Zeszyt Życiowe, aniolupadly181010

(…) człowiek zbyt silny nie może otworzyć się na miłość, zamyka się w swojej sile jak w twierdzy. Nie potrafi się poddać.

Gdybym była ociemniała
widząc rzeczywistość,
gdybym była głucha,
słuchając kłamstw,
gdybym była naiwna,
wszystko wybaczając.
Powstałby utwór,
o pięknie miłości...

Ale ja widzę,
słyszę,
i cierpię...

Czasami życie pochłania miłość.
Ot tak, po prostu.
Pozostaje mi jedynie obcy i wrogi świat.

Chodzą ze zwieszonymi głowami myśląc tylko o swoich problemach i zazdroszcząc gwiazdom blasku. Każdy cierpi, bo każdy ma problemy. Niektóre wyolbrzymione, a niektóre głęboko schowane. Życzliwy uśmiech, miłe słowo czasem sprawia, że na chwile zapomina się o troskach.

Powiedz mi mój miły
Policzyłeś nam godziny ?
Czy miłości przyszedł kres ?
Czy to koniec nas już jest ?
Tak ja pytam, z ciekawości
Bo pstryknięciem palca,
nie da zgasić się miłości..
Jak Ty gasisz ją w minutę
To ta miłość kłamstwem jest
ty zgasiłeś ją i kres !

Chciałabym Ci tyle powiedzieć, o tyle zapytać...ale boje się, że odejdziesz. Zostawisz po sobie tylko wspomnienia i kolejną rysę na moim sercu

Każdy powinien mieć w życiu osobę, która w deszczowy dzień potrzyma parasol nad naszą głową, gdy nam ścierpną już ręce.

Dziękuję...

Zaufanie to podstawa, ale jak mozna zufac komus, kto juz to zaufanie stracil przez wlasne glupie czyny.
Poprzez.. Klamstwo.
Klamstwo rodzi klamstwo.. Ale klamstwo ma krotkie nogi. Predzej czy pozniej prawda wyjdzie na jaw.
Zdrada poprzez glupi pocaunek, dotyk, spojrzenie, slowa.. Wybaczalne, owszem, ale zawsze w pamieci.
Tak wiec, jak ponownie zaufac..
Kiedy bede wiedziec, ze moge? ze to ten moment, gdy moge znow zaufac?
ze juz wiecej nie zlamie mojego zaufania?
Tego nikt nie wie..
Zaufanie trzeba zbudowac od podstaw.. Jedna dziurka i burzy wszystko co powstalo..
Mimo wszystko stracone zaufanie, zawsze moze powrocic.. Gdy tylko sie postaramy, gdy tylko bedziemy chcieli. :)

Miłość już taka jest, że rodzi ufność. A kiedy ze szczerze otwartych serc, żarzącymi się w namiętności usty, powiedzą sobie wszystko, to niedługiej chwili trzeba, by zaczęli drążyć, aby na końcu nie móc już patrzeć na siebie. Nic się nie stało, bo w naturze panuje constans. Ich serca w spojrzeniach odzyskały rabaty żonkili, narcyzów, krzewy forsycji, a nawet wulgarne napisy na murach.

Idąc przed siebie w żałobnym orszaku
nie wiedząc co było złudzeniem
nie czując już smutnych łez smaku
wspomnienie zostanie wspomnieniem

Nie ukrywajmy skrywanych chwil
to one same nas kiedyś rozliczą
na trumnie związany żałobny kir
słowa smutku przepełnione ciszą