Zeszyt Wyrocznia, Smurf007

coraz więcej mam
srebrnej przędzy włosów

i już inne widać gwiazdy
na drodze w dal nieznaną

a kiedyś za światło przewodnie

księżyca zbroję
wraz ze słońcem mi dano

lecz obcy wydaje się świat
bo i cóż mi po nim

skoro dni
ani tych co wraz z nimi minęli

wrócić nie można

unoszę się łukiem
pomiędzy niebem i ziemią
płatek śniegu wystrzelony ze śnieżnej armatki

serce wypełnione lekką watą
którą zlizujesz z palców

gdy po morzu płynę basenem
spomiędzy luster
uśmiechem olśniewa mnie zbawiciel

ukrzyżowana na czterolistnej koniczynie
proszę zjedz moją duszę
ciało będzie żyło milion lat

Nie zmieni się obręcz
zaplatana wokół szyi

dziur nie zaszyje
mrok

oczodoly nawet puste
będą patrzeć

a na świecie
zacznie się kolejny rok