A co to wtedy za miłość? W miłości nie obowiązuje wymiana. Kocha się nie dlatego, że ktoś mnie kocha, tylko bez powodu.

Miłość nieodwzajemniona raczej nie uszczęśliwia na dłuższą metę. O to mi tylko chodziło. Chyba, że Ty ODIUM wolisz miłość platoniczną...

Miłość jest szczęśliwa bez wzajemności, tylko jej pomylenie nie. Miłość wystarcza sama sobie. Miłość z erotyką nie ma nic wspólnego. Erotyka to osobny temat.

Jest bezwarunkowa miłość, ale sama odpowiedz Sobie... byłabyś szczęśliwa kochając wszystkich na świecie, mając przy tym świadomość, że nikt Ciebie nie kocha? Proste... kochaj wszystkich , wszyscy obojętni wobec Ciebie.

Gdybym kochała siebie samą-a od tego miłość się zaczyna-to tak. Kto kocha siebie, nie ma dziury, którą potrzebuje zapełnić miłością innego człowieka. Brak miłości nie oznacza od razu obojętności, ponieważ istnieje jeszcze przyjaźń, przywiązanie, zainteresowanie. Uważam, że to wystarczające. Można żyć dobrze, nie będąc kochanym. Za to na pewno żyje się źle, gdy nie kocha się siebie samego.

Ja nie powiedziałam, że siebie nie kocham. Człowiek jak nie kocha siebie i nie akceptuje jest nieszczęśliwy. Po prostu napisz od razu jest Ci dobrze z samą sobą. Lubisz po prostu samotność. I to będzie logiczne. :-) Pozdrawiam.

Ja też tego nie napisałam. Pisałam o sobie. I w tym punkcie się z Tobą zgadzam-brak miłości własnej przeszkadza szczęściu.

To, czy lubię samotność czy nie, nie ma większego znaczenia dla moich poglądów i tego, co uważam za słuszne. Uważam, że prawdziwej miłości wzajemność nie jest potrzebna i jest to wypaczone postrzeganie miłości. Kochający człowiek bardzo dobrze toleruje samotność i lubi ją. W zasadzie nie potrafią kochać ludzie, którzy nie są z samotnością oswojeni. Oni tylko potrafią przylgnąć lub pasożytować na innych, co kłóci się z ideą miłości, bo miłość rozkwita tylko w wolności.

Pozdrawiam :-)

Z samotnością oswojona rodzisz się albo Jesteś z nią nieoswojona. Nie można się oswoić z samotnością, jak się jej nie lubi. "Kochający człowiek bardzo dobrze toleruje samotność i lubi ją. " Opisuje to o człowieku egoiście... Tak samo to mówi o egoizmie ( Uważam, że prawdziwej miłości wzajemność nie jest potrzebna i jest to wypaczone postrzeganie miłości) . Dlatego sporo osób właśnie takich ma psy i szuka w nich dla siebie tej miłości. Wolność jest wtedy np. jak w miłości jedno, drugiemu daje przestrzeń na pasje itp.

Nie zgodzę się z Tobą, że się z tym rodzimy. Jeśli zaś nie lubi się samotności, to właśnie znak, że nie jesteśmy z nią oswojeni, nie potrafimy dobrze być z samym sobą.

Egoista wcale nie czuje się dobrze w samotności, wręcz przeciwnie, ponieważ on wiele potrzebuje od innych, dlatego samotność jest dla niego wizją przerażającą. Dobrze z samotnością czują się ludzie wolni, niezależni, do których egoista się nie zalicza.

Przede wszystkim to ludzi kochających jest naprawdę niewielu (o ile są). [...]

Bycie z sobą sam na sam, a prowadzenie życia samotniczego to dwie różne sprawy. Lubię pobyć z sobą sam na sam przez godzinę, dwie, trzy... choć by po to żeby napisać coś, ale dzień po dniu identycznie przez miesiąc, rok to już za długo jak dla mnie. Druga rzecz nie szukam nigdy na siłę towarzystwa dla siebie, ja potrafię zadowolić się jedną osobą lub dwiema. O tak, choćby wymienić swoje myśli, światopogląd. Pożartować niekiedy... Bardziej jak dla mnie luką jest pasja, odskocznią od rzeczywistości. Fakt jestem zależna , ale to życie tak się moje potoczyło. To nie jest moim wyborem, ani tym bardziej moim luksusem. Mimo to jestem szczęśliwa i nie jestem z natury osobą, która pasożytuje na cudzej ciągłej obecności. Nie jestem zaborcza ani zachłanna, przeciwnie dużo mi ludzi mówi, że potrafię cieszyć się z pozornie małych rzeczy jak dziecko. Uważam właśnie, że jeżeli mam do kogoś zaufanie i ten ktoś ma je do mnie. Dajemy sobie przestrzeń, rozstając się czasami to i tak wracamy do siebie po krótkiej rozłące.

Kochający człowiek może być sam nawet całe życie, tj. żyć bez związku, ale pozostając w relacjach z innymi ludźmi. Nie wspominam o życiu pustelniczym, bo jednak każdy jakichś związków z innymi ludźmi potrzebuje. Mniej lub więcej.

Ja lubię nawet dłużej. Związki nie są mi potrzebne do szczęścia. Do szczęścia wystarczą relacje, nawet nieliczne, byle pogłębione, intymne.

Każdy ma jakieś doświadczenia. Bywamy wskutek tych doświadczeń różni, czasem zależni, lecz w przypadku takiej zależności nie ma mowy o miłości.

Jeśli potrafisz tak funkcjonować, jak to opisujesz, to duży plus dla Ciebie. Jesteś na dobrej drodze do wyzwolenia, do wolności, miłości. :-)

Zamiast bycia zależnym wzajemnie od siebie, ja to nazywam uzupełnianiem się codziennie. Ładniej brzmi i nie daje takiego poczucia utraty wolności, czy poczucia czyjeś własności.
Związek to nie tylko życie intymne gdyby związki istniały tylko ze względu seksu, były by krótkotrwałe, kruche. Resztę dopiszę na privie ok?

I to jest jak najbardziej w porządku. Uzupełnianie się jest piękne. Nie ma nic wspólnego z zależnością.

Co do intymności, już się wypowiedziałam. Dzięki za wiadomość.

Wszystkiego dobrego! :-)

Ok wszystkiego najlepszego wzajemnie i bardzo dziękuję. :-)))

Dzięki. :-)