Bo wiecie, nigdy nie byłem taki żeby coś opowiadać. Zawsze to co złe chowałem w sobie. Nie chciałem obarczać innych moimi problemami, moim cierpieniem. Ale chyba przyszedł moment, że już nie ma we mnie miejsca na skrywanie tego co we mnie siedzi. To aż się prosi o uwolnienie, a ja z przykrością stwierdzam, że nie mam już siły z tym walczyć. Chyba nie zaskoczę nikogo jak powiem, że cierpienie to wywołane jest rozstaniem z ukochaną osobą. Tyle że to było 2 miesiące temu. A ja mam wrażenie jakby to było wczoraj. Nie mogę zapomnieć, czuję się strasznie zmęczony, takie chodzące zombi. Mówili to minie, zapomnisz. Ale to nie w moim stylu, ja mam dobrą pamięć co teraz uważam za wadę. Nie potrafię wyrazić tego jak się czuję, brak mi sił na to. Nie chce mi się, bo wszystko jest mi obojętne. Nawet nie wiem komu ja to piszę. Po co? Tak zapisuje sobie tylko myśli. Kończę bo czuję że zaczynam się rozklejać a tego mam już zdecydowanie dosyć.