Pragnę szczęścia… miłości - czystej, bezwarunkowej miłości od kogoś, kto będzie dla mnie całym sobą - ciałem, duszą, sercem. Ktoś, kto nie zawaha się przede mną uklęknąć aby poprosić mnie o rękę, ktoś dla kogo będę piękna bez makijażu, chora i z kilkoma kilogramami więcej. Ktoś komu ja będę chciała podarować najcenniejszy skarb - dziecko… i on to doceni. Będzie o nas dbał, troszczył się... po prostu kochał…. Bo ja chcę kochać z wzajemnością, chcę o kogoś zadbać, dać mu szczęście… chcę zatrzymywać czas, tworzyć piękne wspomnienia. Trzymać za rękę, przytulać do serca, dzielić się ciepłem i szeptać mu słowa o tym jak bardzo kocham. Chcę tworzyć coś pięknego. Coś, co będzie moje, jego... nasze. Chcę żyć... płakać ze szczęścia, cieszyć się dniem, nie mogąc doczekać się jutra. Chcę czuć się wyjątkowa. Złapać świat za nogi i stać.. trwać w tym szczęściu budząc się z niego dopiero za kilkadziesiąt lat.
Miałam miłość… dla tej miłości się nie poniżałam.. żebrałam o nią. Bo tak bardzo chciałam żeby on był ze mną, przy mnie i dla mnie… I on jest… nadal… Jestem też ja… Ale nie wiem gdzie jest miłość… w moim sercu już jej chyba po prostu nie ma.

Czas płynie, świat się zmienia, moje serce się zmieniło... ja jestem już inna.