Dziennik niegdyś traktowałam jak chorobę. Teraz nie piszę go z tych samych powodów. Dawniej prowadziłam zapiski, bo czułam się samotna albo dlatego że nie umiałam porozumiewać się z innymi. Takie porozumienie było mi potrzebne. Teraz piszę nie dla pocieszenia, lecz dla przyjemności opisywania bliźnich, z obfitości doznań.

Wylądowałam z dziennikami, ale miałam wrażenie pustki, czułam się jak duch. Weszłam do hotelowego pałacu, urządzonego z bizantyjskim przepychem. Luksus mnie znieczulił. Zarazem jednak dotkliwiej zdałam sobie sprawę z mojej nieszczęsnej doli, tak jak człowiek chory silniej odczuwa swą niemoc, gdy pielęgnuje się go ze szczególną troską.

Wariuje się wyłącznie z samotności. Póki jest przy tobie ktoś, kto widzi to, co ty, słyszy to, co ty, nie postradasz zmysłów.