.

Przebywanie z chorymi psychiatrycznymi uczy człowieka głębszego spojrzenia na życie i na ludzką naturę.

Skazani jesteśmy na swą strefę intymności, nie możemy wyśpiewać tego, co czujemy, i zawsze jest w nas trochę z ogórka Gałczyńskiego, ogórka, „który nie śpiewa”.

Koń patrzy na świat oczami konia, pies psa, żaba – żaby itd. Pies nie widzi świata jak my, a my nie potrafimy popatrzeć na świat jak pies.

Pod maską szorstkości czy wyniosłości kryje się nieraz lęk przed ludźmi i nieśmiałość, pod maską przesadnej pokory i uległości - tajona agresja, pod maską oziębłości – silne uczucia itd.

Człowiek w każdym geście, wyrazie twarzy, sposobie mówienia, pisania, w pracy, w ubiorze, stylu mieszkania, zabawy, w sposobie chodzenia, w ogólnej postawie itd., itd. odbija „pieczątkę” swej osobowości, swoje „made by me” .

Język bowiem nie jest tylko środkiem komunikacji, lecz też środkiem magicznym, dającym władzę nad drugim człowiekiem.

Cel transcendentny ma zawsze w sobie podkład miłości, gdyż miłość właśnie jest dążeniem poza pole własnego życia, dążeniem do złączenia się z tym, co jest na zewnątrz nas.

Nie ma chyba człowieka, który by nie chciał być czasem kimś innym, zmienić swojej roli w życiu, uciec od tego, co jest.

Człowiek nigdy nie wie, jaki jest naprawdę, zmienia własne zdanie o sobie, raz siebie kocha, a raz nienawidzi.

Psychiatra szuka odpowiedzi na pytanie, jaki jest człowiek naprawdę, co kryje się pod maską jego mimiki, gestów i słów.

Nie zawsze ten, kto ma wysoką pozycję społeczną, jest rzeczywiście społeczeństwu potrzebny.