Ja:
- Pani doktor, myślę, że jest już dobrze i nie potrzebuję leków.
Mój psychiatra:
- W takim razie podwajamy dawkę.

Zbudzony wrzaskiem współplemieńców zauważyłem nienaturalny kształt sklepienia, jakby ktoś zbudował nam wielką bańkę - bezpieczny świat. Na dzień dzisiejszy może się wydawać, że ktoś zapalił wszystkie latarnie intelektu, wywołał burzę.

Łaknący wiedzy, pragnący poznać rozwiązanie zagadki - tak powstawały teorie. Zgodziliśmy się wspólnie co do jednej z nich: gdzieś nad nami musiał być reżyser przedstawienia, w którym nam, nieszczęśnikom, przyszło grać główne role.

Z IKK: Dialog (z monologiem)

...po prostu nie możesz znieść tego że jestem od ciebie lepszy
- przecież nic takiego nie powiedziałem
- no właśnie! Zawsze milczysz i stroisz te swoje miny
- jakie miny?
- robisz taki wyraz twarzy jakbyś pozjadał wszystkie rozumy... łącznie z moim
- ależ ja tylko słucham w skupieniu co do mnie mówisz.
- właśnie! Nie rozmawiasz ze mną tylko ciągle słuchasz
- a to źle?
- jeszcze się pytasz?! Ty po prostu uważasz że nie warto ze mną rozmawiać. Analizujesz mnie tylko, by potem oceniać!
- [...]

Gdy tak siedziałem wpatrzony w to drobne urządzenie znalezione tutaj, w tej zniszczonej w złej woli i przez upływający czas twierdzy, z nieba spadły anioły. W swej nieskazitelnej bieli zakazały poszukiwań, odebrały skarb i wyrzuciły zbitego w otchłań wód.
Tonąc trafiłem na złotą rybkę i najmądrzejszego ze żółwi. Wewnątrz dano mi wybór. Wydostać się na powierzchnię żywym lub umrzeć znajdując odpowiedzi. Wybrałem śmierć.

W związku z kolejnymi obostrzeniami zamknięto kolejne branże, a kościoły pozostawiono otwarte. Dla mnie żadna różnica, bo nie szukam Boga tam, gdzie na pewno go nie ma.

szmaty na twarzy generują choroby
i hamują rozwój mózgu

...z kontinuum zamknięć

Im mniej w tobie miejsca na miłość do siebie, tym więcej tu miejsca na miłość do ciebie.

ateiści mają swój plan zbawienia -
jak u siebie w dzień - zabić noc

Naukowcy pracują nad nową tabletką - FEAREX. Zjesz jedną i wszystkie Twoje strachy znikną.

czołobitność kameleona, produkuje laurki
oczekując upadku - tłustych much z pańskiego stołu

Odkąd Cię nie ma dwie bliźniacze damy snują się za mną.
Jedna ma na imię Miłość a druga Śmierć.
Gdziekolwiek się znajdę czuję na sobie ich posępny wzrok.
Wyciągają ku mnie swoje chude ręce, starając się dotknąć mojej skóry by ogrzać zmarznięte palce.
Ich smutne twarze są blade i wychudzone, oczy zapadnięte a skóra niczym pergamin.
Obie przymierają głodem i błagalnym wzrokiem proszą mnie o strawę.
Zionie od nich cierpieniem i pustką.
Wciąż coś mówią, czasem kłócą się między sobą, potem żałośnie zawodzą chcąc zwrócić moją uwagę.
Staram się nie patrzeć w ich stronę, udaję, że nie siedzą obok przy stole podczas kolacji, że nie układają się pod moim łóżkiem, że nie spacerują krok za mną po parku.
I tylko sny uwalniają mnie od nich na chwilę, gdy wśród gwieździstej nocy mając Cię blisko płynę po niebie Chagalla a do snu przygrywa nam koza.
Moje wierne, niechciane towarzyszki...
Kiedyś wtulę się w ich zimne ramiona, kiedyś spojrzę im głęboko w oczy i oddam im ostatni oddech...
...ale jeszcze nie dziś.

Niedawno tuż obok wprowadziła się Śmierć
I od chwili, gdy moją sąsiadką się stała
szuka u mnie względów, ciągle się przymila, uśmiechem białym szczerzy się do mnie zza płotu, lecz w oczach wciąż ma pustkę.
Patrzę z okna jak smutno snuje się po domu,
Nie ma przyjaciół, nikt jej nie odwiedza.
Czasem znika, a kiedy wraca, choć to niepojęte jej blada twarz staje jeszcze smutniejsza.
Usilnie stara się zasadzić kwiaty i pyta mnie czasem jak to robię, że mój ogród jest ciągle zielony i wszystko w nim kwitnie.
Bo [...]