Zeszyt zachwyt, I.Anna

były w moich wierszach słowa
pożegnania
miłości
nadziei

były w nich cienie skrzydeł
i melodie
które nuciły anioły

błękit chciałem opisać
kolorem nieba

tęcze
kwiecistością łąk

pisałem je
jak zawsze
i jak wszystko

dla Ciebie

Niepodległość...

... to nie walka na hasła lecz o miłość
do tych łąk, lasów otulonych zielenią
i nadzieja, że ta krew w ziemie wsiąknięta
nie była na marne przelana...

to ciągłe czuwanie nad zgodą
by nie zrodził się w sercach demon fałszywy
aby nie powstał z martwych
ten, co od wieków na Polskę nastawał...

to nie mieszanie Świętości Krzyża
do wszystkich sporów przyziemnych
nie stawianie Go po tej
lub po przeciwnej stronie barykady...

dziećmi Boga jesteśmy wszyscy
winniśmy zabiegać o wzajemną miłość
by złączyć w uścisku dłonie
i być wsparciem, jak brat z bratem...

bądźmy jednością jak ten chleb powszedni
łamany między głodnymi
przy wspólnym stole z Jezusem
po tym poznają, że silni Bogiem jesteśmy...

bez względu na kolor nieba
patrzę w górę z tym samym uśmiechem

a może nie całkiem przypadkiem
spadamy tak daleko od gwiazd

jak dzieci
pod gołym niebem
szukamy wśród nich odpowiedzi

a Bóg tak pięknie wymyślił
że cały sekret tkwi w nas

z dala od twojego progu
jest obcy kraj
gdzie wiatr struny skrzypiec stroi

w ogrodach słychać kroki
bosych stóp
- tak lotne
że ledwo dotykają traw

i nie wstyd wyznać
że serce się wzrusza
do gwiazd
do słońc

do natchnień
które duszę wypełniają aniołem

a tam gdzie most
próżno na ciebie czekam

lecz wiecznie

Istniała droga w moim sercu, po której nikt nie chodził i nie słyszało się na niej głosu człowieka. I istniała ścieżka w mej duszy, po której nikt się nie przechadzał. Aż przeniknęło mnie nagłe światło i na iskrach blasku wkroczyła na nią jasność twojej obecności, wtłaczając w dusze i serce imię świętej mej miłości niczym pieczęć, która rzeźbi wosk...

Tęsknota za tobą wycisnęła we mnie twoje podobieństwo, umieściła twój obraz we mnie. I dusza moja twe imię nosi, ciało twoje przyjęła, aby widzialne odbicie uczyniło obecnym w mym świecie nieobecnego.

Wspomnienia kierują myśli me ku górze, skąd pod człowieka postacią został anioł wysłany do serca mojego. Uczynił je świątynią pamięci i całą duszy przestrzeń wypełnił zapachem kadzidła swej obecności.

Jak mogę nosić w mym małym sercu ukochanych ludzi? Jak mogę zamknąć ich w małej celi mej duszy? Napełnia mnie trwoga, iż nie zdołam zatrzymać ich w wąskiej przestrzeni mego serca…

Jest melodia, która co im noc ciemniejsza, tym jaśniejsze pobudza gwiazdy. Jak oddalone echa z niebios i kształtem jest przeszłości, która ponoć nigdy nie wraca. Wobec niej, reszta jest... jakby niczym.

Ich blask się dopełnił pod człowieka postacią, i choć oczy ludziom podobne, w tych spojrzeniach wieczność żyje. Serca trzepot uczy jak kochać, takt kroków odmierza... Wydali się być ludźmi, bo w dłoni mrok podobny do człowieczej rany. A to pył mijających lat w świątyni ich rąk zebrany.

Świetliste cienie zastygły we mnie niczym w zwierciadło wprawione, i czego się dotknę pyłem ich chwały się pokrywa. A jedynie serce z białych głębi rozpozna tych, co we mnie odbici jak w lustrze, co dłonie błękitną harfą tęsknoty nić owiła.

Przyjacielskie spojrzenie nieśmiertelności o błękitnych oczach, potęgę w duszy mi zapala i tym duchem cały promienieje. Lecz dziś tam już jest, u tych niebios, u tych świateł ponad nami, gdzie życie nieskończoną chwilą jaśnieje.