Ciągle wracam do tej myśli, "przeżuwam" ją, obracam, poddaję analizie...i to śwadczy o jej wyjątkowości i celności...

Czyli można by rzec, że dopiero po czasie widzi się, że od kogoś odeszliśmy.

"Możliwości" można też rozumieć inaczej - robię co mogę, ale gdy skończą mi się pomysły na działanie, dopadnie zwątpienie czy brak sił, wtedy (nie widząc innej "możliwości") po prostu w ciszy odchodzę.

Ci, którzy odchodzą od nas swiadomie - bez scen, bo przecież pożegnanie to już często tylko krok do "sceny".

A ci, którzy odchodzą na zawsze - często nie mają już możliwości, gdy odejście ich samych zaskakuje...

Może nie tyle bez pożegnania, co w ciszy - bez robienia "scen".
[I'll be back*:]

*o odniesieniu do myśli.

Prawdziwa i bardzo mądra myśl.

I dlatego to jest smutne, bo bez pożegnania.
Cudna myśl i taka prawdziwa.

... każdy z nas odejdzie kiedyś bez "pożegnania"... licząc że będą o nas pamiętać trochę częściej niż raz w roku...

zastygłem z ...wrażenia :) świetne i prawdziwe :)

Może dlatego, że większość kiepsko znosi.. pożegnania.

Aniu, Twoje myśli sa tak pełne treści. Co jedna to lepsza.
Pozdrawiam serdecznie.