Zeszyt Znalezione., Inkaust

Jestem przekonany, że najważniejszą decyzją, jaką podejmuje istota ludzka, jest wybór, z kim spędzi życie, może już do końca.

Trudno jest podnieść się z tego pieprzonego dna,gdy wszyscy wokół zamiast podać swą pomocną dłoń,wytykają ci wszystkie popełnione w przeszłości błędy.

Egoizm?

Na swoje błędy patrzysz "przez palce"
Na moje przez mikroskop...

Wolę myśleć że mnie nienawidzisz, niż mieć świadomość,
iż jestem dla Ciebie obojętna, ponieważ myśl,
że zupełnie nic do mnie nie czujesz, byłaby nie do zniesienia.
Nienawiść to przynajmniej jakieś silne uczucie.

Jedne z najtrudniejszych decyzji to te, które trzeba podjąć pomimo, że odbierają nam cząstkę tego co kochamy ...

- Czego się boisz? - zapytał.
Wtedy moją głowę ogarnęło setki myśli. Boję się jutra, tego, że stracę kogoś mi naprawdę bliskiego, że będę żałować tego, co zrobiłam, boję się własnych myśli. Boję się życia... Boję się powiedzieć, co tak naprawdę czuję do ciebie, bo boję się stracić kogoś, kto jest dla mnie kimś więcej niż przyjacielem, kogoś, kto znaczy dla mnie tak wiele, że nie jestem tego w stanie opisać...
- Boję się ciemności. - odpowiedziałam.

Ledwie zaczynał lerfić jej noemy, już jej się drliła klamcyja i oboje zapadali w wodomurie, w dzikie prężyny, w rozpaczliwe dystalancje. Ale jeżeli tylko próbował wydęgać jej murtę, pogrążała się w jękliwe wyrgi i musiał rozmitrygiwać kaldurmię, czując jak powoli arnulie spektualniają się, oprzaniają, muleją i w końcu sztywnieją jak trimalsjat ergomaniny, do którego niechcący wpadło kilka finopii kożaniery. A przecież to był dopiero początek, w jakimś momencie ona dosłaniała piwesty, zezwalając, aby przybliżył doń swoje łękowia. Zaledwie się przypalmowali, ogarniał ich, czaturował, wreszcie ekstraminował wielki ulukariusz, nagle to był już klinton, esterfuryczna konwalkisja mertrydów, dyszymiąca embokapulwia orgumnii, merpasm esprymiczny, w ogromnej nadhumicznej agorenii. Evohe! Evohe! Rozkolwieni na kreście wolpemii czuli, jak balnikują perlinni i swolodenni. Drżał trok, poddawały się marplumy w pieszorniach niemalże okrutnych, które ich znowu doprowadzały na samą granicę gunfii.

Świat to trudne miejsce. Jemu nie zależy. Choć nie żywi nienawiści do ciebie i do mnie, nie darzy nas też miłością. Dzieją się na nim rzeczy straszne, których nie można wytłumaczyć. [...] Świat cię nie kocha. [...] Pamiętaj jednak, żeby robić swoje. Takie masz zadanie na tym trudnym świecie, musisz podtrzymywać swoją miłość i robić swoje choćby nie wiem co.

Koniec zbliża się gwałtownie. Nie spodziewałam się, że ktoś idąc w dół posuwa się coraz szybciej. Sądziłam, że całą drogę można przejść równym krokiem.