Człowiek, który nic nie wie, posiada odwagę; ten który dużo wie – strach.

Nie jesteśmy w pełni ludźmi; wręcz przeciwnie, jesteśmy nimi tylko w minimalnej części, powiedzmy w dwóch procentach, w pozostałych dziewięćdziesięciu ośmiu jesteśmy zwierzętami.

(...) nie ma odwagi i nie ma lęku. Jest tylko świadomość i nieświadomość. Świadomość to lęk, nieświadomość to odwaga.

Świat pełen jest wilków, które uskarżają się na rogi owiec.

Ten, który nigdy nie zmienia swoich poglądów, przeważnie takich nie posiada.

Trudniej jest nie zazdrościć przyjacielowi, któremu się powiodło, niż być wspaniałomyślnym wobec przyjaciela w nieszczęściu.

Wielbiciele są dla kobiet czymś w rodzaju bransoletek czy naszyjników, błyskotkami, których w miarę możliwości wolą się nie pozbywać.

Często myślałam sobie o tym, że człowieka powinno się traktować jak człowieka, a nie jak zwierzę; to znaczy, stworzyć mu takie warunki, by był czysty, miał dach nad głową, okazać mu zrozumienie i sympatię, a przede wszystkim dać nadzieję na przyszłość.Gdy się tego nie zrobi, człowiek jest do wszystkiego zdolny, staje się zwierzęciem i zachowuje się jak zwierzę i wtedy jest już za późno, aby przemawiać do jego człowieczeństwa.

Ludzie normalni nie są dobrzy - pomyślał jeszcze - bo stale muszą płacić za normalność, świadomie lub nieświadomie, wysoką cenę, przykładając rękę do różnych spraw, zawsze niskich, nacechowanych głupotą, podłością, cynizmem, jeśli nie wręcz zbrodniczych.

Niestety, najłatwiej jest udawać uczucia. Popatrz na aktorów: wyciskają ci łzy z oczu, a nie czują nic. Natomiast nie można udawać rozumowania.

Być komunikatywnym to niekoniecznie znaczy, że ma się coś do powiedzenia.

Czym bowiem mogła być prawda, jeśli nie tym, co jest oczywiste dla wszystkich, w co wszyscy wierzą i co wszyscy uważają za bezsporne?