Zeszyt wyjątkowe, wyspiarka

Jest taka słodycz ust
która otarłszy się o serce

nie zostawia pustych rąk

Te oczy ciemne jak przeorana ziemia
a jest w nich jakaś jasność niepojęta
i choćbym odeszła za daleko
z tkliwością we mnie wpatrzone

i dwie blizny
co spod opuszczonych powiek
sięgają prosto do serca
które przed nimi klęka

i nie ma już we mnie słów
tylko łzy
co cisną się przez palce jak pisklęta
i tulą się w kącikach ust
pod Twoją obronę

Kiedys Ci powiem, gdy nie zabraknie slow
Gdy pojmie rozum, co czuje serce
Gdy w slowa ubiore,smak Twoich ust
Gdy cialo moje odzyska czucie
Odbicie Twoje w moich oczach bedzie

pochyliłeś się nade mną
aż świat zadumał się cały

bo umieściłeś Swój obraz we mnie
i Swoje podobieństwo

bym uniósł się do nieba
na skrzydłach wiary

Twój cień
to moja dusza

żyję

dopóki Twoja miłość
moim sercem porusza

zamykam pod powiekami
dzień w którym pękło słońce
bo kiedy się wraca
z daleka
inaczej patrzy się w gwiazdy

gdy upuściłeś mnie z rąk
twój anioł otworzył mi skrzydła

teraz już wiem
że ocalił
jedno życie
w dwóch sercach
nawet gdy kiedyś przyjdzie
umierać za to dwa razy

ojciec Bóg, matka Ziemia

przybyliśmy
w miriadach gwiazd
by
z popiołów w popiół
z tchnienia w ciszę
z ramion matki w ramiona ojca
ze świadomości w światłość
z ograniczenia w nieskończoność
- odejść

W każde słowo
mocą babiego lata, wplata w literki
najpiękniejsze nitki swojej duszy
dumna i wrażliwa
swój smutek ofiarowuje nocy
i tylko samotność gwiazd
ma wyłączność na widzenie jej łez
żyje jak zraniony ptak
samotna
lecz pełna wiary
że gdzieś tam istnieje lepszy świat...
dla jednych jest aniołem
dla innych piękną, wrażliwą poetką
dla siebie samej jednak
jest tylko zwyczajną kobietą...

Czasami Bóg zamyka przed nami drzwi, których nie można otworzyć i otwiera te, których nie da się zamknąć.

Dzielił nas ocean, ona dziewczyna z innego świata, młoda, wykształcona z dobrego domu. Ja, dojrzały już facet, życiowy rozbitek, samotnik z bagażem doświadczeń i starą chatą na wsi. Zatrzymywała się czasami przed furtką, wpatrywała się w uśmiechnięte kwiaty, dla których poświęcałem większość wolnego czasu a później z uśmiechem zerkała w stronę gniazda bocianiego, które wyróżniało moją chatę od innych. Była zachwycona pięknem, tym prostym, zwyczajnym, które sprawiało, że zatrzymywał się czas. Pewnego dnia, gdy odnawiałem starą ławeczkę otworzyła furtkę po raz pierwszy, kucnęła przy mnie i wpatrując się… trwała. Gdy skończyłem malowanie ławeczki, zaprosiłem ją na ganek, poczęstowałem herbatą z miodem ze swojej malutkiej pasieki.
Od tamtej chwili odwiedzała mnie częściej, opowiadała o każdym swoim zakochaniu, o bólu rozstania, nadziei, [...]

Być może moje wspomnienia są inne niż twoje, ale wiem jedno: można cię kochać... I kochając ciebie - stracić.