chyba ZAWSZE staja sie podstawa wartosciowania.
To taka nasza "baza danych"

Marie ja nigdzie nie napisałam , że wspomnienia to cos odrealnionego
wiem Aga, ja tylko napisałam, że "nie muszą" - zatem mogą, ale nie jest to reguła
co częściowo potwierdzało Twoje zdanie, częściowo przecząc zdaniu autora :)
pewne fakty, zdarzenia są zapewne "niezaprzeczalne"
inne mają wątpliwe podstawy

podam przykład (choć nie jestem w tym dobra):
zanim urodziłaś dziecko, spotkałaś cygankę, która powiedziała Ci, że to będzie chłopczyk i że zostanie księdzem
i faktycznie - urodziłaś chłopca
jako dziecko mama zawsze [...]

Aga, wspomnienia nie muszą być czymś totalnie odrealnionym,
choć nie mogą też stanowić podstaw do "obiektywnej" oceny (przeszłej) rzeczywistości, a tym bardziej obecnej
zatem wartościowanie zawsze będzie subiektywne
choć będąc świadomym swoich ograniczeń, można dążyć do tego, by było jak najmniej - w jak najmniejszym stopniu opierając się na wspomnieniach/wyobrażeniach

na podstawie wspomnień tworzysz wszelkie wyobrażenia
wszelkie Twoje schematy myślowe, pojęcie o świecie, sądy, przekonania, wiara - wszystko to bazuje na przeszłych przeżyciach i doświadczeniach
tak patrząc na to z szerszej perspektywy

z drugiej strony
gdyby od dziecka odcięto Cię od wszelkich doznań zmysłowych - nie miałabyś żadnych wspomnień
żadnych wyobrażeń
Twój umysł istniałby jedynie potencjalnie
mogłabyś równie dobrze nie istnieć

pozdrawiam
:)

Nie mam ambicji przekonywać tutaj kogokolwiek do swych opinii, jedynie stwierdzam fakty, samo funkcjonowanie mózgu, leży u podstaw tezy, którą przedstawiłem. Myślę, iż tyle w tym temacie.

Teraz zgadzam się w pełni.

tak, jeszcze zapewne ich analizy i "przetwarzania"
ale to nadal jest funkcja wspomnień, choć o nieco bardziej skomplikowanym wzorze
z domieszką przypadkowości i chaosu

Poniekąd masz rację, aczkolwiek, wyobrażenia nie zawsze są funkcją wspomnień.

wyobrażenia tworzymy na podstawie wspomnień
zatem oboje macie rację

Stanowczo, wspomnienia.