ma to rzecz jasna sens
takie ciągnięcie za warkocz

ale co do wybaczania, to sprawiedliwość uczy więcej
trzeba pozwolić innym nosić swoje konsekwencje

To chyba bardziej skomplikowane moim zdaniem.

Coś w tym jest , największą karą dla nich jest wybaczenie , to właśnie ono prowokuje do zadawania następnej rany , tym samym demaskując pokutującą gdzieś w zakamarkach podświadomości wolę odwetu . Oprawca jest niejako zwodzony fatamorganą wyparcia , już doświadczyłam tego zjawiska , niezwykle dobitnie , występując w roli ofiary , choćby w dniu wczorajszym, coś w tym jest , teoria , mówiąca o tym ze człowiek sam siebie najskuteczniej potrafi unicestwić , jest teorią słuszną, jak najbardziej

W tej potrzebie zranionego serca...pokornie nie tylko wrogom ustępuję...

i jeśli ktoś więcej miejsca i zachwytu potrzebuję... odejdę cieniem jak ten motyl...zrodzony wiosną...
ciepłem a zimą...i tak przetrwam... dzięki miłości Waszej ;)))

Nikt nie lubi przyznawać się do swoich słabości ;)
A gorycz dla słabych to czasem jedyna potrawa ;)

Jestem więźniem własnych kłamstw, własnych snów... A nadzieja ma gorzka! Czy to nie zabawne?

I tu sedno tkwi Andzia, stajemy się własnym więźniami, pięknieś napisała..;)

...nie przebaczając w r o g o w i sami sobie wyrządzamy krzywdę, bo "ludzie", którzy siedzą w naszym wnętrzu, stale nas zajmują, dajemy im prawo mieszkania...:)
a my w więzieniu własnych myśli, niezdolni do radości,karmimy się g o r y c z ą...:)

( bez sensu...:)

największym (a może i jedynym) wrogiem jesteśmy sobie sami
dlatego tak trudno sobie odpuścić

Dobrze, wygraliście. Chodzi tu pewnie o mądrość człowieka i jego psychiczną wytrzymałość i światopogląd... Mi niestety mądrości brakuje.