Każdy, tak i neurotyk przeżywa swoje konflikty. Sposób rozwiązywania jednak przezeń tych konfliktów odróżnia go wybitnie od innych ludzi. Wobec niezmiennej różnorodności odmian znajdujemy zawsze nerwice częściowe i formy mieszane. W prawie ruchu neurotyka tkwi wytrenowana od dzieciństwa skłonność do odwrotu przed zadaniami grożącymi mu klęską, a tym samym zagrażającymi także jego próżności, jego tendencji do osobistej przewagi i od poczucia społecznego nazbyt oderwanej przewagi, jego dążeniu, by wszędzie być pierwszym. Życiowe jego motto: „wszystko albo nic”, najczęściej niezbyt miarkowane, nadwrażliwość człowieka lękającego się nieustannie porażki, jego niecierpliwość i wzmożona afektywność, jak gdyby żył w kraju nieprzyjacielskim, oraz jego pożądliwość wywołują częstsze i silniejsze konflikty, niż by one były potrzebne, i ułatwiają mu nakazany mu przez jego styl życiowy odwrót.

Dziecko rozpieszczone, wychowane w samolubstwie, rozwinie w sobie w wyższym, aczkolwiek rozmaitym stopniu, cechy egoizmu, zawiści i zazdrości, i żyjąc jak gdyby w kraju nieprzyjacielskim, ujawniać będzie nadwrażliwość, niecierpliwość, brak wytrwałości, skłonność do gwałtownych efektów i pożądliwość. Zwyczajnie też występuje u niego skłonność do odwrotu i nadmierna ostrożność.