Źródeł agresji może być wiele. Nastolatek często wchodzi w rywalizację ze swoim ojcem. Jeśli to nie jest konstruktywne rozwiązanie, łatwo o przekierowanie gniewu z ojca, którego – świadomie lub nieświadomie - ten młody człowiek się boi, na kogoś innego, na przykład na kogoś o innym kolorze skóry, innej orientacji seksualnej czy innym wyznaniu. Ale wszystko to w przekonaniu, że jest się bohaterskim patriotą, a przynajmniej dzielnym obrońcą honoru jakiejś drużyny piłkarskiej. W tym kalejdoskopie okoliczności, w których ktoś może być agresywny, pomijam te marne odsłony, kiedy agresja- chociaż słowna- jest sposobem na uzyskanie poklasku od sobie podobnych czy od swojego szefa.

Bogdan de Barbaro (rozmowa o LĘKU)

Gniew organizuje człowieka. To po pierwsze. Po drugie, łatwiej jest powiedzieć sobie na przykład: „Jestem patriotą, a moja złość jest uzasadniona, bo inni nas poniżają, zagrażają nam”, niż powiedzieć: „Boję się” albo „Czuję się niepewnie”. Wyobraźmy to sobie przestrzennie: pod spodem jest lęk, niepewność, poczucie gorszości, na wierzchu jest przekonanie „jestem silny, dobry i szlachetny”, a na zewnątrz znajdują się ci źli, których trzeba pokonać. Tak na przykład może się kształtować postawa nacjonalistyczna albo teza, że walka o dobrą Polskę polega na atakowaniu innych. Pod tą postawą wyższościową („Polska jest nadzwyczajna”) kryć się może osobista nieuświadomiona słabość.

Bogdan de Barbaro (rozmowa o LĘKU)

Dziecko czasami na pytanie: „Dlaczego wylałeś zupę?” odpowiada: „Bo mnie diabeł podkusił”. Dorosły też potrafi powiedzieć: „Coś mnie tak porwało!”. Skoro go porwało to przecież nie jego wina. Można także zwalić na kogoś. Albo zapomnieć. Pójść w sublimację.

Bogdan de Barbaro (rozmowa o KRZYWDZIE I WINIE)

Jeśli nie mamy takiej przestrzeni na myślenie, to zazwyczaj reagujemy impulsywnie i albo zadajemy ból innym, albo sobie.

Danuta Golec (rozmowa o ZAZDROŚCI I ZAWIŚCI)