Niekiedy myślę, że może nie umrę, że cię znów zobaczę wiosną, że mnie będziesz kochał i że rozpoczniemy na nowo przeszłoroczne życie nasze.
Szalona, zaledwie mogąc utrzymać pióro w ręku, marzę o takich uroczych widzeniach.

Miłość moja dla niej, spotęgowała do tego stopnia, że stawała się nienawiścią, rozkoszowała się widokiem tego bólu codziennego.

Gdym sobie pomyślała, że kiedyś ten starzec, proszący o przyszłość swego syna, powie córce, by dodawała do modlitwy za brata moje imię, jako tajemniczej przyjaciółki, całkiem zmieniłam się i dumna byłam z siebie.