Nie brak na świecie ludzi, samotników z natury, którzy niczym rak-biernatek lub ślimak usiłują zamknąć się w swej skorupie. Może mamy tu do czynienia ze zjawiskiem atawizmu, nawrotem do owych czasów, kiedy praszczur człowieka nie był jeszcze zwierzęciem uspołecznionym i żył samopas w swej jaskini, a może po prostu jest to jedna z odmian charakteru ludzkiego.

Jeśli w pierwszym akcie na ścianie wisi broń, w następnym musi wystrzelić. W przeciwnym razie nie ma sensu, aby tam wisiała.

Poetyzując miłość zakładamy z góry istnienie u tych, których kochamy, zalet, jakich oni częstokroć nie posiadają, a to stanowi dla nas źródło nieustannych pomyłek i cierpień.

Dopiero jak człowiek zacznie coś robić, zorientuje się, jak mało jest uczciwych, porządnych ludzi.

I odchodzi tak szybko, że nie mogę jej nawet powiedzieć: „Żegnaj”…

Pragnę, aby nasze żony, dzieci, przyjaciele, uczniowie kochali w nas nie nasze znane nazwiska, nie firmę, nie etykietę, ale zwykłych ludzi.

Niebo zsyła nam przyjaźń po to, żebyśmy mogli się wypowiedzieć i pozbyć tajemnic, które nas gnębią.

Żadna miłość, przyjaźń, szacunek nie jednoczy tak, jak wspólna nienawiść do czegoś.

Bez znajomości języków obcych człowiek czuje się gorzej niż bez paszportu.

Kobiety bez towarzystwa mężczyzn więdną, a mężczyźni bez kobiet głupieją.

Różnica między mężczyzną i kobietą: z biegiem lat kobieta coraz bardziej zagłębia się w babskie sprawy; mężczyzna z biegiem lat coraz bardziej oddala się od babskich spraw.