Oczekiwania... Chędożyć je. Idź za sercem, Inel. Idź za nim, dziewczyno. W rzyci z tym, czego chcą od nas inni. To NASZE serca. NASZE dusze.

To byłaby śmierć mojej duszy. A jednak tego się ode mnie oczekuje...

Wielkim błędem byłoby pozbywać się tej najwspanialszej z cech. To gorsze byłoby od śmierci.

Piekło... Ach, tam w końcu będę pasować. ;)
Za późno dla mnie, by uleczyć obłęd marzycielstwa.

Niby dlaczego waćpanna tak sądzi...? Ja wiem, że dla mnie jest za późno na jakikolwiek Raj po śmierci. Ale... mam to w rzyci, bo pójdę do piekła za swoje przekonania. I to mnie cieszy.

Być może dla mnie też jest za późno?

Dla wielu jest zbyt późno. Zbiorowość nie jest ważna, liczą się jednostki i więzi społeczne małych grup albo dwóch jednostek. W indywidualności duszy i umysłu siła. Jedność jest zła.

Nie odnaleźli jeszcze siebie. Są zagubieni. I w zagubieniu tym bardzo ranią siebie.

A cóż w nich jest takiego, by bać się o nich...?

Warto. To o nich należy się właśnie bać.