Około 10 lat temu mama kazała mi iść do pobliskiego sklepu po pudełka do pakowania prezentów na święta, było około tydzień przed wigilią. Poszedłem więc do sklepu i poprosiłem ciekawską sklepową o kilka pudełek. Dała mi je oczywiście. Wtedy dostałem od mamy jeszcze złotówkę na lizaka, którego kupiłem. Wróciłem do domu, a mama ciesząc się, że przyniosłem pudełka zaczęła wkładać do nich różne rzeczy (były tam swetry, perfumy, książki), aż tu nagle mama wydaje okrzyk przerażenia, a za chwilę zaczyna [...]

Kiedy mojemu 6-letniemu synowi początkiem grudnia ciocia zaproponowała, że może mu coś kupić, usłyszała w odpowiedzi: "Ciociu, nie rób sobie kłopotu. Napisałem do Mikołaja - on się tym zajmie". 😁

Choinka cała w śniegu

Śniegiem otulona dolina
Jedyna w roku chwila
Gwiazdka, Boże Narodzenie
W ten dzień
Połączyło nas przeznaczenie
Choinka cała w śniegu
Przysypane białym puchem
Leśne ścieżki i dróżki
Nasze oczy wpatrzone w siebie
Dłonie złączone magicznym zaklęciem
Na święta przytrafił nam się
Idealny prezent, od Mikołaja
Prosto z Laponii miłość przyszła
Grudniowym zakrętem !

Dużo by pisać, postaram się krótko.......Mieszkam nad morzem.....Jestem córką rybaka.....Mając 17 lat ......chciałam pomóc mamie i odciążyć ją w świątecznym szale ......wiecie....sprzątanie, strojenie choinki i takie tam.....prace domowe.....Mój tata spłynął do portu dzień przed Wigilią .....mama miała jeszcze kilka spraw do załatwienia na mieście .....ale ze zrezygnowaną miną popatrzyła na "prezent", który przyniósł tata w postaci ryb.....No ale, że trzeba było pojechać do miasta ubrali się i [...]

Historia ta wydarzyła się dawno, dawno temu, za górami za lasami, w czasach kiedy padał śnieg, a kobiety nosiły grube rajtuzy pod spodniami, a mężczyźni grzali swe nogi w kalesonach. W tygodniu o którym mowa pracowałam na nocnych zmianach. Do pracy chodziłam z piosenką na ustach " hej ho hej ho do pracy by się szło", ale wracałam już jak zbity pies. Myśląc " najgorzej mam... najgorzej"...Ciemno, zimno, do domu daleko. Rano po powrocie z pracy, rozebrałam wszystkie warstwy cebulowego ubrania by wymoczyć "wrak człowieka" w [...]

Święta to jest najlepsza pora roku. Chciałabym aby wszystkie pory roku miały święta!

Zgłaszam tekst do udziału w konkursie Grudniowa anegdota

Świąteczne aromaty...
Po latach nieobecności kota w domu, złamałam się. Dzieci narzekały, że wszyscy ich znajomi mają jakieś zwierzątko, a im mama nie pozwoli… No i pewnego dnia pojawił się mały, rudy jak wiewiórka, puchaty kłębuszek. Ach, te wieczory spędzane na oglądaniu jego figli na kuchennej podłodze! Rósł szybko i coraz bardziej podbijał nasze serca. A inteligentna była bestyjka! No, złośliwy też był jak mało który kot. I humorzasty. Potrafił jednak spojrzeć na człowieka tymi złotobrązowymi ślepiami, [...]

Wpadliśmy z mężem na kilka sylwestrowych godzin do pewnego miasteczka poza granicami naszego kraju. Tak niekonwencjonalnie, w zupełnie obce nam środowisko. W ostatniej chwili zarezerwowaliśmy stolik, wrzuciłam do walizki szpilki, coś na kształt sukienki i wyruszyliśmy w drogę.

Klimat miasteczka okazał się przecudowny. Mroźna, świąteczna aura, a w niej kameralna kawiarnia i wytworni, obecni już goście.
Za oknem, tętniąca swoim życiem, bajeczna choinka i prószący nieśmiało śnieg.

Na początek poprosiliśmy o [...]

Zawsze przed końcem starego i początkiem nowego roku, historia moich prapradziadków powtarzana była z pokolenia na pokolenie...

Ona obudziła się w pustym domu. Za oknami prószył śnieg. Mała wioska na głębokiej Syberii od trzech miesięcy stała pod grubą warstwą białego puchu. Do domu sąsiada trzeba było wędrować 30 minut. Kalendarz pokazywał 1 dzień stycznia. Obliczyła szybko w myślach, że to już czwarty z kolei 1 dzień stycznia, od kiedy jej ukochany mąż i przyjaciel w jednym zasnął na wieczność. W domu [...]

Chrzan. Ponoć najlepiej smakuje w czasie Świąt Bożego Narodzenia, więc od pokoleń stanowi w naszym domu dodatek do tradycyjnych potraw. Tak było też w czasach, gdy moja babcia była jeszcze małą dziewczynką i w czasie świąt odwiedził ich wujek. Czas mijał na wspólnym biesiadowaniu, rozmowach i żartach. Lecz w pewnym momencie wszyscy zamarli i nie bardzo wiedzieli co począć, gdy ów starszy pan nałożył sobie na talerz pokaźny piernik, a na wierzch kopiastą łyżkę chrzanu i jak gdyby nigdy nic sięgnął po sztućce i podjął daremną próbę odkrojenia kawałka piernika. Okazało się, że wujek zapomniał okularów i piernik przypominał mu kształtem kotlet, który dopiero co skończył konsumować i w swym mniemaniu sięgnął po dokładkę. Choć od tego świątecznego faux pas minął niemal wiek, zawsze gdy na stole pojawia się chrzan opowiadam tę anegdotę, która tylko z pozoru jest zabawna lecz w istocie zawsze tak zwyczajnie po ludzku żal mi tego starszego pana.

Co rok, witam grudzień ze smutkiem mych wspomnień. Ubierając choinkę, jestem tą samą czteroletnią dziewczynką, której mówiono, ze robi to źle. Witam Cię grudniu ze smutkiem i melancholią. Witam Cię z żalem i bezsilnością. Minęło tyle lat, a ja nadal próbuje prostować swe kolana. Nowy Rok to otchłań, która budzi we mnie nadzieje. Nadzieje na wiarę, że kiedyś w siebie uwierzę.

Mój dziewięcioletni brat słyszał w szkole plotki, że Mikołaj nie istnieje. Zwrócił się więc do mojego taty z trudnym pytaniem, by ten powiedział mu prawdę o Mikołaju.

Mój tato, nieprzygotowany na to pytanie uznał, że brat jest na tyle duży, że można wyznać mu prawdę o Mikołaju. Przyznał, że to rodzice kupili jego najnowszą grę na Nintendo.

"Naprawdę?" powiedział mój brat. - Powinieneś był pozwolić Mikołajowi to przynieść. W ten sposób byłaby za darmo. "

Zawsze na wigilię moja mama opowiadała nam historię ze swojej młodości. Otóż w latach sześćdziesiątych moja mama była jeszcze panienką i mieszkała na wsi. Był taki zwyczaj, żeby po wigilii wziąć do buzi łyżkę kutii i nie zjadając jej, podejść pod okna sąsiadów i usłyszeć pierwsze zdanie. Jeśli np. gospodyni krzyknęła np. do dzieci: "usiądź", "uspokój się" to znaczyło, że w następnym roku ta podsłuchująca nie wyjdzie za mąż, a jeżeli usłyszałby "idź", "przynieś" to oznaczało, że w ciągu roku zostanie mężatką. Mojej mamy już nie ma, ale teraz ja swojej wnuczce opowiadam tę historię.

Grudzień, niedzielny, zimowy i bardzo mroźny poranek. Moje miasto spało.
Wracałam z dyżuru do domu. Wczoraj, ulica tętniła życiem, dzisiaj jakby zamarła.
Wojna, szeptali nieliczni przechodnie, spieszyli się gdzieś, może do domu też wracali, a może szli do kościoła (dzwony milczały).
Mijałam uzbrojone wojskowe patrole. W tej ciszy słyszałam pod ich butami trzeszczący śnieg.

Domy w bieli, takie same jak wczoraj, a jakby inne?

Pod blokiem spotkałam sąsiadkę z psem, który szczekał radośnie na powitanie, a dzisiaj stracił głos.
Podszedł do nas… Bronek, osiedlowy menel.

— Panie kochane, koniec świata, piwa zabrakło, a ja mam Saharę w gębie — rzucił zachrypniętym głosem. — Byłem u Makrelki na Sienkiewicza, ale sklep zamknięty na cztery spusty. Pustką wieje. Wojna, wojną, ale żeby piwa brakło?… Cholera jasna!

Chwilę jeszcze coś mamrotał i odszedł.
Takiemu to dobrze. – Uśmiechnęłam się.

Miasto powoli budziło się do życia… tylko piwa zabrakło.

Był wieczór sylwestrowy 2010. Siedziałam w pociągu relacji Kraków-Warszawa leniwie zmierzającym ku stolicy. Obserwowałam zimowy krajobraz za oknem zastanawiając się jak będzie wyglądać ten Sylwester. Nagle pociąg zaczął zwalniać by po chwili stanąć całkowicie. Awaria. Utknęliśmy na dobre w szczerym polu. Zaczęłam rozmawiać z moim współpasażerem. I tak przegadaliśmy godziny do ponownego uruchomienia pociągu. Dziś ten chłopak jest moim mężem i niedługo będziemy świętować kolejną rocznicę ślubu.