Postawa naukowa, która wszystko sprawdza, to słynne szkiełko i oko, z których się naśmiewali przez wiele lat humaniści, to nie jest objaw ciasnoty umysłu – że niby jesteśmy w stanie dostrzec tylko to, co widzimy przez szkiełko.
Jest dokładnie odwrotnie. My właśnie dostrzegamy nasze ograniczenia. To, że przyznajemy, iż nie umiemy odpowiedzieć czegokolwiek sensownego na trudne pytania i w związku z tym skupiamy się tylko na tych prostych, to objaw pokory, a nie ograniczenia czy arogancji.

Widzimy tylko drobny fragment i to naprawdę bardzo, bardzo drobny. To nie jest zresztą nic nowego, tak też podejrzewali już starożytni Grecy. W dodatku ten fragment jest kompletnie niereprezentatywny dla całej rzeczywistości, która okazuje się zupełnie inna, niż nam się wydaje

Wbrew rozpowszechnionym plotkom, istota teorii kwantowej wcale nie jest skomplikowana. Wręcz przeciwnie, jej esencja jest na tyle prosta, że można wyjaśnić ją nawet osobie bez żądnego matematycznego przygotowania. Reakcja jest jednak niemal zawsze taka sama. Jest nią niedowierzanie. I jest to najczytelniejsza oznaka, że teoria rzeczywiście z o s t a ł a zrozumiana. (…) Niels Bohr mawiał, że jeśli ktoś nie jest zszokowany mechaniką kwantową, to zapewne jej nie zrozumiał.

Naprawdę, trudno mi wymyślić tak kompletną bzdurę, żeby nie istniał nikt, kto by w nią uwierzył. Nie chcę brzmieć brutalnie. No, może trochę chcę. Więc na otuchę dodam, że głupota to w końcu również pewna metoda używania mózgu.