Zaufanie jest taką cegiełką zbudowaną ze złota. Ozdobiona ametystami w kolorach tęczy. Niezwykłą rzeczą, której nie można kupić. Można ją kogoś obdarzyć. Można od kogoś otrzymać. Ale wówczas trzeba o nią dbać. Pilnować, by nic jej się nie stało. By nie wypadła nam z rak podczas drogi. Nigdy nie wiadomo, co się wydarzy...
Można zaufać wszystkim ludziom, a można tylko jednej osobie… to zależy, co z tą cegiełką się kiedyś stało. Każda kolejna osoba, którą darzymy zaufaniem nie dostaje całej cegiełki, bez żadnego uszczerbku. Są zadrapania, rysy. Możliwe, że jakiś kawałek się ukruszył… a wtedy taką cegiełkę, trudno jest otrzymać. Bo po co dawać ją kolejnej osobie, która może ją jeszcze bardziej zniszczyć? Lepiej ją zatrzymać do końca dla siebie. Nie zwracać uwagi, na chętnych na nią ludzi. Bo oni i tak po pewnym czasie, przestaną się nią interesować. Znajdą sobie inną…
Ale pomimo tego, pojawi się jedna osoba, która po prostu będzie przy nas. Nie będzie nic chciała. Nie będzie nalegała. Da nam swoje zaufanie, bliskość, ciepłe słowa, poczucie bezpieczeństwa. Nie będzie oczekiwała niczego w zamian. Będzie cierpliwa i poczeka… aż my zaufamy, całkowicie, jeszcze ten jeden ostatni raz…
Autor
