Życzliwość jest dla artysty cnotą obosieczną: daje strawę wyobraźni, ale jednocześnie burzy porządek dnia.

Każdy w swoim życiu ma szczególną epokę, w której jego cechy przejawiły się najpełniej, kiedy jego uczucia osiągnęły największą głębię, a sam on zarysował się najwyraziściej we własnych i cudzych oczach. I choćby nawetpóźniej przytrafiło się człowiekowi coś zewnętrznie nawet ważnego - wszystko to jest już tylko krokiem na drodze w dół; rozpamiętujemy, odgrywamy wciąż na nowo, śpiewamy w innej toncji, przeżywamy z nowym wzruszeniem to, co niegdyś raz tylko dźwięczało nam w duszy. Dla jednych taką epoką bywa dziecinstwo. Zostają on na całe życiew w głęb duszy dziećmi. Dla innych - pierwsza miłość, i właśnie tacy ludzie rozpowszechniają legendę, że kochać można tylko raz. Dla jeszcze innych taką erą był okres ich największego bogactwa, znaczenia, władzy - ci znowu bezzębnymi już dziąsłami mięlą wciąż te same opowieści o minionej wielkości.

Dlaczego nie wierzyć żywemu człowiekowi? Prędzej uwierzę niż książce, co ma milion egzemplarzy nakładu...

Jak łatwo jest rozbudzić w człowieku pragnienia i jak trudno je potem zaspokoić.

Nosić w sobie talent, jeszcze nie rozkwitły, potężny - to męka i brzemię, ale umierać z nim - bezużytecznym, gasnącym - jest o wiele ciężej niż zwykłemu, przeciętnemu człowiekowi, ciężej niż któremukolwiek.

To nie dobrobyt czyni nas szczęśliwymi, lecz dobroć i sposób widzenia własnego życia. I jedno, i drugie zawsze zależy od nas samych: człowiek zawsze może być szczęśliwy, jeśli tylko tego zechce, i nikt nie jest w stanie mu przeszkodzić.

Im wrażliwszy człowiek, tym trudniej mu zbliżyć się z podobnym sobie.

Książki nie są od pobudzania namiętności. Środki pobudzające kupuje się w aptekach!

Wiesz, pewien pisarz, jak tylko został pisarzem, od razu nauczył pisać książki żonę i siostrzenicę. Teraz piszą wszyscy troje!

Miej tylko tyle, co można zabrać ze sobą: poznaj języki, poznaj obce kraje, poznaj ludzi. Niech pamięć będzie twoją sakwą podróżną. Zapamiętuj! Zapamiętuj! Tylko te gorzkie ziarna może kiedyś wzejdą. Rozejrzyj się dokoła – otaczają cię ludzie. Może któregoś z nich będziesz potem wspominał całe życie i palce gryźć będziesz, żeś go nie wypytał. I mów mniej – a więcej usłyszysz. Między wyspami Archipelagu rozsnute są cienkie nici żywotów ludzkich. Przędą się, stykają ze sobą – choćby w takim półciemnym, turkoczącym wagonie, później znów rozchodzą się na wieki, ty zaś nadstaw ucha na ciche ich brzęczenie i na równy stukot, co dochodzi spod podłogi. To postukuje przecież – wrzeciono życia.

Torfoprodukt?* Ojej, Turgieniew nie wyobrażał sobie, że coś takiego można wymyślić po rosyjsku!

*Nazwa miejscowości